Moe van games
Ken je dat gevoel dat je gigantisch veel games hebt liggen maar toch elke keer meteen je console weer uitdrukt na het opstarten? Ik namelijk wel, al een lange tijd. Misschien ligt het er aan dat ik meer dan 250 games heb gespeeld op mijn 360 en PS3. Is er dan niks boeiend meer omdat ik alles wel heb gecheckt? Ik ben game-moe, maar toch blijf ik dagelijks in contact met games omdat je altijd wel een website bezoekt, of überhaupt werkt met games om je heen.
Heeft het te maken met een gigantische shitload aan games die op elkaar lijken? Het zou best kunnen. Mensen hebben het niet voor niks over een generatie aan shooters. Een genre waar ik het echt helemaal mee heb gehad. Nu is het nooit echt mijn genre geweest maar ook vroeger op PlayStation en PlayStation 2 waren er wel wat shooters waar ik me mee kon vermaken, maar deze generatie is het echt een overkill geworden. Een shooter hoeft niet per definitie slecht te zijn, The Darkness bijvoorbeeld is een van mijn favoriete games deze generatie.
Waarom? Het vertelt een verhaal, heeft boeiende personages en is op het gebied van detail en sfeer fenomenaal. Het kan dus wel, maar negen van de tien keer speel je als Amerikaan en pleeg je genocide op Arabieren en Russen. Doe je dat niet tegen de computer dan doe je dat wel tegen vervelende kutkinderen van over de gehele wereld. Dagen of zelfs jaren lang rondjes rennen op een map en andere mensen neer knallen, ik snap niet hoe dat zo lang kan blijven boeien. Maar wie ben ik om te oordelen, de een doet dat, de ander zeikt in een column.
Neem BioShock Infinite als voorbeeld. Nooit echt interesse in gehad omdat het toch weer puur draait om het vermoorden van mensen. Ik ken mezelf wel en heb de game toch gekocht omdat iedereen er hyped over is. Je kunt niet achterblijven want je vrienden vragen wat je van de game vindt. Op het gebied van sfeer en leveldesign is de game net als zijn voorgangers fenomenaal en verfrissend, hier hou ik van. Na een prachtig begin krijg je een wapen in je hand en barst de hel los. Hier heb ik geen zin in, vijanden die doelloos aankomen rennen en gewoon neergeschoten willen worden. Ik heb wel andere dingen te doen, dit heb ik al te vaak gedaan.
Ik wil gewoon uren rondlopen in Colombia, kijken wat mensen zeggen en de sfeer proeven. Ik zeg nergens dat de game slecht is, maar bijzonder voelt het gewoon niet meer aan. Zijn we zo ver in een generatie dat het gewoon niet bijzonder meer aanvoelt en ben ik gewoon verwend geraakt met alle games die ik heb gespeeld? Met Devil May Cry is het precies hetzelfde. Een onnodige reboot waar weinig mensen interesse in hebben en veel fans zitten er nou ook niet echt op te wachten. Gelukkig knal je met Dante nog net geen Arabieren of Russen neer en doet het qua opzet denken aan de voorgaande games. Maar het boeit gewoon niet, het is onnodig en de game voelt en ziet er gewoon niet bijzonder meer uit. Ik heb het allemaal wel eens eerder gedaan, waarom nu opnieuw beginnen terwijl ik sowieso liever de oude Devil May Cry boeiender vind.
Als ik gewoon even de laatste games na ga dan is alles wel al duizend keer eerder gedaan. Gears of War Judgment, heel leuk hoor, maar de trilogie is voor mij wel voorbij. Het boeit me echt totaal niet wat Baird heeft gedaan voordat ik hem zag in het eerste deel. Ik heb Zeus ook al helemaal afgemaakt dus wat Kratos dagelijks deed voordat hij boos werd in God of War zal me een worst wezen. Als ik naar de toekomst kijk zie ik alleen maar dingen die ik al heb gedaan. Zombies neerhalen in Dead Island Riptide, zo hé, dat klinkt indrukwekkend.
Of een franchise zoals Assassin’s Creed dat van favoriete nieuwe IP is omgetoverd tot lauwe melk van een uitgemolken koe. Een franchise die fris en nieuw aanvoelde in de eerste drie games. Daarna werd alles onnodig en waren de personages opeens niet boeiend meer. Assassin's Creed: Revelations en Assassin's Creed III speelde ik alleen nog om het verhaal af te maken, wat ik uiteindelijk beter via YouTube had kunnen bekijken aangezien het alleen maar een zure nasmaak geeft. Gelukkig is Ubisoft er nog niet klaar mee, maar ik nu definitief wel.
Ik hou van alle genres zolang ik me maar kan inleven in een hoofdpersonage met een mooi verhaal. Het is ook niet zo dat ik games niet probeer, anders had ik nooit zoveel games gespeeld. Ik zie gamen tegenwoordig als een interactieve film en heb dan ook veel interesse in veel realistische games. De meest kleurrijke adventure-games of indie-games zijn dan ook niet aan mij besteed. Ja, de games zijn over het algemeen fris en fruitig, maar toch is het niet mijn ding. Dat kan, maar dan blijf je over het algemeen toch met de mainstream games zitten die op elkaar lijken.
Tomb Raider was dan bijvoorbeeld na ongeveer een jaar aan saaie games eindelijk een game die me kon boeien. De game pakt veel elementen uit andere games maar maakt daar een fantastisch geheel van. Details zoals het bewegen van Lara’s kapsel of het geluid van de wind zijn fenomenaal. De meeste gamers merken dit waarschijnlijk niet op, maar dit zijn punten die mij juist aanspreken. Een interactieve film die je de gehele rit op het puntje van je stoel houdt. En ja, Tomb Raider bevat veel shoot-outs, maar omdat de game zo boeit maakt het de shoot-outs ook leuk. Het kan dus nog wel, of ik ben gewoon te kieskeurig.
Met het inleven van een hoofdpersonage in het verhaal kom je dan ook snel uit op de singleplayer. Tegen mensen spelen boeit me dan ook daadwerkelijk geen ene fuck. We blijven nog even hangen bij Tomb Raider, want naast de singleplayer heeft de game ook een multiplayer. Kies een personage, kies je wapens en spring en ren maar rond op een map en val je tegenstanders aan. Ik kijk dan liever 9000 keer een optreden van Justin Bieber dan dat ik een match voltooi. Ik zal niet verder zeiken dat elke game tegenwoordig een multiplayer heeft, ze doen maar lekker. Ondertussen is de multiplayer van Tomb Raider vast dood, of zijn er nog maar weinig matches te vinden.
Gelukkig zijn er nog een aantal indrukwekkende games die ik moet hebben voor de komst van de next-gen. Een generatie waarvan ik hoop dat het niet alleen maar erger gaat worden op het gebied van shooters en DLC, iets wat blijkbaar nu al onmogelijk lijkt te zijn. Battlefield 4 ziet er fenomenaal uit ja, maar dat is het. En dan vergeet je nog de DLC die je er nu al bij krijgt, fantastisch, echt waar. Zelfde met de nieuwe Killzone voor PlayStation 4. Ziet er mooi uit en dat is het wel hoor, enige wat me is bijgebleven is het geweldige accent van ontwikkelaar Herman Hulst.
Nee, ik wacht wel op Beyond Two Souls. Een game waar ik nu al van weet dat je met een bijzonder hoofdpersonage gaat spelen met enkele achterliggende gedachten, een goed verhaal en overall een bijzondere sfeer. Waar je je kunt inleven in een personage omdat het gewoon bijzonder boeiend is. Zoals een Garrus in de Mass Effect-franchise. Het klinkt raar, maar wat ik met die aantal pixels heb beleefd is ongelooflijk, dat is wat gamen voor mij zo bijzonder maakt. Op de een of andere manier toch iets voelen voor een personage.
Het is ongetwijfeld een mix van een generatie aan veel games die op elkaar lijken, het einde van een generatie waar ontwikkelaars liever veilig spelen en een shitload aan gespeelde games. Ik hoop dat er meer games komen zoals Heavy Rain of The Walking Dead. Veel doe je niet, maar liever simpel op een knop drukken dan de hele dag in stress je rechter trigger indrukken voor een regen aan kogels.
Meeleven met een personage, dat is wat games voor mij zo speciaal maken. Het is dat wat gamen voor mij nog indrukwekkender maakt dan een goede film of tv-serie. We zullen zien wat de toekomst gaat brengen, het is ook mogelijk dat het gewoon een tijdelijk iets is, wie weet voelt alles weer fris aan met een nieuwe console. Of misschien moet ik gewoon mijn bek houden, dat kan ook.
