Nintendogs
Er zijn echter een hoop irritaties die duidelijk worden na een week of twee intensief spelen. Allereerst is er het geluid, deze is verschrikkelijk! Tijdens het uitlaten hoor je een overdreven vrolijk melodietje dat na een minuut al onwijs op je zenuwen werkt en het blaffen van de honden klinkt erg blikkerig.
Een ander irritatiepunt bij het uitlaten is dat de mensen die je tegenkomt niets te vertellen hebben. Er zijn misschien tien verschillende dingen die ze zeggen, voor de rest is het elke keer hetzelfde. Zonde van de tijd, maar helaas kun je het niet skippen.
Als derde punt wil ik de competities noemen. Het is leuk dat je hond dingen kan winnen, maar al is je hond thuis nog zo goed, in een wedstrijd wordt er altijd wel een foutje gemaakt waardoor je punten mist, vooral in de gehoorzaamheidstraining waar de hond elke keer \\\'zenuwachtig\\\' is.
Allemaal frustraties dus die niet bevorderlijk werken in een game als Nintendogs. Het ergste is echter dat de game eigenlijk gewoonweg saai is. Op een gegeven moment heb je alles wel gezien; de wedstrijden, het trainen, het uitlaten, etc. Het enige waar je na twee weken mee bezig bent is eten en drinken geven, uitlaten en met een klein balletje spelen. Je hebt er simpelweg geen zin meer in om alles te doen moet die hond. Nu zullen er een hoop denken: en een echte hond dan? Nou, dat is compleet anders... Een echte hond kan je immers aanraken, knuffelen en je krijgt er veel meer feedback van dan van een plastic apparaatje als de DS. Ik ben ook helemaal klaar nu met Nintendogs, mijn Zoë is naar het hondenhotel en Commisaris Rex zit alleen thuis, al twee weken zonder eten en drinken 
