Allez Allez Zimbabwe
Die tijd lijkt definitief voorbij. Het tijdperk van de “globalisering” van de sport lijkt aangebroken. Tenminste, zolang deelnemen belangrijker is dan winnen. De laatste weken zijn er een mooi voorbeeldje van. Een kleine bloemlezing.
Ik heb nog de tijd geweten waarin de toen zogenaamde “negers” in Europa nog zeldzaam waren. Wat zeg ik, zeldzaam? Nee een rariteit was het. Nonkel (oom voor de Nederlanders) Pater Missionaris kwam terug uit zijn missiepost ergens ver weg in de brousse van Zwart-Afrika en bracht een ware freakshow mee aan plaatselijke voorwerpen, met als klap op de vuurpeil soms enkele van zijn plaatselijke slaven, sorry “vrijwillige bedienden die de beschaving hebben ontdekt”, waar we als honden op een zieke koe naar stonden te staren. Als waren het wezens van een andere planeet.
Die tijd ligt ver achter ons, zegt u? Welnee, waar we toen vergeefse pogingen deden om hen de “Westerse Beschaving” te brengen lijkt nu het tijdperk aangebroken waarin we hen de “Westerse Sportcultuur” gaan schenken.
Een van de mooiste voorbeelden is het verhaal van de Vlaamse Docusoap “Allez Allez Zimbabwe ! ”
Voor het volksvermaak trok de Vlaamse commerciële zender VTM met voormalig topwielrenner Roger De Vlaeminck naar het verre Zimbabwe. ( 2 kusjes van de juffrouw en een bank vooruit voor degene die het ‘t snelste op de kaart kan aanduiden)
Zijn taak? Haal uit de brousse een trosje “negers” en bereid hen voor op het WK Veldrijden in Duitsland, 3 maanden later.
Wablief, zegt u? Inderdaad, een groepje straatarme Zimbabwaantjes worden midden hun zomer (45° in de schaduw heb ik mij in het stukje reality-tv laten wijsmaken) naar de winter van Oost-Vlaanderen gehaald om er bij -2° te gaan crossen. En dan mogen ze nog blij zijn dat de docu-makers ze om de spektakelwaarde naar boven te trekken nog niet naar De Winter van Antwerpen hebben gebracht …
Wat volgt zijn weken van pure slapstick. U kunt het zich zelf wel voorstellen hoe 5 Afrikaanse jongelingen die nog nooit van hun leven een fiets van dichtbij hebben gezien reageren als ze in een milieu van semi-professionele veldrijders en zo traditioneel mogelijke Vlaamse gastgezinnen terecht komen.
Niet dat de jongens in kwestie geen talent zouden hebben hoor, ze maken sprongen met de fiets hoger dan Sven Nys en reden op korte hellingen in de Ardennen menig stevig getrainde wielertoerist los uit het wiel, maar dat interesseerde de makers van de docu-soap zelfs helemaal niet.
Wat we zagen waren terug de “negertjes” van weleer, die opgevoerd werden om op hun blote knietjes (letterlijk) een gulle sponsor te danken, om als freakshow opgevoerd te worden in de Vlaamse kermiscrossen (500 ¤ startgeld per renner vroeg VTM heb ik mij door een organisator laten vertellen), we zagen Roger De Vlaeminck menig keer in beeld passeren met zijn nieuwe -van de sponsor gekregen- wagen,…
Enkel het weekblad Humo durfde er zich vragen bij te stellen. Maar toen de betreffende journalist in een duurbetaald interview de 5 jolige Afrikaanse jongens de vraag durfde te stellen hoe weinig zij van de opbrengsten zien en eentje antwoordde dat ze “voor 3 maanden kost en inwoon in Vlaanderen krijgen en daarna genadeloos terugmoeten” werd het interview abrupt afgebroken.
En de wielerbonden dan, hoor ik u denken, die gaan toch niet zo gek zijn om een stelletje mensenhandelaars de licentie te geven voor het WK Veldrijden? Jawel hoor, de UCI vond het een schitterend initiatief, ideaal voor hun “globalisering van de wielersport”
Enfin, onze zwarte vrienden reden afgelopen zaterdag het WK Veldrijden bij de Beloften midden een halve sneeuwstorm en werden na enkele ronden gedubbeld door het trosje Belgen, Nederlanders en Tsjechen die het bestaan van de asfaltweg nog niet ontdekt hebben en nog lustig met hun fietsje door het veld ploeteren.
Onze Zimbabwaantjes zelf ? Die zijn ondertussen voor het laatst ergens tussen “Zaventem-Brussel Luchthaven” en “Buyawalo Airport” gesignaleerd.
U denkt misschien, “ach dit is een unicum”, nee hoor, we hebben de laatste jaren al meerdere keren zoiets gezien, iedereen herinnert zich ook nog wel de Afrikaan die bijna verdronk in het Olympische zwembad van Sydney of zijn al even zwarte collega die men op 2 skilatten midden de Winterspelen van Nagano had gedropt. “Jan Publiek” is immers nog altijd gek op dergelijke curiosa.
Als de sporters uit de desbetreffende niet-sportlanden echter niet tot bij de sport komen, dan komt de sport gewoon naar de niet-sportlanden. We hebben in het najaar ondertussen al de “Ronde van Burkina Fasso” achter de rug. (het aloude wielerbegrip “Het gat dichtrijden” krijgt door de plaatselijke drinkwatervoorzieningen er elk jaar nog een nieuwe dimensie bij in het peleton) en ondertussen zijn ook al terug de Rondes van “Qatar” en “Langkawi” bezig. Het eerste ligt in het Midden-Oosten (koers bij 45° tussen de sjeiks en de kamelen) , bij de liggingplaats van het 2de zou je tegenwoordig ook alweer eerder een zwemwedstrijd gaan verwachten. Maar het heeft ook zijn charmes. Wie had ooit verwacht dat er dit jaar nog een officiële wielerwedstrijd door “Koji Fukushima” zou gewonnen worden, of dat een renner in een krant zijn beklag zou gaan maken over “Iraniërs die je bij je zadel achteruit gaan trekken als je bij hen in de buurt gaat rijden”
Het wachten lijkt enkel nog tot ’t moment waarop Lance de eerste “Ronde van Irak” gaat winnen. Een wedstrijd die zal inslaan als een bom, heb ik mij laten vertellen.
En om af te sluiten nog deze: De Indiër Narain Karthikeyan rijdt in het seizoen 2005 voor F1-renstal Jordan. Wie ooit in de grote verkeerschaos van Delhi geweest is zal het mij kunnen beamen, de Indische bestuurders blinken vooral uit in massaal stilstaan of het maken van de meest chaotische bewegingen als de verkeerslichten op groen springen. Dat belooft !
