Film: Battle Royale II: Requiem
Zoals gezegd: de duur van deze film. Na driekwart ben je de vechtscnes wel zat. Het duurt net iets te lang, ondanks de stilistische rustmomenten. Desondanks heeft deze film iets onheilspellend, vergis je niet. Door het snoeiharde begin, met de ontploffingen in Tokio en de eerste acties op het eiland, ben je meteen wakker. Dat belooft veel. Heel veel, maar kan de film net niet redden. Deel 1 boeide ontzettend door de gesprekken tussen de kinderen. Je werd er zelfs haast paranode van. Maar in dit deel gebeurt dat niet. Waarom dat niet gebeurt, lijkt te komen doordat ze niet verscheurd worden door twijfel. Ze strijden nu niet tegen elkaar, als vrienden onderling, maar tegen n vijand. Bovendien zijn ze in gevechtskleding gestopt, wat de kijker al een stuk minder intrigeert dan het surrealisme een groep vechtend in schooluniformen. Er wordt nog wel een poging gedaan om er wat relationele problemen in te stoppen, door het toevoegen van een vrijwilliger. Net als in deel 1 iemand die iets meer details wil weten over een bepaalde gebeurtenis in de eerdere editie. Helaas lijkt dit meer op een poging een link te maken met de eerste episode, dan een werkelijke verhaallijn.
Deel 2 wil dan ook een heel andere kant op. Het gaat over een superstaat. De bommen ontplofte dan wel in Japan, neergaande wolkenkrabbers, een opsomming van landen gebombardeerd door Amerika en beelden uit Afghanistan, geven je toch een subtiele niet te missen hint. Trouwens, die beelden uit Afghanistan waren voor mij, en ik denk voor velen, de eerste beelden uit dat verscheurde land. Maar de boodschap wil maar niet overkomen. Maar wat er nou precies mist, dat is moeilijk te vatten. Iets tegen Amerika? Een beetje begrip kweken voor de "schurkenstaten"? In elk geval zal deze film net als deel 1 weer niet uitgebracht worden in Amerika. Maar wat is die boodschap nou? Duidelijk is wel dat kinderen altijd het slachtoffer zijn van een oorlog gevoerd door volwassenen. Zowel in BR, als in Afghanistan. Maar de maker lijkt tevergeefs meer kwijt te willen in het verhaal, waardoor je de zaal onbevredigd verlaat. De film maalt maar door, als een demente bejaarde die niet meer uit zijn woorden kan komen. Je vraagt je bij elke dialoog maar af wat hij nu wil zeggen. Gaat het over hoop houden? Over de onschuld van kinderen? Amerika's patriottisme? De machtslust van volwassenen? Wie het weet mag het zeggen. Tel daarbij op de rare momenten zoals het verschijnen van de BR leider in rugby uniform aan het einde, als een vorm van berouw, en je hebt een film die in elk geval leuk is om op video te kijken. Kinji Fukasaku heeft deze film helaas zelf niet kunnen afmaken. Zijn zoon Kenta heeft dat gedaan, maar of dat een geldig excuus voor het slappe einde is, ach, dat moet je zelf uitmaken.
| Details | Japan, 135 minuten |
| Genre | Actie |
| Regie | Kinji en Kenta Fukasaku |
| Cast | O.a. Tutsuya Fujiwara, Sonny Chiba e.a. |
