Paperclip in gitaar, schudden maar
Je kent ze wel. Driftkikkers. Van die heethoofden die bijna overal wel wat over te zeuren hebben, omdat het kan. Het kabinet? Het grootste uitschot dat er rondloopt. De euro? Alles twee keer zo duur. De Telegraaf? Kansloze sensatiezoekers. Volkskrant? De meest linkse krant van Europa. De Metro? Te gratis. Deze column? Te lang. Chipknip? Te 1996. Dat soort dingen.Ik heb dat niet. Het zit gewoon niet in mijn bloed, ik word niet snel ergens laaiend of geïrriteerd over. Behalve als het gaat om Nordic Walking. Daar heb je me echt mee. Die plotse hype van vorig jaar is me niet bepaald in de koude kleren gaan zitten. Wil je me het bloed onder de nagels vandaan halen? Ga dan uitgedost in een scoutingpak, bagpack op de rug, jas om de middel en met een vooringenomen blik schoffelend met twee skistokken provocerend nét dat tikkeltje sneller lopen dan gemiddeld. Doe dit terwijl ik langsfiets en er niet omheen kan deze sport vanuit mijn ooghoeken te moeten aanschouwen.
Ik kan daar gewoon niet naar kijken, ik krijg er allergische reacties van. Er klettert dan een golf van plaatsvervangende schaamte over me heen. Ik heb het wel geprobeerd, maar zelfs een sympathieke documentaire op Discovery heeft het tij niet doen keren. Ik hekel de uitvinders, alleen al omdat deze het tot officiële sport hebben benoemd.
Het is zo ongeveer hetzelfde als dat ik een paperclip in een gitaar doe en het dan benoem tot officieel muziekinstrument, waarna miljoenen mensen dit ineens gaan lopen erkennen. En maar rammelen met die gitaar, omdat dat muziek is.
Nee, die uitvinders. Zij zijn gewoon glashard de schuldigen. Daar kun je lang over kort over zijn: het komt er uiteindelijk maar wel weer gewoon op neer. Als zij er niet waren geweest liepen al die arme schapen nu niet in een rijtje met twee dwarslatten door de Veluwe, maar was men gewoon aan het spinnen, borduren, in de tuin bezig, mens-erger-je-nietten, steppen, helemaal niets aan de hand. Of gewoon dingen verzamelen. Het vertrouwde gevoel.
Ik passeerde afgelopen week dus een sportster toen ik van mijn werk naar huis fietste. Wat was ik opgelucht toen ik eindelijk langs die stokken was. Ik kreeg de voor mij zeer zeldzame neiging om te gaan slaan. Of om af te stappen, die twee staken uit haar handen te grissen en te schreeuwen: "En. Val je nu neer?" Of: "Ik weet dat je vegetariër bent, twee bouviers hebt op een dieet van plantaardig voedsel, dat je kruidenthee drinkt in de namiddag en lacht om de humor van Marcel van Dam. Dat mag! Maar die stokken neem ik in beslag." Zoiets. Het was een soort van oerinstinct dat in me opborrelde. Koude rillingen als ik terugdenk aan die krukken, die tred, die bidon zo opvallend bevestigd in een plastic houder aan de dij, die enorme bergschoenen. Mensen in een ligfiets zijn ineens innemend charismatisch.
Nu goed, weet je ook weer wat mij niet kan behagen. Nordic Walken? Nee, gewoon té. Ik ben daar een driftkikker in, een heethoofd. Laat me ook even klagen om iets. Stigmatiseren omdat het kan. Zo. En nu ga ik in een René Mioch T-shirt met een halve liter cola al Dorito's etende een artikel lezen van Jac Goderie, met een heroïsche soundtrack op de achtergrond, wel te verstaan. Wat míjn hobby's zijn vertel ik nog wel eens.
