Vlucht gemist
Daar stond ik dan. Ver van te voren vertrokken en toch te laat. Vlucht gemist...
Toch niet geheel mijn schuld; de bus naar het vliegveld werd geblokkeerd door politie en ambulance. Sta je daar een half uur stil, terwijl de rit dik een half uur duurt...
Enigszins geïrriteerd krijg ik op de John Lennon Airport te horen dat ik sowieso niet in de computer sta om mee te gaan met die vlucht. Nee muts, dat komt omdat jij als Engelse mijn Nederlandse naam verkeerd typt. Maar goed. Laat maar. Ik ben toch al te laat. Jammer dan.
De muts komt met allerlei oplossingen aan:
Wil ik voor een miljoen pond extra de vlucht van zeven uur 's ochtends boeken?
Neuh.
Wil ik dan even gaan zitten om over de schrik heen te komen?
Eh, schrik? Nee hoor.
Heb ik een adres waar ik heen kan?
Check.
Hoef ik niet op straat te slapen vanavond?
Hallo, ik ga echt niet in een jurk van veel te veel euro op straat liggen mevrouw!
Komt het echt wel goed met me?
Ja hoor, het komt echt wel goed.
De vrouw kijkt me ongelovig aan. Sta ik daar, doodkalm met een rustig al dan niet stiekem ietwat blij gezicht. Aarzelend kijkt ze hoe ik omdraai en houdt haar adem in. Wellicht verwacht ze dat ik, net als bijna alle andere mensen in mijn situatie, ga schelden en ga tieren. Maar ik ga niet schelden en tieren. Ik pak mijn koffer op wieltjes en rijd rustig weg. Ik hoor de vrouw aan de balie haar adem uitblazen.
Ik ben nog net dicht genoeg bij de balie om iets te horen wat ik lang niet meer heb gehoord: Nederlands. Kwaad Nederlands. De mensen die achter mij in de rij stonden zijn hun bagage kwijt of zo. Ik heb geen zin om ernaar te luisteren. Ik rijd rustig door met nog steeds een serene blik en zachte glimlach op mijn gezicht.
Met een zielig stemmetje hang ik even later een de telefoon met vriendlief. Wat ben ik toch ook een arm ding: vlucht gemist! Ik moet maar snel terugkomen. Uiteraard. Ik hang op en de glimlach op mijn gezicht word groter: ik kan langer in Liverpool blijven! Ondanks een hele dag vol sjouwen en reizen met trein/taxi/bus en noem maar op, ben ik toch nog vrolijk. Het missen van het vliegtuig is balen, maar weegt niet op tegen de vreugde van langer kunnen blijven. Wat nou gemiste vlucht. Ik mis helemaal niks.
Met mijn brede glimlach sta ik een paar minuten later bij de koffiebar op het vliegveld. Ik bestel een koffie latte. Ik reken af en loop met mijn lekker warme koffie naar de uitgang, terug naar de bus. Terug naar mijn vriend. Maar dan gebeurt het... Dit is geen koffie latte, maar een gewone koffie!! Meteen wordt mijn glimlach minder. Met vuur in mijn ogen draai ik me om. Even twijfel ik. Teruggaan, om een latte eisen en de bus missen? Of nu de bus pakken en dertig minuten wachten besparen? Ik besluit het laatste, maar heb meteen spijt.
De hele reis lang staar ik naar mijn koffie. Hoe konden ze me de verkeerde koffie geven?! Ik drink hem niet op. Ik kan het gewoon niet. Het smaakt gewoon... Anders. Het smaakt fout. Dit kan mij gewoon niet overkomen...
Ik probeer van de koffie af te komen door hem uit het raam te gooien. Helaas zijn busramen dicht en stuitert de koffie vrolijk terug. Gelukkig zijn ze het dekseltje op de koffiebeker niet vergeten...
Terwijl de eerste regendruppels die dag op de busruit neerkomen, komen de eerste tranen in mijn schoot terecht. Die koffie...
In Liverpool One Central Bus Stop stap ik uit. Mijn ogen zijn dik van de tranen. In de ene hand houd ik mijn koffer op wieltjes vast, in de andere de koffie die ik al die tijd niet kon weggooien omdat ik in een bus zat met ruiten. Wie verzint dan ook ruiten in een bus? Het is inmiddels donker en het regent hard maar ik merk het niet eens meer. Ik ben teveel over mijn toeren heen...
Dan zie ik vriendlief opdoemen. Hij komt met zijn armen wijd op me aflopen en sluit me op in een dikke knuffel.
"It's okay," zegt hij. "Zo erg is het niet dat je je vlucht gemist hebt. We kijken morgen wel naar een oplossing, goed? En anders blijf je gewoon langer, okay? Rustig maar."
Ik kijk hem met grote ogen aan. Hakkelend probeer ik uit te leggen dat die vlucht me niks aan schelen, de wereld aan mijn reet mag roesten, maar...DE KOFFIE!! Helaas komt er uit mijn keel niks dan onduidelijk gebrabbel. Ter verduidelijking van het enorme leed dat ik heb doorstaan, houd ik dus maar gewoon de koffie omhoog. De oorzaak van mijn enorme verdriet.
"Oh, thanks!" is zijn reactie, en pakt de koffie aan. Hij neemt een slokje en laat een goedkeurend "lekker" horen. Het lijkt hem in niets te deren dat het geen latte is.
Mannen zijn vreemde wezens.
