Sigur Rós maakt experimentele postrock (om het voor het gemak even in een hokje te vegen), enigszins vergelijkbaar met Radiohead, Mogwai en het Canadese Godspeed You Black Emperor!.
Hun muziek is traag, het bouwt zich langzaam op en wordt over de hele oppervlakte van de cd uitgesmeerd en wordt gekenmerkt door hoge zang, rust en vooral veel sfeer, heel veel sfeer. Uniek aan de zang is dat de taal waarin gezongen wordt een combinatie is van het IJslands en een min of meer zelfontwikkelde fantasietaal. Voor ons betekent dat in feite niets minder dan 'compleet onverstaanbaar'. De inhoud van de tekst is immers niet het belangrijkste aan de muziek, hoewel de liederen wel degelijk ergens over schijnen te gaan.
In de loop der jaren heeft de band een volledig eigen stijl weten te ontwikkelen, niet alleen qua sound, maar ook qua techniek. Voor een aantal nummers maakt de zanger en gitarist gebruik van de strijkstok om zo geluid uit z'n gitaar te halen. Ook live schijnt dit geweldig indrukwekkend te zijn. Allicht dat de mensen die naar het optreden zijn geweest, dat ze laatst in de Melkweg gaven, dit kunnen beamen, ik was er helaas niet bij.
