Kassaliefde
Ik houd zoals het een echte vrouw betaamt erg veel van winkelen, dingen kopen, betalen. Zo ook houd ik ook van boodschappen doen. Zorgvuldig zoek ik mijn eten voor vanavond uit, lees stiekem even hoe calorierijk het is, en gooi het triomfantelijk in mijn mandje. Maar bij de kassa aankomen is mijn favoriete bezigheid. Terwijl ik de boodschappen op de lopende band zet, geef ik de mollige, pukkelige puberjongen achter de kassa wat zwoele blikken en ik zie hem al meteen verkleuren. Ik zie dat hij zich extra hard concentreert op de boodschappen van het bejaarde vrouwtje dat voor mij is. Als een bezetene haalt hij haar spulletjes langs de scanner en kijkt zoveel mogelijk naar beneden.
Het oude vrouwtje betaalt en ik ben aan de beurt. Ik kijk hem strak aan en hij kijkt omhoog.
"Ehh... heb je een bonuskaart?" vraagt hij met een trillende stem.
"Natuurlijk, die heb ik toch elke keer bij me, ben je dat nu alweer vergeten?" vraag ik met een zachte stem. Hij wordt alweer zo rood als mijn trostomaten die hij in zijn handen heeft. Ik pak langzaam mijn bonuskaart en als hij hem aan wil pakken, hou ik hem nog net even wat langer vast, waardoor we toch zeker twee seconden aan elkaar verbonden zijn via het kleine blauwe pasje.
"Wat zit je haar weer leuk," fluister ik wanneer ik loslaat. Hij zegt niets terug, maar ik zie dat hij lichtelijk in paniek raakt.
De boodschappen zijn allemaal gescand, hij vraagt of ik nog spaarzegels wil.
"Die heb ik toch nooit," zeg ik onschuldig.
"Oh nee, ehh, sorry..." stamelt hij. Ik vind het fantastisch om deze arme jongen te zien vechten tegen zijn rode wangen terwijl hij weet dat hij nergens heen kan zolang ik nog voor hem sta en nog moet betalen.
Ik pin het bedrag dat het display weergeeft en pak mijn boodschappen in. Ik buig me me zo ver over de band heen, dat ik met mijn gezicht vlakbij de zijne ben.
"Tot morgen, hè," zeg ik met mijn liefste stemmetje.
