Een flikker op de koop toe
De enige vrouwenschoot waarin onze minister-president zijn hoofd nog wel eens vlijt om troost te vinden - wanneer de jongens en meisjes in de Kamer akelig hebben gedaan - is die van zijn moeder. Rutte mag dan de hoogste baas van ons land zijn, hij oogt nog altijd studentikoos en is nog niet eens in staat een vrouw te vinden die de vaat voor hem doet en zijn blouses strijkt. Laat staan dat hij die o zo nodige stevige beurt eens krijgt. Zielig. Jan Kees de Jager is een dikke pad die zijn bordje meer dan goed leeg eet, net als het tweede en het derde bordje. Hij is ook nog eens een Christendemocratische flikker op de koop toe. En laten we over Wilders kort zijn: een hedendaagse Führer met een door waterstofperoxide geblondeerde dooie kat op z'n kop. Job Cohen is een grijze karakterloze muis die zijn dagen vult met het theezuipen met kutmarokkanen.
Vorige week tijdens de algemene beschouwingen schroomden onze landvertegenwoordigers niet om een sneertje of een belediginkje meer of minder te uiten. Chic? Niet echt. Gepast? Ook niet heel erg, als je het mij vraagt. Ik werd een beetje droevig van een groot deel van het moddergegooi. In de dagen die volgden werden we bedolven onder de ene na de andere algemene beschouwing op de algemene beschouwingen. Uiteraard hét onderwerp van gesprek aan de koffietafel, maar vooral ook tijdens satirische programma's als Koefnoen, in opiniërende stukken, in columns en cartoons werden meningen uitgebraakt die misschien nog wel meer bedroevend waren dan de Den Haagse aanleiding. Uitgebreide stukken en scènes waarin het gebrek aan inhoud werd besproken door te provoceren, te schreeuwen en zo nu en dan te beledigen. Goed beschouwd dus precies zoals het bij de verfoeide beschouwingen ging. Op je allerhardst afkeuren dat de beschouwingen alleen om de vorm gingen door in te zoomen op die vorm is eigenlijk een vreemd fenomeen.
Het valt allemaal goed te begrijpen. Er moet aandacht besteed worden aan de wanvertoning van vorige week. Het flauwekultheater en rariteitenkabinet moet aan de kaak worden gesteld, hardhandig ook, maar ik word flauw van de stijl en vorm. Beledigen onder het mom van ‘een stevig stuk' kan uitstekend werken, maar alles is de laatste tijd zo uitgekauwd, soms zelfs tenenkrommend. Werkelijk. Iedereen weet nu wel dat Jan Kees geen fervent bezoeker van de sportschool is. Bek over houden, het voegt niets meer toe. Rutte heeft geen vrouw, prima. Bek over houden, dat voegt niets toe. En de kuif van Wilders is bespottelijk, gebrek aan smaak, maar bek over houden, het voegt niets meer toe.
Ik pleit voor originaliteit. Wil je beledigen? Moet je doen. Wil je harde bewoordingen gebruiken om een misstand aan de kaak te stellen? Moet je doen. Maar gebruik alsjeblieft een beetje creativiteit. Ik neem een column of scène niet meer serieus wanneer een columnist de zoveelste seksueel getinte semigrap maakt over Wilders en zijn horde bewakers. Zinloze beledigingen, ik word er verveeld en moe van in plaats van dat het mij alert maakt.
Daar is Wilders zelf toch echt beter in. Dat moet ik hem nageven.
Cohen een bedrijfspoedel noemen was niet overdreven chic, maar wel origineel, hij had mijn aandacht wel te pakken. En ik moest lachen. Of het echt láchen was, weet ik niet meer, maar ik zat in ieder geval op het puntje van mijn stoel. ‘Wat zegt ‘ie nóu?' En hij had niet alleen mij te pakken. Ook de rest van het land.
En juist dat puntje-van-je-stoel-gevoel daar ontbreekt het momenteel volledig aan bij schrijvers, televisiemakers, opiniemakers - het soort lui dat ons wakker zou moeten schudden. Het roepen en tieren herhaalt zich maar, herhaalt zich maar, herhaalt zich maar. Het maakt geen indruk meer. Moeten we zwijgen? Natuurlijk niet. Mogen we niet langer beledigen? Natuurlijk wel. Maar zoek eens een invalshoek waarbij we niet direct beginnen te gapen.
Uiteindelijk is deze column een oproep. Spui nog een keer al uw gemakkelijke gal. Slinger nog een keer al die flauwe bakken eruit. Laat iedere moeder-, vet-, blond-, hoeren-, okselhaar-, links-, rechtsgrappen nog een keer de revue passeren. Gooi het eruit. Braak. Schreeuw. Roep. Trek open die gevoelige onderbuik. Nog een keer. En dan stoppen we ermee. Vanaf morgen tillen we beledigen naar een hoger plan.
