Garnalen pellen
jherbhardt stuurde de volgende column in via de columnsubmit:
Mijn moeder belde, ze vroeg wat ik dit weekend gedaan had en ik zei: "Ik heb garnalen gepeld." Op zich was dat niet onwaar. Een garnaal is namelijk een uitdrukking voor een meisje met een lekker lichaam maar een minder mooi gezicht.
Het zogeheten keep the body, throw the head away-meisje.
Eerlijk gezegd had ik niet heel veel van het lichaam verwacht. Door de kleren heen kun je hooguit maar vaag gissen naar de contouren en je moet altijd maar afwachten hoe de tieten erbij hangen, etcetera. Toch was ik meer dan blij verrast, toen ik de schalen van het beestje afpelde. Niet alleen had ze een stel tieten dat perfect was, qua omvang, qua tepels, qua tepellokatie zelfs, maar ook had ze een buikje dat er zo zacht en strak onder zat -met een lieftallig (zelfaangebracht, naar haar zeggen) navelpiercinkje dat, als de hand er overheen streek, deze eigenlijk zo het broekje in gleed. Eenmaal daar aangekomen slaakte ze al meteen kreten van genot die, evenredig aan de intimiteitsintensiveringen, alsmaar luider werden.
Het was, zo dacht ik bij mezelf, terwijl ik verwoed bezig was mijn frustraties en gebreken van de afgelopen weken op haar Andalusische zandbank te botvieren, het geluid van de gamba, die de hersenen werd uitgezogen, want dat pleegt menig gambaliefhebber immers te doen.
Toen ze, wederom naar haar zeggen, wel twee tot drie keer klaar was gekomen, waarvoor ik overigens geen enkele krediet wil opeisen, een willekeurige windbries of een kat die op de juiste plek een kopje geeft, zou haar nog klaar hebben kunnen laten komen, zo meende ik, en mijn zaad zijn opwachting maakte geloosd te willen worden, duwde ze zichzelf snel en kwiek onder mij uit om de gehele lozing met haar buik en borsten op te vangen, waarbij ze zelfs nog enigszins teleurgesteld leek dat het haar gezicht miste. Ja, ik kon het niet laten daarbij te denken, dat was de witte wijnsaus, waar de gamba zo'n lekker zoet en stevig smaakje van krijgen kan.
Toch, dat gezicht, met de inderdaad zwarte parels die me zo intens konden aanstaren, met die grote heksenneus en die vooruitstekende kin en de wenkbrauwen die ze afschoor toen haar vader jaren geleden stierf, maar die sindsdien niet meer teruggroeiden (toegegeven, dat was een mooi en ontroerend verhaal), zette mij weer terug op aarde. Want toen het prisma der geilheid oploste tegen de zon van de altijd eerlijke ochtendstond, verscheen er voor mijn geestesoog het beeld van wat er overbleef, toen ik de gamba van de schalen ontdaan had: het ietwat lullige, halfvoldane, halfbeschamende, zachtroze weekdierrompje van de lust. Dat was mijn weekend, zo bondig mogelijk samengevat.
Ik gaf mijn moeder uiteraard de zo kort mogelijke versie, die desalniettemin aan haar water voelde, dat zij in het ootje werd genomen.
"Garnalen pellen?" vroeg zij dan ook, eeuwig nieuwsgierig als zij is, "het hele weekend lang?"
"Zo erg is dat niet hoor mam," zei ik, eeuwig azend op een gevat antwoord. "Sommigen moeten dat wel een heel leven lang doen."
