Evenement: Roger Waters @ Arrow Rock
"The creative genius of Pink Floyd" prijkte er al maanden op de posters. Roger Waters (en volgens velen dus inderdaad het brein achter het meest succesvolle Pink Floyd) kwam eindelijk weer naar ons kikkerlandje! Arrow Rock Festival wist Waters te strikken voor zijn Dark side of the moon 2006 tour. In het polderse Lichtenvoorde speelde hij op 10 juni het volledige album Dark side of the moon aangevuld met een soort "Best of" van solo en ander Floyd werk. De belofte was dat hij ongeveer drie uur zou gaan vullen met behulp van een quadrafonisch geluidsysteem en 10 muzikanten die veelal ook bij In flesh tour betrokken waren. Een beetje lullig voor de oude Arrow Rock-garde was het wel. Zaterdag 10 juni overspoelde het festivalterrein met mensen (incluis ondergetekende) die speciaal voor de 62-jarige demi-god naar het oosten des lands waren getrokken. Arrow Rock had dit jaar namen als Def Leppard, Ray Davies (The Kinks) en Dio op zaterdag geprogrammeerd. Leuk om Lola en andere hits een keer live te horen maar voor mij persoonlijk niet meer dan dat. Zeker die van de pot gerukte arrogante poedel van een Dio niet. Bands als Porcupine Tree en Riverside kan ik wel erg waarderen en deze bands waren een erg leuk voorprogramma in de middag. Qua aangenaamheid deed het weer ook een flinke duit in het zakje. Met een temperatuur van 27 graden en een strak blauwe lucht was het goed vertoeven in de weilanden.
Maar weer of geen weer...eerlijk gezegd draaide het maar om één ding die dag; Roger Waters. Voor iemand die net te jong was voor het Pink Floyd-tijdperk zoals ik, DÉ kans op een soortgelijke belevenis van oude en geroemde tijden. En voor de iets ouderen, een herbeleving van vele herinneringen en geniale muziekmomenten.
Vanaf 20.00 uur begon het te kriebelen en trok uw reporter trek plaatse met een treetje vol bier en een camera met aardig wat zoom naar het eerste vak. Druk was het er nog niet echt. Niks in vergelijking met Pinkpop of Lowlands. Een wat oudere garde zit rustig op campingstoeltjes te wachten na afloop van Def Leppard. Het midden van het voorste vak was al snel bereikt en op ongeveer 15 meter van de microfoons streken we neer. Wachtend op de apotheose...
Terwijl de zon langzaam onderging betrad de "man in black" om 21.30 het podium, vergezeld door tien zeer vaardige muzikanten. Waters greep zijn zwarte bass-gitaar, hief zijn hand en sloeg genadeloos toe! De opener In the flesh galmde over de groene weide terwijl de lucht achter het podium rood kleurde, de maan achter het publiek rees en het vuurwerk van het podium knalde.
Waters was enthousiast en in goede doen. Zijn stem liet hem niet in de steek maar hij probeerde gelukkig ook niet krampachtig nummers of delen ervan te zingen die niet in zijn bereik liggen. Na onder andere Mother en Shine on you crazy diamond werd met klassieke gitaar het ontzettend mooie Wish you were here ingezet. Het quadrafonische geluidsysteem zet niet alleen zoden aan de dijk, maar bouwt hele dammen en legt polders droog. We stonden er midden in. Tijdens Money, hoorde je de munten achter je rinkelen, terwijl de schapen in de verte meeblèrden tijdens Sheep. Meer surround sound dan dat kan je niet krijgen. Mensen die niet tussen het quadrafonische systeem hebben gestaan zullen iets minder geluid hebben gehad, maar ertussen in was het beste geluid van een buitenlucht podium dat ik ooit gehoord heb. Het was zelfs beter dan de beste concertzalen in Nederland. De show werd tevens voorzien van erg mooie videobeelden, een vliegende astronaut, vuurwerk, vlammenwerpers en een 'rad van vuur' boven op het podium.
Waters speelde ook een nieuwer nummer, Leaving Beirut. Een indrukwekkende situatieschets van een liftende, 17-jarige Waters in het Midden Oosten. Gestrand in Libanon ontvangen de mensen hem met uiterste gastvriendelijkheid. Hij kan het dan ook moeilijk verteren dat Mr. George en Mr. Tony het halve Midden Oosten plat bombarderen nu. "Oh George, oh George, that Texas education must have fucked you up when you were very small"
Na ruim een uur legde Waters zijn instrument neer en wees naar de verte. "After a short break we're going to play THAT!" Zijn vinger wees naar een gele, volle maan bovenaan de schemerende hemel. Dark side of the moon werd in zijn geheel gespeeld en was fantastisch. Waters nam niet alle zangpartijen voor zijn rekening, maar deze werden fenomenaal overgenomen door onder andere gitarist Dave Kilminster. Wat kan die man spelen trouwens, elke noot kwam zo strak als een dwangbuis uit de speakers. Bijna orgasmisch stond hij op het podium, genietend van de solo's die hij uit zijn gitaar toverde. Achtergrond zangeres Katie Kissoon mocht trouwens ook een paar keer de sterren van de hemel zingen. Eén van de best verkopende albums allertijden werd subliem ten gehore gebracht!
Na DSOTM was het onder meer nog tijd voor Another brick in the wall, dit werd luidkeels meegezongen door duizenden mensen en klonk vurig en passievol. Een gebalde vuist van Waters sprak boekdelen. Hij had het naar zijn zin en alles ging naar wens. Na iets meer dan 2,5 uur, gevuld met briljant gespeelde muziek, zette de band het beste slotnummer allertijden in; Comfortably Numb. Puur genot en rillingen over mijn rug. Een fenomenaal concert van een ware "creative genius". Heil Roger!
Roger Waters, 10 juni 2006 Waardering:
Must See/Buy/Do
AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!