CD: Armin Van Buuren - Universal Religion 2004
Wat mij opvalt aan de mix is dat er veel momenten zijn waarin de bass wordt weggehaald, waardoor je zowel de ijzige stilte als de warme waardering van het publiek voelt. De stiltes lijken de mensen nieuwe energie te geven om weer verder te kunnen dansen. Dit is bijvoorbeeld te horen in de track External Key van Audioholics. Het publiek wordt hierbij als graadmeter gebruikt om aan te geven hoe hoog de partysfeer zit. In het nummer dat hierop volgt, heb je hetzelfde moment: de bass valt weg en met behulp van bijna bombastische strings wordt de luisteraar geleid naar het moment waarop de bass weer meedoet aan de track. Dit is typisch voor Trancemuziek.
In het nummer Talk Like A Stranger gebeurt het tegenovergestelde. In plaats van de bass vallen nu de strings weg. Het publiek klapt in het begin lustig met de overgebleven bass mee, totdat een rauwe vrouwenstem zijn intrede doet. Weer beleef je het mystieke, romantische gevoel dat in het begin zo bepalend was.
Dezelfde typerende opbouw heeft ook het nummer Foreplay van Probspot. Het nummer geeft de mystiek aan op een zomerse manier. In plaats van tussen de sterren, waan je je nu op het strand bij zonsondergang. Het is een nummer dat via de laatste zonnestralen naar je oren wordt gevoerd. Als de zon onder is, wordt het tijd voor de donkere, meer industriële sounds van Tranquility Base. Dit is het geluid van een strandfeestje bij maanlicht, met zicht op de planeten en de sterren aan de hemel. Diezelfde donkere sfeer blijft hangen in Voller Sterne van Mirco De Govia en brengt ondertussen ook het publiek naar steeds hogere sferen.
De muziek in de mix weet verschillende sferen op te bouwen, ondanks dat de voor de Trance zo kenmerkende basslijn oppervlakkig blijft. De ene track zorgt voor een dromerig moment terwijl de andere track probeert je heupen in beweging te brengen. Die oppervlakkige bass wordt in CQ van EnMass voor het eerst onderbroken met een Breakbeatritme. Jammer genoeg vind ik de Trance soms wel eentonig worden. Ondanks de zeer goede mixkwaliteiten is het soms moeilijk om er diversiteit in te ontdekken. Toch zijn de nummers onafhankelijk van elkaar goede tracks met leuke opbouw en afwisseling. The Timelord van Signum is daar een voorbeeld van. Met het einde van de mix in zicht, weet dit nummer met veel energie en sfeer de eindstreep uit te stellen. Ook het publiek schijnt nog geen zin te hebben om te stoppen, dus worden de voetjes nog maar eens van de vloer gehaald. De hekkensluiter van Armin vs. M.I.K.E is naar mijn mening meteen het hoogtepunt van de mix. Het lekkere ritme en het gebruik van relaxte geluidjes maken de afsluiter tot een kraker van jewelste. Het nummer doet qua ritme en bass denken aan El Toro van Mojado maar klinkt veel geheimzinniger en dromeriger. Toch barst het nummer na twee minuten los. Een betere afsluiter had Armin niet voor de mix kunnen gebruiken. De mix zelf is nog niet afgelopen, maar op de CD is Intruder het laatste nummer.
Mixen vallen moeilijk te beoordelen: een DJ gebruikt nummers van anderen die hun eigen kwaliteiten hebben. Toch zorgt de keuze van de DJ, zijn mixstijl en professionaliteit voor de kwaliteit van de mix. In dit geval heeft Armin een hele goede mix van Progressive en ritmische Trance gemaakt. Ik zeg er wel bij dat het vooral een luister-CD is. Dit denk ik omdat veel tracks dromerig overkomen en je een bepaald gevoel willen meegeven. Pas richting einde lijkt de mix meer de danskant op te gaan, maar blijft het voornamelijk toch luisterwerk. Ook zijn de tracks heel goed door elkaar gemixt en laat Armin Van Buuren zien dat hij live zeker een top-DJ is. Een klein minpuntje is dat de mix voor niet-Tranceliefhebbers een beetje eenzijdig kan klinken. Tranceliefhebbers zouden deze CD zeker in hun verzameling moeten hebben, aangezien goede live Trance-CD's momenteel moeilijk te vinden zijn. Ik geef de CD een 8.
