Interview: Bernard Hill
Ja, we hebben inderdaad meer gedaan met het personage van Bruce (Hopkins, de Nieuw-Zeelandse acteur die de rol van Gamling speelt, red.). Ik dacht namelijk dat Théoden niet het soort leider is die zelf rechtstreeks de orders aan zijn troepen geeft. De meeste generaals hebben iemand naast zich tegen wie ze kunnen zeggen: 'Aanvallen.' Die persoon schreeuwt dan: 'Aanvallen!' Het leek mij handig om zo iemand te hebben omdat ik dan vrij zou zijn om andere dingen te doen, andere emoties uit te beelden. Behalve op het slagveld zelf natuurlijk! Dan is het uiteraard Théoden zelf die de troepen toespreekt.
Dan beloon je Bruce met meer scènes en als dank snijdt hij vervolgens met zijn zwaard je oor open in de eerste echte vechtscène van The Two Towers..
Hahaha.. ja inderdaad! Friendly fire! Maar het was verder niet zijn schuld, hij schrok zich dood toen het gebeurde. Op het moment dat de Uruk-hai Helms Diepte binnendringen, ketst het zwaard van Bruce af van dat van een Uruk en het zwaaide zo tegen de zijkant van mijn gezicht. Het gevolg was veel bloed en een aantal hechtingen. Maar zoals gezegd, het was niet zijn fout. Die dingen kunnen gebeuren.
Hoe was het om de uiteindelijke film in de bioscoop te zien?
Waarschijnlijk hetzelfde als het voor jou was. Acteurs zijn ook gewoon publiek. Het is uiteraard ook heel spannend, want er waren veel dingen die zelfs wij nog niet gezien hadden. Ik had bijvoorbeeld geen flauw idee hoe de Gevleugelde Nazgul eruit zouden zien, terwijl ik er door eentje bijna ben opgegeten. Ik had al helemaal geen idee wat ik me bij een Warg moest voorstellen, hoewel ik er in The Two Towers verschillende heb gedood. Soms, heel soms wisten we absoluut niet wat er allemaal aan de hand was of waar we tegen acteerden. We wisten ongeveer wel hoe een Mumakil (de grote olifanten uit The Return of the King, red.) eruit zou zien, want er lag een dode Mumakil op het veld toen we die scènes opnamen. Achteraf gezien leek die echter niet op de dingen die je in de film ziet. Het was een grote, grijze hoop waar een handjevol special effects medewerkers overheen liep om er pijlen in te steken.
Nu we het toch over de special effects hebben; Gollum is een goed voorbeeld van hoe fantastisch die tegenwoordig zijn geworden. Ben je niet bang dat dit soort digitale acteurs in de toekomst de gewone acteurs zullen gaan vervangen?
Volgens mij heeft James Cameron wel eens gedreigd dat te doen, een film opnemen zonder acteurs. En hij wilde geloof ik de maan als locatie gaan gebruiken. Ik vraag me af waarom dat niet door is gegaan, hahaha... Maar nee, serieus, ik denk niet dat zoiets kan. Net zoals je Gollum niet had kunnen creëren zonder Andy Serkis. Je hebt altijd een menselijk element nodig om beslissingen te nemen, want het soort beslissingen dat een acteur moet maken is niet iets wat je digitaal kunt doen. Zelfs al zou je dat wel kunnen dan is het uiteindelijk alsnog een menselijke beslissing, namelijk die van de animator. Als er dan toch iemand die beslissing moet nemen, dan kun je daar beter de acteur voor gebruiken, aangezien die waarschijnlijk de betere keuze maakt.
Het personage van Théoden maakt in de tweede film een interessante transformatie door; was dat een uitdaging om te acteren?
Niet om te acteren, maar vooral de manier waarop we die scène toentertijd hebben gefilmd was interessant. Er waren drie dagen ingeroosterd voor de scènes waarin Gandalf, Aragorn, Gimli en Legolas in Edoras aankomen en met de 'oude' Théoden afrekenen. Op de eerste dag zei Pete tegen Ian (McKellen) en mij: 'Ik heb geen flauw idee hoe we dit gaan filmen, ik heb er nog niet over nagedacht.' Andrew Lesnie, de Director of Photography, had ook geen flauw idee over de camerahoeken. Dus Pete stelde voor dat Ian en ik hen even lieten zien wat we van plan waren om te gaan doen. In die drie dagen hebben we dat vervolgens verfijnd.
Ik denk overigens niet dat Pete echt geen flauw idee had van wat hij wilde - waarschijnlijk wilde hij gewoon de ervaring van ons tweeën gebruiken om op een frisse manier de scène te benaderen. Dat was niet de manier waarop het normaal gesproken ging, want meestal is er geen tijd voor dat soort dingen of had Pete zelf al bedacht hoe de scène moest lopen. Je kunt bijvoorbeeld niet de hele tijd in dezelfde richting filmen; het publiek moet ook eens de andere kant op kijken. Of soms was een bepaalde camerahoek nodig omdat Pete van plan was om direct naar een andere verhaallijn te knippen. Dat soort dingen wist hij altijd al van te voren en wij vaak niet, dus daar moesten we hem dan maar op vertrouwen. Soms kwam het echter voor dat hij de acteurs een scène liet vormgeven en de aangehaalde scènes in Edoras zijn daar dus een goed voorbeeld van.
