Theater: Maarten van Roozendaal - Verzamelt Werk

Cynisch, potisch, tragikomisch en altijd vanuit een gezichtspunt waar je zelf net niet opgekomen zou zijn. Van Roozendaal is een meesterlijk chroniqueur van het menselijk (on)vermogen dat zowel in grootsheid als kleinzieligheid opzien baart. Dit soort kwalificaties krijgt Van Roozendaal vaak toebedeeld en ook vergelijkingen met Tom Waits, Jacques Brel en Ramses Shaffy worden veelvuldig gemaakt. Over zijn drijfveren zegt Van Roozendaal zelf in het blad Rails: “Veel liedjesschrijvers willen een lekker liedje schrijven. Dat heb ik nooit. Ik wil ontregelen, emotioneren. Ik wil het publiek af en toe een klap voor z'n harses geven, anders blijven ze niet betrokken.”

http://images.fok.nl/upload/roozendaal_4.jpg


In april van dit jaar rolde het boek Red Mij Niet van de persen; een bundel waarin Roozendaal de songteksten van al zijn liedjes onder elkaar zet, uitgebreid met hier en daar wat prozafragmenten. Verzamelt Werk is de muzikale variant, welke logischerwijs weer vol zit met de bekende a-melodieuze teksten, intieme luisterliedjes en van ironie en grappen doorspekte passages, zoals we die van de raspianist gewend zijn.

Het grootste deel van de tijd lijden de vier muzikanten samen de mooiste en meest spraakmakende liedjes uit Van Roozendaals loopbaan, waarop hij zelf het geheel afmaakt mijn zijn grillige, schorre stem. Zo komt onder andere het prijswinnende Red Mij Niet aan bod, en wordt de voorstelling geopend met het overweldigende Eerste Gebod, waarin hij zichzelf schaamteloos schetst als het centrum van de wereld. Als leuke afwisseling scheidt Maarten zich op gezette momenten af met of zijn violist of gitarist, en schotelt hij het publiek een heerlijke ballad-achtig nummer voor. Dat hij niet zo nu en dan zelf achter de vleugel klimt is een groot gemis, vooral gezien het feit dat vooral juist dat deel n van de grootste pluspunten was van zijn voorgaande shows.

Al gelijk is duidelijk dat we hier met een parmantig mannetje te maken hebben, dat zich niet of nauwelijks wat aantrekt van anderen, hetgeen typerend te zien is aan zijn ongeschoren gezicht. Maar meer nog wordt dit gekenschetst door zijn songteksten die vaak geen schaamte kennen en soms erg persoonlijk overkomen. Dit geeft hem echter wel een eigen stijl. Een stijl waarmee hij zich oprecht een van de betere kleinkunstenaars van Nederland mag noemen.

Dat stijl ook voor het publiek heel persoonlijk is, bleek al gauw uit het feit dat veel mensen de pauze nuttig gebruikten en gauw de auto weer opzochten. Maartens teksten vergen een bepaalde mate van inleving, en bovenal een immuniteit voor controversile, harde teksten. Herken jij je in deze beschrijving, dan zou je nog wel eens een hele leuke avond tegemoet kunnen gaan.