Armstrong verdient de 'doodstraf'

'We kunnen elkaar helpen, maar je moet dan wel diep door het stof. Huilen zou nog het allerbeste zijn. Maar het is het geld dubbel en dwars waard en je hebt altijd al goed toneel kunnen spelen.' Dat moeten ongeveer de woorden zijn geweest die Oprah sprak toen Lance zijn dikke vriendin vroeg om een interview met hem te doen.

Ik heb altijd een bloedhekel gehad aan Lance Armstrong. Bloedhekel is in dit verband trouwens wel een toepasselijk woord, vind ik. Het klinkt misschien wat makkelijk nu, maar ik kan het uitleggen. Ik had namelijk geen hekel aan hem omdat ik hem van dopinggebruik verdacht. Natuurlijk vermoedde ik wel dat hij doping gebruikte, maar ik vermoedde dat de meeste renners doping gebruikten en dat blijkt achteraf ook wel.

Ik mocht de man gewoon niet. Dat begon eigenlijk pas toen hij de teelbalkanker had overleefd. Veel mensen en Mart Smeets vonden het ongelooflijk knap dat iemand eerst de kanker overwint en daarna een heel peloton zijn wil oplegt. Ik vond het juist verdacht. Voordat hij de ziekte overwon, was het wel een goede renner, maar meer voor eendagskoersen en niet voor de grote rondes. Hoe kwam het dat hij na zijn ziekte juist wel die rondes kon winnen? Armstrong en Bruyneel, die andere grote leugenaar, gaven een verandering van trapfrequentie als reden en alle domme journalisten trapten erin. Niemand bedacht dat je heel erg veel uithoudingsvermogen en kracht moest hebben om dat kleine kutmolentje gedurende drie loodzware weken met veel kilometers bergop te kunnen blijven trappen in een tempo dat andere renners je niet kunnen volgen. Armstrong kon dat blijkbaar. Hij zei ook nog dat hij meer kon afzien dan de meeste renners, want meer pijn dan hij tijdens zijn ziekte had moeten verdragen, kon niet. Daarbij vergeleken was de pijn tijdens een rit in de Tour niets. Hij misbruikte zijn ziekte dus ook nog eens.

Maar dat was nog allemaal geen reden om een hekel aan hem te krijgen. De vijf rondes die Indurain won waren ook saai en ook bij hem had ik vraagtekens. Indurain kwam uit het niets en trapte een onwaarschijnlijk grote versnelling bergop. Ik schrok van het gemiddelde waarmee ze de Mont Ventoux in die tijd opreden. Achtentwintig kilometer gemiddeld per uur. Ik heb die berg zelf met de fiets beklommen en kwam niet verder dan tien kilometer per uur. Dat ding is ontzettend zwaar. Bovendien is het er vaak bloedheet en waait het er ook nog eens regelmatig flink.  Nu ben ik natuurlijk geen professional, maar achtentwintig per uur is wel verdacht snel. Toch heb ik nooit een hekel aan Indurain gehad. Waarom had ik dan wel een hekel aan de Amerikaan?

Zijn karakter. Dat was het. Hij geselde zijn ploeg. Hij geselde het peloton. Zijn wil was wet en hij toonde daarbij een grote dosis arrogantie. Zijn kop stond me gewoon niet aan. Hij had voor mij net zo'n leugenachtige kop als George Bush. Van Bush geloof ik ook nog steeds dat hij van 9/11 wist. Hij had een tweede Pearl Harbor nodig om zijn strijd tegen de as van het kwaad te beginnen en dat kwam er. Vraag niet waarom, maar ik kon aan de man zien dat hij stond te liegen en dat was bij Armstrong hetzelfde. Soms hebben mannen misschien ook vrouwelijk intuïtie.

Wie niet voor me is, is tegen me. Zo'n mentaliteit had Armstrong en heeft hij nog steeds. Dat bleek ook in de Tour. Renners die kritiek op hem hadden, werden door hem persoonlijk teruggehaald als ze ontsnapten aan het peloton. Die mochten nooit meer winnen van hem. Het is ook die mentaliteit waardoor hij steeds meteen in de aanval ging als men hem ergens van beschuldigde. Hij heeft door die mentaliteit mensen kapotgemaakt en onterecht schadevergoedingen verkregen.

De man heeft geen empathie. Hij kan zich niet in anderen verplaatsen en heeft geen benul van de gevoelens van anderen. Hij zou nu in therapie zijn, maar wat er niet in je karakter zit, kun je er ook niet met therapie in krijgen. Een pedofiel blijft altijd een pedofiel. Hij kan hooguit leren om zichzelf onder controle te houden zodat hij het niet in praktijk brengt. De motieven voor het gehuil bij Oprah zijn wel duidelijk. Hij wil twee dingen: rehabilitatie en geld. Rehabilitatie omdat hij weer wil deelnemen aan wedstrijden en geld omdat er heel wat claims zullen komen. Als hij echt spontaan had willen bekennen omdat de druk te groot was geworden, dan had hij geen legertje advocaten en een imagoraadgever hoeven raadplegen. Alles was tot in de puntjes voorbereid door Armstrong. Precies zoals we hem kennen. Een controlfreak. Dat was hij in de Tour de France al en dat is hij nog steeds. Hoe weet ik dat het allemaal was geregisseerd door Armstrong? Hij heeft alleen maar prijsgegeven wat hij wilde. En hij heeft weer gelogen. Ten eerste heeft hij gelogen over zijn dopinggebruik na 2005. Hij werd in 2009 derde in de Tour en wilde zo graag eerste worden dat hij samen met Bruyneel heeft geprobeerd Contador kapot te maken. Gelukkig had hij in Alberto eindelijk iemand getroffen die weigerde naar de pijpen van Armstrong te dansen. Maar als Armstrong er weer zo veel voor over had om nog een keer te winnen, dan is wel duidelijk dat hij ook toen heeft vals gespeeld. De tweede leugen betreft de UCI. Natuurlijk wist de UCI van het dopinggebruik van de Amerikaan. Armstrong gebruikte niet alleen EPO, maar ook testosteron. Dat gaf hij zelf toe in het vraaggesprek. Testosteron is al lang opspoorbaar. Vraag het aan Landis. Die gebruikte het en werd meteen gepakt. Armstrong is er blijkbaar altijd mee weggekomen. 

Volgens Armstrong heeft hij de 'doodstraf' gekregen met zijn levenslange schorsing. In tegenstelling tot andere renners die doping hebben gebruikt. Hij vergeet dat die renners niet iedereen voor de rechter hebben gesleept die beweerde dat ze doping gebruikten. Hij vergeet dat die renners niet mensen volledig naar God hebben geholpen via bedreigingen en acties. Ik zei het al: ik heb geen hekel aan de man vanwege zijn dopinggebruik. De eisen die door de commercie aan de renners worden gesteld zijn onmenselijk zwaar. Kijk naar de komende Vuelta. Vind je het gek dat ze naar middelen grijpen? Maar ik heb wel een hekel aan renners die anderen met hun leugens kapotmaken en als een dictator mensen de eigen wil opleggen met een enorme dosis arrogantie. Die renners verdienden wat mij betreft de 'doodstraf' in de sport.