Klussen om het Kruis
Vandaag herdenkt de Jezudan het vastspijkeren van hun profeet. Een actie die hij te danken had aan het consequent blijven vasthouden aan zijn ideologie, en het weigeren van politieke macht. Voor dat hij vastgetikt werd kreeg zijn rechte rug ook nog een leren zweep op bezoek, inderdaad iets om mondiaal bij stil te staan.Als klein kutventje van een jaartje of zeven geloofde ik er werkelijk geen hol van. Ik zat in de kerk te kijken naar al die trotse, norse smoelen en probeerde me voor te stellen dat die mensen hier gekomen waren omdat hun profeet zoveel verstand had van 'liefde', en dat Zondag de dag van de week was om dat te leren. De mensen kwamen nog sacherijniger en arroganter de kerk uit dan dat ze erin gingen, de koster was een hufter, de dominee een getolereerde idioot. Hoe het precies zat met Jezus wist ik nog niet, maar wel dat hij blijkbaar verdomd slecht les kon geven.
Niets klopte. Zelfs de muziek was afgrijselijk, een inferno in een koeiestal was muzikaler. Gelukkig mocht de organist voor dat de kudde aan het artverkrachten sloeg een intro en een uitrootje spelen, waarschijnlijk in een poging eea goed te maken wat beneden hem met een heilige desinteresse vakkundig van elke vorm van spiritualiteit ontdaan werd. En tijdens dat uitro zag je de mensen kijken alsof hun gejank een offer van formaat was geweest, waar hun heilige geest weer een weekje op kon teren. "Looft den Heere met lofgezang". Ik wist absloluut zeker dat God op zondag met oropax rondliep, en de pax christi voor doordeweeks bewaarde, als mensen echt hulp nodig hadden met hun dagelijkse beslommeringen.
Waarom toch zo ondankbaar richting een profeet die 'voor jou' tegen een kruis aankroop, waarom zo hypocriet en huichelachtig met die leer van liefde omgaan, allemaal vragen die een jongen van zeven alleen kan beantwoorden met de conclusie dat of het hele zootje rijp was voor Dennendal, of dat ze uiteindelijk toch niet zo onder de indruk van die kruispartij waren. Er zat bij een boel oudere mensen nog een wereldoorlog vers in het achterhoofd, en wat men daar uitgevreten had met elkaar, een paar daagjes hangen te drogen aan een spoorbiels was er een uitje bij. Familieleden die aan de Birmaspoorlijn hadden geklust, elke meter rails betekende een dode. Concentratiekampen waar je als lampekap kon eindigen, hongerwinters die je soep liet koken van het behang. En oh ja, Jezus had ook nog drie dagen vastgespijkerd gezeten, ach, alle beetjes helpen.
Die rituelen, het zondagse pak, de walm van parfum en pepermunt, het zelfvoldane smoelwerk, allemaal comfortabele hypocrisie om je afzijdig te kunnen (blijven) houden van het echte leerwerk. Jezus was een Zenmeester van formaat, waar de meeste hedendaagse sociologen nog aardig wat van kunnen leren. Maar in plaats van je te verdiepen in hoe zo'n meester zijn levensbeschouwing dusdanig sluitend had weten te krijgen zodat een complete maatschappij gelukkig en stabiel kan functioneren, geven we ons over aan het beoefenen van laffe rituelen. En vergapen we ons aan 'wonderen'. Na drie dagen was hij dood, maar toch ook niet. En toen hij weer opgestaan was ging hij op een wolkje zitten dat hem naar de hemel tufte. En zijn moeder was 'maagd' toen ze zwanger van hem was, hij aaide over je geamputeerde been en je kon weer triathlon doen, hij kreeg bezoek van een paar duizend mensen en hij wist een paar visjes en kadetjes zo te verdelen dat iedereen drie dagen lang uit lag te buiken.
Tsja, iemand die zulke zaken flikt, beter doe je maar wat hij zegt. Want als een profeet die zulke wonderen kan verrichten zich aan een kruis laat vastspijkeren om jou een plezier te doen, dan ben je wel een tuchtigbaar kutjoch als je niet een beetje dankbaarheid toont. Door op Zondag in de kerk te gaan zitten zingen bijvoorbeeld. En te doen wat de dominee naar je schreeuwt.
Nog steeds vermoed ik dat Jezus liever op een andere manier herinnerd werd.
