Oog in oog met...

Stel je voor. Je bent een tiener. Je hebt zo je idolen. En eigenlijk wil je die heel stiekem van binnen ergens, heel diep, een keer ontmoeten, mee op de foto, mee praten. Je weet alleen niet hoe, wanneer, wat je zou moeten zeggen, hoe je ‘normaal’ over kan komen en hoe je grote idool tegen jou kan zijn. Dus het blijft bij een dagdroom, een onbereikbare wens of een levenslang verlangen.
 

Maar stel je nou voor, dat je in de Free Record Shop werkt, en wekelijks werk je op koopavond, in een straat waar je alleen nog open bent met een snackbar en een boekenwinkel. Waarmee ik dus wil zeggen dat het rustig is in de winkel, heel rustig. Je staat een beetje te praten met je collega, verricht enkele werkzaamheden, helpt om het half uur een klant die een mistroostige, slechte DVD van 4 euro 99 komt kopen en denkt aan hoelang je nog moet. Het is rond een uur of 8 en jawel, weer een klant met een DVD van 4 euro 99. Ineens verschijnt in je rechterooghoek een vaag, sjofel type. Je collega maakt een zwaaiend gebaar naar de man die in je ooghoek verschenen is, je kijkt ernaar en lacht om z’n uiterlijk. Je rekent af met de klant in kwestie wenst de klant nog een fijne avond en laat je blik weer rusten op toch wel een beetje raar uitziende man.

Het overkwam mij. Nu zal je denken: “Goh, er lopen wel meerdere ‘weirdo’s’ in de wereld rond.” Maar deze was anders. Op het moment dat ik opnieuw naar de man keek, en echt goed keek, besefte ik me dat hij een veel te grote muts (die cool en hip hoort te zitten, maar dat dus totaal niet zat), een skinny jeans (wat totaal niet bij mannen past) en een jasje dat enigszins vrouwelijk oogt, aan had. Hij stond verscheidene CD’s te observeren, en leek toch wel verdacht veel op de man die ik boven m’n bed heb hangen.

Dinand Woesthoff.

Ik liep naar ‘achter’, waar m’n collega achteloos een sigaretje stond te paffen en vroeg: “Is dat Dinand?!” Het liefst had ik het uit willen schreeuwen toen hij als antwoord een ‘ja’ gaf. Maar ik hield me, heel professioneel en totaal niet groupie, in. Hij zei wel dat ik een beetje rood aanliep, maar zo sterk als ik was liep ik weer richting de winkel waar Dinand ineens aan de balie was verschenen. “Eh, ja, hebben jullie Heroes seizoen 2 nog niet binnen?” Waarop ik met een nogal arrogante ondertoon heel koeltjes terug zei: “Haha, die is nog niet eens op TV uitgekomen… Volgens mij.” “Oh, oh… oh… Oke, bedankt.” Ik kon het wel uit schreeuwen. Ik had gepraat met Dinand. Dinand Woesthoff. Dinand Woesthoff van Kane waarvan ik elke mogelijke CD in m’n verzameling heb staan. Maar ik bleef kalm. Van buiten. M’n collega vroeg op dat moment of ik wilde dat hij een foto van mij en Dinand ging maken. Waarop ik met de nodige armbewegingen duidelijk maakte dat dat totaal niet professioneel en geheel ongepast was in zijn vrije tijd. Ik wilde dus niet op de foto (en wat heb ik daar nu een spijt van). Maar goed, op dat moment ging zijn telefoon. “Ja, man, dat meen je niet? Echt? Nou ja, balen, dat moet morgen dan maar, ja, verzet het maar naar morgen dan… Ja oké, tot morgen dan, hoi.” Whoehoe, ik heb een telefoongesprek van Dinand afgeluisterd. Inmiddels was er een andere klant in de winkel. Die ook had opgemerkt dat de man met de rare muts niet zomaar iemand was, maar Dinand en een schampere glimlach verscheen op haar gezicht. Ongeveer, 5 minuten later, schat ik zo, kwam Dinand een stapel DVDs afrekenen en bekeek ‘ie de CD: Hitzone Jaaroverzicht 2007, en ik zag aan z’n gezicht dat ‘ie dacht: “Ja… Daar staan we dit jaar niet op…” Nadat ik de stapel DVDs had gepakt, alle DVDs netjes in het doosje had gestopt, hij de DVDs had betaald, pakte ‘ie het bonnetje zelf (ik heb zo’n hekel aan klanten die de bon zelf pakken, van hem kon ik het eigenlijk ook niet tolereren, maar ach, het is en blijft Dinand), wenste ‘ie me een fijne avond, en ik hem ook en liep ‘ie de winkel uit.
Doei Dinand. Dag… Helaas geen herinnering of bewijs van het feit dat ik met ‘m gepraat heb, dat ik ‘m van 2 meter afstand gezien heb. Helemaal niks. Vervolgens begon ik natuurlijk heel obsessief allerlei mensen te sms’en dat ik dé Dinand had gezien waarop ik enige sms´jes terug kreeg vol ongeloof, blijheid en andere emoties. Maar ik was blij, en niets kon meer mijn avond verpesten.

Nog even als laatste een paar woorden tot Dinand (niet dat ‘ie het leest, maar voor het idee… Had het eigenlijk nog tegen ‘m willen zeggen, maar was het een soort van vergeten -slash- ik durfde het niet):
“Misschien sta je volgend jaar ook op het Hitzone Jaaroverzicht met de nieuwe hit Catwalk Criminal, ook al is ‘ie niet zo vernieuwend als je zelf had aangekondigd, maar dat is weer een ander verhaal…”