Keroppi gaat glamourloos uit

Eigenlijk had ik er best zin in. Ik zou met een goede vriend (en vaste stap-maatje) naar Rotterdam gaan om daar naar een leuke avond in de Off_corso te gaan.
Na eerst nog even een warming-up gedaan te hebben in de vorm van een uurtje sporten, sprong ik onder de douche, deed mijn kleren aan, kliederde wat met mascara en wachtte tot het wel ongeveer tijd was om te vertrekken.

Opeens schoot er een gedachtenflits door mijn hoofd. Hee het was vandaag een vrijdag. En op vrijdag heeft de RET besloten dat de mensen lekker vroeg naar bed willen en laat de laatste nachtbus al om 3.05 vertrekken. Dat vond ik de (toch wel prijzige) entree niet echt waard en ik belde mijn vriend op.

"Nou dan gaan we toch gewoon fietsen joh, binnen 20 minuutjes zitten we in Rotterdam centrum, geen probleem dus." Ik dacht even na en na wat overleg met het financiële gedeelte in mijn hersenen en mijn verstand kwam ik tot de conclusie dat het niet eens zo'n slecht plan was.

Maar er was 1 factor waar ik geen rekening mee had gehouden: de bezorgde moeder.
"Naar Rotterdam fietsen? Met al dat tuig daar op de straat? En dan moet je 's nachts alleen dat laatste stuk naar huis, nee dit vind ik geen goed idee!"
Gelukkig ben ik zeer bedreven in deze discussies en door wat creatief met de waarheid om te gaan ("we gaan met een groep van 6 man") en wat compromisjes af te sluiten (bij die vriend blijven slapen zodat ik het laatste stuk niet alleen zou hoeven af te leggen) wist haar gerust te stellen.

Net toen ik op het punt stond om te vertrekken viel me pas op wat ik waarschijnlijk de hele tijd al onbewust had verdrongen. Het regent.
En niet een klein beetje miezer. Nee het was de hele dag eigenlijk al met korte intervallen van zo'n 10 minuten keihard aan het plenzen.
En daar kun je je wel overheen zetten als je even gauw naar een vriendin gaat om daar vervolgens met een warme kop thee lekker op temperatuur te komen. Maar om met een zeiknatte broek, de hair-do van een verzopen kat en 2 verticale zwarte strepen van uitgelopen mascara ergens aan te komen?
Nee dat verpestte mijn party-mood toch wel.

Met het voornemen om alles af te gaan blazen en lekker een avondje op de bank te gaan cocoonen, belde ik die vriend op. Ik had nog nauwelijks mijn bezwaren kunnen uiten of ik kreeg een stortvloed aan tegenargumenten naar mijn hoofd geslingerd. ("Man je trekt gewoon een regenbroek aan, gaan we ons eerst wel in een cafeetje omkleden en de schade van de regen herstellen").
Hierdoor overdonderd en compleet murw gesmeekt, stemde ik toch maar toe.

Van de plank "dingen die ik weiger te dragen maar toch maar niet weggooi" diepte ik mijn regenbroek op. Allang zielsgelukkig dat het een donkerblauwe was en geen olijke turqoise/fusica combinatie.

Toen ik op de fiets stapte, gehulde in een regenbroek en een slaapzak op m'n bagagedrager dacht ik: "Dit is mijn definitie van survivallen, niet van uitgaan ". En prompt begon het nog harder te regenen.

Na een kwartiertje op volle snelheid, mijn hand voor mijn ogen ter bescherming van mijn mascara, bij mijn vriend aan gekomen te zijn ("Hee ik heb het best aardig overleefd") was het wachten op de andere 2 dames en we konden vertrekken.

Weer sprong ik gehuld in regenbroek op de fiets maar nu was het wonder boven wonder droog. Liepen we nog meer voor lul in onze regenbroeken…
Bij het betreffende cafeetje aangekomen, plaatsten we onze fietsen tegen de muur en wurmde ons uit onze plastic gedrochten. Na daar wat gedronken te hebben wilde we ons een paar 100 meter verder verplaatsen om daar eens lekker te gaan dansen.

"Kut kut kut kut!" Ik draaide me om om te zien vanwaar die scheldwoorden stroom nou voor nodig was draaide ik me om en zag die vriend van mij naar een leeg plekje op een muur kijken waar een half uur geleden nog zijn fiets stond.
Tsja, die was dus gejat. Dan maar te voet.

Na een leuke avond werd het tijd om huiswaarts te keren. "Ik jat gewoon op Centraal een fiets terug" zei mijn vriend stoer. Dus wij begaven ons richting het station. In de veronderstelling dat daar de fietsen zonder slot er voor het uitkiezen stonden. "Welkom bij prijzenslag!" grapte ik nog.

Niets was wederom minder waar. Een 300-tal fietsen. Maar allemaal stevig verankerd aan een paal of fietsenstalling. En om nou een fiets echt te gaan jatten, nee daar waren we dus echt te onschuldig voor.

Dus ik had geen keus om maar mijn fiets aan te bieden en zelf op de bagagedrager te springen.

En toen we door de 'gezellige' straten van Rotterdam aan het crossen waren, grinnikend over onze mislukte fietsen-jat actie dacht ik: "Dit is misschien dan wel glamour-loos uitgaan, maar wel grappig!"