Je bent een klootzak

Onderweg naar de sportschool praatte hij er wel vaker over, over zijn liefdesleven. Zo kende ik al zijn verhalen, en hij de mijne. Wij mannen zijn goed in het beoordelen van vrouwen, ring of geen ring, relatie of geen relatie. Dat maakt ons niets uit, als we maar mogen kijken en eventueel later ook mogen voelen. Hij had zijn oog op een collega van mij laten vallen, een mooie slanke dame met blond, lichtkrullend haar. Alles was aanwezig wat een vrouw tot een mooie vrouw maakt. Ze was een beauty.

Ik houd van mimiek. Hoe mensen zich onbewust uitdrukken is grappig om te zien. Ik snap er nog lang niet alles van, maar ik vind het fantastisch. Als halve autist merk ik sneller dan gemiddelde mensen een verandering van onbewust gedrag. Dat komt omdat ik op details let, waar anderen overheen kijken. De kleine dingetjes: de manier van oogcontact, een nepgaap als iemand het eventjes niet ziet zitten, trillende benen, een zenuwtrekje in het gezicht, de afstand tussen de twee personen, of gewoon de houding.

Ik sprak haar af en toe. Ik ben niet op zoek naar een relatie, en zij was het duidelijk wel. Om misverstanden te voorkomen ga ik niet extreem veel tijd in dat soort mensen steken. Wanneer ik haar sprak, was het wel altijd gezellig. We spraken over alles, werk, thuissituatie, sport, uitgaan. Zij was niet zo van het uitgaan, een ogenschijnlijk mooie, lieve, maar ook verlegen dame. Die vriend van mij kwam weleens langs op het werk om mij op te halen, en dan kon ik aan haar gedrag zien wat zij ervan vond.

Met een andere vriendin had ik afgesproken om te gaan hardlopen. We hadden elkaar al een tijd niet gezien, en wilden weer een keertje bijpraten. Zij bleek een goede vriendin te zijn van de mooie dame, en zo was het een kwestie van één plus één is twee. Ik nodigde mijn vriend uit om mee te gaan, zij nodigde de mooie dame. Voordat het zover was, zat ik haar op het werk een beetje te plagen. Met de vraag ‘Wat vind je van hem?' begon het, en voordat ik het wist had ik een hele liefdesbekentenis ontfutseld, doch met enkele haken en ogen. Hij moest initiatief nemen, meer zelfvertrouwen krijgen, en ervoor zorgen dat zij het gevoel kreeg speciaal te zijn.

Vrijdagmiddag was het dan zover. Het hardlopen, koffiedrinken en café bezoeken was wel gezellig, maar toch had ik wel het gevoel dat ik de sfeer moest maken. Er vielen af en toe kleine, enge stiltes, waarna ik meteen de gesprekken weer op gang probeerde te krijgen. Het afscheid was wat vreemd: Jennifer en ik hadden afgesproken dat we niet zouden opsplitsen zonder dat zij een dikke afscheidszoen zouden hebben gegeven. De mooie dame weigerde, een omhelzing was alles wat mijn vriend kreeg voordat we terugfietsten. We waren beduusd. Wat een raar kind. Twee tot over de oren verliefde mensen, en dan gaat het toch mis. Totdat..

Eén sms'je: Heej, en al thuis? Ik vond het supergezellig en ik hoop dat het voor herhaling vatbaar is, maar dan een keer samen? En sorry van op het laatst, dat was niet om jou maar ik wilde niet omdat Wouter en Jen erbij stonden. Xxx <3.

En zo spraken ze een paar keer af, en het werd wat tussen die twee. Maar, zoals zo veel relaties, kende ook deze relatie haar schommelingen. Hij was niet zelfverzekerd genoeg, viel terug in de standaard-, niet leuke grappen, en nam nauwelijks initiatief.

Afgelopen donderdag zat ik op kantoor.
"Wouter, weet je dat je een klootzak bent?", klonk een mannelijke stem.
"Nee", zei ik, "Vertel eens waarom."
"Die dame die daarzo zit vindt jou een klootzak.", zei diezelfde stem.

Ik was geschokt. Het is normaal dat sommige mensen mij een klootzak vinden, maar die ‘sommige mensen' kennen mij vaak niet. Ikzelf heb aan niemand een hekel, maar ik zeg waar het op staat, eerlijk. Extreme uitzonderingen daargelaten. Maar die dame was nota bene bijna een vriendin geworden, ik dacht zelfs dat ik bijna in de friendzone zat.

"Vraag eens aan die dame waarom ik een klootzak ben"
"Ze zegt dat je dat zelf ook wel weet"
"Laat haar eens hier komen, ik wil weten waar dit over gaat"
Hij liep naar haar toe, ze was omringd door andere collega's. Ze wilde niet naar me toe komen, en dus liep ik naar haar toe.
"Waarom ben ik een klootzak?"
"Dat weet je zelf ook wel."
"Nee dat weet ik niet."
"Je bent een schijnheilige lul."
"Nee dat ben ik niet. Of.. Weet je, vertel waarom ik een schijnheilig mannelijk geslachtsdeel ben."
"Nee daar heb ik geen behoefte aan."
"Nja, je hoeft het nu niet te vertellen, maar ik zou het graag zo snel mogelijk willen weten. Ik snap er namelijk echt geen ster van."
"Je bent een klootzak.", en ze liep weg.

Okee. Heerlijk die labiele personen. Uiteindelijk bleek dat ik een klootzak was, omdat ik tegen een paar mensen had gezegd dat ze smoorverliefd was. En ja, ‘dat was niet zo', dacht zij. Ze moest eens weten, het was een publiek geheimpje op de werkvloer dat ze verliefd was, iedereen kon het zien.

Gisteren heeft ze haar excuses aangeboden voor haar kinderachtige gedrag. Ik heb haar excuses afgewezen, en gezegd dat ze met dit kinderlijke gedrag moest doorgaan. Ik vond het grappig. Dit soort mensen stimuleren om eerlijk en open te zijn. Ik zeg wat ik denk, en doe dat ook.. No matter what. Dan ben ik maar een klootzak.