Jan Akkerman for president

Het zou natuurlijk voor de hand liggen om nu een column over de verkiezingen te schrijven, maar ik heb daar niet voor gekozen.
Ten eerste omdat ik vermoed dat Driek dat al in zijn column zal gaan doen, ten tweede omdat ik deze column al op dinsdag schrijf en ten derde, en dat is wel de voornaamste reden, omdat de verkiezingen zo langzamerhand mijn neus uitkomen. Je kon de afgelopen tijd geen praatprogramma of journaal aanzetten of het ging over de verkiezingen. Zelfs de kinderen van het jeugdjournaal moesten eraan geloven.
Nu moeten jullie niet denken dat ik niet geïnteresseerd ben in politiek. Ik heb in de jaren zeventig zelfs nog in en open koets, getrokken door vier paarden, door Rijswijk gereden voor de PPR. Samen met mensen van de PvdA en de PSP. We wilden toen een progressief college met een samenwerkingsverband tussen de linkse partijen. Toen heeft de PvdA ons verraden door met het CDA en de VVD in het college te gaan zitten. Ook nu heeft de PvdA niet vooraf gekozen voor een links verbond.
Geen column over de politiek van het Haagse Binnenhof dus. Maar wel een column over iets typisch Haags: Kaderock.

Natuurlijk heeft Den Haag ook Parkpop, maar dat is een groot festival met veel internationale artiesten. Kaderock bestaat nu vijftien jaar en er treden hoofdzakelijk Nederlandse bands op, hoewel er dit jaar ook een band uit Japan speelde.
De naam Kaderock komt van de plek waar het festival wordt gehouden: De Soestdijksekade.
Daar vind je Musicon: Een zaaltje met oefenruimtes waar ook bands optreden. Ik heb er zelf ook met verschillende bands geoefend en opgetreden. Je kunt er als beginnend bandje ook bandcoaching krijgen. Iedere eerste zondag van de maand is er vanaf 20.00 uur een open podium voor beginnende bands. Veel bekende bands zijn in Musicon begonnen.
Musicon is opgericht door Cesar Zuiderwijk, drummer van de Golden Earring. Hij speelt ook ieder jaar op Kaderock samen met the Clarks; een fantastische coverband uit Den Haag. Er zijn tijdens Kaderock buitenoptredens en binnenoptredens.
Dit jaar was Jan Akkerman het hoogtepunt van het buitenoptreden.

Omdat Kaderock een echt Haags fenomeen is, zal het vervolg van deze column in het plat Haags zijn. Ik denk echter wel dat de meeste lezers elders uit het land het wel kunnen volgen. Het is natuurlijk geen Fries, Gronings, Drents, Twents, Brabants, Limburgs of Zeeuws, want dat is echt niet te volgen.

We waren un half uurtje voâhdat Jan begon aanwezig. Ut was al lekkeâh druk, mâh bè ut betreden van ut teâhrrèn moestuh we wel un grotuh straal pis ontwèken. Duh straat voâh Musicon was doâh duh jut voâh ut veâhrkeiâh afgeslotuh met hekken en eâh was mâh un nâhe doâhgang nâh ut teâhrrèn. Onmiddellèk na duh ingang waren aan duh linkâhkant duh pishokkuh, mâh klaâhrblèkelèk waren die niet echt wateâhrdich, of eâh waren diveâhrse jongens al vanaf duh opening om 12 uur ’s middags flink aan ut bieâh geweist. Omdat me wèf en ik flink wat alcoholiese achteâhrstand hadden, was onze eiâhrstuh gang nâh duh muntenkassa en duh tweiduh nâh duh dranktent midden op ut teâhrrèn. Ik un bieâhtje en me wèf un rosé. Alle drank weâhrd in plastic bekeâhrs aangeboden, mâh dat hadden we tèdens ut lopen al gemeâhrkt. We waren op duh fies gekomen, dus we konden zuipen wat we wilden. Fieseâhrs zèn dan wel weggebruikeâhrs, mâh hoeven nauìt tuh blazen van duh waut. Vlakbè ut podium vonden we wat vrienden en die boden ons onmiddellèk weiâh un drankje aan. Dat ging dus goed.

Ik vind zo’n festival niet allein lache vanwege duh muziek. Ik kèk oâk graag om me hein en als je dat doet, dan zie je duh meès wondeâhrlèke figuren in duh meès wondeâhrlèke kledè.
Vlak voâh ut podium liep un soâht gozâh met un lange, wittuh jurk en daâhrondeâh blotuh voetuh in sandalen. Hè ging al helemaal los op duh pauzemuziek die tussen duh bandoptredens doâh weâhrd gedraaid. Dus ik was benieuwd wat ut ging wôhden als Jan einmaal ging spelen.
Ut gekke is dat iedeâhrein op zo’n festival zulk soâht mallotuh gewoân accepteiâhrt en eâh niet eins nâh wèst. Ik denk dat men eiâhrdeâh zou gaan lachen als Jan Peteâh Bakellenduh op ut teâhrrèn zou rondlopen dan wanneiâh un Jodokus Kwak van 1 meteâh 80 al kwakend oveâh ut teâhrrèn zou waggelen. Bovendien is zo’n festival meiâh bindend voâh duh Nedeâhrlandse samenleving dan Job Cohen, want allochtonen en autochtonen hadden samen lol. Nu is ut dâh toch al un linkse multi-culti wèk en eâh wonen oâk nog eins veil fans van FC Duh Haag, mâh duh sfeiâh van kadeâhrock was dit jâh heil goed. eâh waren dan wel allochtonen, mâh ik zag gein hoâfddoekies. Achteâhraf logies, want ut was un openbare ruimte.
Je kon trouwens aan duh autochtonen zien, dat ut oâk echtuh autochtonen zèn. Hagenezen dus, en gein Amsteâhrdammeâhrs of Èndhovenaren of Tukkeâhrs. ut is moèlèk uìt tuh leggen aan buìtenstaandeâhrs mâh je ken Haagse mannen en wèfuh heâhrkennen. Je ziet al voâhdat ze hun mond open doen aan hun koppen dat eâh strakkies onveâhrvalst, plat Haags uìt gaat komen. Bè Kadeâhrock waren ut grautedeils oâk nog eins veâhrlopen koppen, of beteâh gezegd, doâhleifduh koppen. Ouwe rockeâhrs met T-shirts van Kadeâhrock, mâh oâk met Iron Maiden of Motôhhead als opschrift. Dan weit je wel wat voâh types dat zèn. eâh hing trouwens oâk weiâh zo’n lekkeâhre wietlucht hieâh en dâh op ut teâhrrèn en wiet veâhrbroedeâhrd, zoals je wel weit.

Mâh toen ging Jan spelen. En ik mot zeggen: ut was zwâh kut. Althans, in ut begin. Nu weâhrktuh duh geluidsman oâk niet mei, want toen duh drummeâh un drumsolo gaf viel ut geluid weg en hoâhduh je hem vrèwel niet meiâh boven duh preitnduh mensen uìt. Hè ging onveâhrstoâhbâh doâh. Logies. eâh zit heil wat jaren eâhrvaring in duh band. Ut leik wel of duh vriendin van duh geluidsman aan duh veâhrkeiâhrduh knop had gezeten.
Naâhrmatuh duh tèd vôhdeâhrduh, weâhrd duh band oâk steids beteâhr. Oud en nieuw repeâhrtoire weâhrd afgewisseld. Duh geluidsman had zèn vriendin blèkbâh om un patatje oâhlog gestuurd, want ut geluid weâhrd oâk steids beteâhr. Jan speilt tegenwoâhdig un beitje in duh ‘Camel-stèl’. Lange notuh met veil sustain. Ik hou dâh wel van. Ik vind ut in iedeâh geval beteâh dan ut snelle en techniese, mâh totaal niet romantiese Al Di Meola-gepiel.
Duh wittuh jurk met duh sandalen stond zelfs op duh symfoniese nummeâhrs tuh headbangen en dat me un kale kop. Gekkeâh kan ut niet, mâh ut heift toch ies. Zulke figuren maken un festival nog lacheiâhr.
Ut was wel jammeâh dat Jan vaak zo van Leiâh trekt tegen zèn voâhmalig bandvriend Thès en dan wel afsluìt met Hocus Pocus en zondeâh duh zang nog wel. Dat laatstuh was trouwens niet echt tuh meâhrken, want Jan liet zèn gitâh zinguh.
En toen was Jan klaâhr. En plotseling was alles klaâhr. Ik had nog un munt voâh un bieâhtje, mâh dat ging maui niet doâh omdat die kuttekoppen metein duh tent buìtuh slaute. We hadden nog nâh binnen kunnuh gaan, mâh dâh was ut stampvol en bloedheit. Dus we paktuh snel onze fiesen en reden min of meiâh regelrecht nâh huis.
Kadeâhrock zat eâh weiâh op.