Historische albums: The Zombies - Odessey and Oracle
Soms heb je van die bandjes die pas echt doorbreken nadat ze al zijn opgehouden te bestaan. Een goed voorbeeld hiervan is de Britse psychedelische popgroep The Zombies. De groep, die in 1962 werd opgericht in St Albans (Hertfordshire) in Engeland, had wel een aantal hits op haar naam staan, zoals 'She's Not There' en 'Tell Her No', maar had nooit het succes gekend zoals haar vakgenoten uit het Merseygebied. In 1967 besloten The Zombies dat het tijd werd om over te stappen naar een nieuw platenlabel. De mannen tekenden een contract bij Columbia Records en begonnen aan de opnames voor Odessey and Oracle, de opvolger van hun debuutalbum Begin Here die in maart 1965 verscheen.
In juni 1967 begonnen The Zombies met het maken van opnames in de Abbey Road Studios in Londen, de studio waar datzelfde jaar ook Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band van The Beatles en The Piper at the Gates of Dawn van The Pink Floyd waren opgenomen. In twee maanden tijd werden in totaal negen liedjes opgenomen. Toen de groep in augustus verder wilde gaan met opnames, bleek Abbey Road Studios al volgeboekt te zijn en moesten de mannen uitwijken naar de Olympic Studios in zuid-west Londen. In de Olympic Studios werden 'Beechwood Park', 'Maybe After He's Gone' en 'I Want Her She Wants Me' opgenomen. In september 1967 konden de mannen weer aan de slag in de Abbey Road Studios en voltooiden in drie maanden de opnamesessies, die afgesloten werden met het opnemen van de tracks 'Time of the Season' en 'Changes'.
Waar The Zombies op Begin Here nog een beatbandje met een blues- en soulgeluid was, had de groep op haar tweede album besloten om een nieuwe muzikale koers te gaan varen. Odessey and Oracle is een album waarop we het geluid het beste kunnen omschrijven als psychedelische barokpop. Het album opent met 'Care of Cell 44', een curieus popliedje over een jongen die een brief schrijft naar zijn vriendinnetje die in de gevangenis zit te wachten tot ze vrij wordt gelaten.
Good morning to you I hope you're feeling better baby.
Thinking of me while you are far away.
Counting the days until they set you free again.
Writing this letter hoping you're okay.
Het door Rod Argent geschreven 'Care of Cell 44' zou als eerste single van dit album worden uitgebracht maar sloeg, tot verbazing van zanger Colin Bluntstone, niet aan bij het Britse publiek. Waarschijnlijk was de mensheid nog niet klaar voor een dergelijk thema in een popliedje. 'A Rose For Emily' is ook een Argent-compositie, gebaseerd op het gelijknamige boek van William Faulkner uit 1930. In dik 2 minuten horen we hoe The Zombies het dramatische verhaal van Emily hebben verwerkt tot een prachtig liedje.
The summer is here at last.
The sky is overcast.
And no one brings a rose for Emily.
She watches her flowers grow.
While lovers come and go.
To give each other roses from her tree.
But not a rose for Emily...
Emily, can't you see.
There's nothing you can do?
There's loving everywhere.
But none for you.
Ook in 'Maybe After he's Gone' is het één en al ellende. Een man zit alleen thuis en denkt aan zijn vriendin, die op datzelfde moment vreemdgaat met een andere vent.
She told me she loved me.
With words as soft as morning rain.
But the light that fell upon me.
Turned to shadow when he came.
Toch blijft de man vergeefs proberen hoop te houden.
Maybe after he's gone.
She'll come back, love me again.
Maybe after he's gone.
She'll come back, want me again.
Na al die treurigheid gaat bij 'Beechwood Park' eindelijk het zonnetje weer schijnen. In een interview met The Guardian in 2008 weet bassist Chris White, die het liedje schreef, nog precies waar het liedje over ging: "Beechwood Park is een werkelijk bestaande plaats. Mijn vader had vroeger een winkel in Hertfordshire en moest wel eens bestellingen afleveren bij een prive meisjesinternaat genaamd Beechwood Park. Ik herinner me nog goed dat we daar rondreden en de stoom van het asfalt zagen opstijgen, nadat het had geregend."
2e Persing met afwijkende hoes (UK)
Omdat de groep een laag budget had gekregen voor de opnames van hun tweede album werd er gebruikt gemaakt van een mellotron, een revolutionair instrument waarmee het geluid van een compleet strijkorkest kon worden nagebootst. 'Brief Candles' was een popliedje, geinspireerd door het gelijknamige boek van Aldous Huxley uit 1930. Met 'Hung Up on a Dream' zijn we alweer toegekomen aan het laatste liedje van kant 1 van de elpee. Afgaande op de tekst van de muzikale trip was schrijver Rod Argent behoorlijk aan de paddenstoelen toen hij deze schreef.
Well I remember yesterday.
Just drifting slowly through a crowded street.
With neon darkness shimmering through the haze.
A sea of faces rippling in the heat.
And from that nameless changing crowd.
A sweet vibration seemed to fill the air.
I stood astounded staring hard.
At men with flowers resting in their hair.
Na het omdraaien van de lp gaan we verder met het liedje 'Changes'. In een interview met de Guardian weet Chris White nog precies hoe het liedje ontstond: "Rod (Argent - red) en ik deelden een woning in North Finchley en schreven onze liedjes in een tweetal naast elkaar gelegen kamers in het huis. We lieten elkaar vervolgens horen wat we geschreven hadden en gingen die nummer vervolgens oefenen in het dorpshuis van Wheat Hampstead (een dorpje in Hertfordshire, ten noorden van Londen.)" Ook Rod Argent kon zich in 2008 de opnames van dit nummer nog goed herinneren: "Wij waren de eerste band zonder een contract bij EMI, die mochten opnemen bij Abbey Road. We hadden veel baat van de technische vooruitgang die door The Beatles was gerealiseerd voor de opname van Sgt. Pepper. Zij vertrokken en wij kwamen aan. We voelden ons als kinderen in een snoepwinkel. Alles werd gewoon mogelijk. De jaren zestig was een geweldig tijdperk om muziek op te nemen omdat alles explodeerde en er een positief gevoel in de lucht hing. Mensen waren bereid om een nieuw idee te omarmen en te kijken waar het toe zou leiden." Chris White: "We waren bezig met de vocalen voor het liedje 'Changes' toen om een uur of 1 's middags een tweetal mannen in lange bruine jassen de studio inkwamen om een grand piano te verplaatsen. Vol verbazing keken we het spektakel aan maar zongen ondertussen gewoon door. Ik weet trouwens niet of die opname de plaat ook heeft gehaald." Na 'Changes' is het weer tijd voor een prachtig liefdesliedje van de hand van Rod Argent. 'I Want Her She Wants Me' is een liedje dat bruist van de positiviteit. Dat geldt trouwens ook voor het volgende liedje, 'This Will Be Our Year'.
And I won't forget.
The way you held me up when I was down.
And I won't forget the way you said.
Darling I love you, you gave me faith to go on.
Now we're there and we've only just begun.
This will be our year took a long time to come.
'This Will Be Our Year' was ook de achterkant van de tweede single van Odessey and Oracle. Op de a-kant van die single troffen we het volgende liedje van de elpee aan. 'Butcher's Tale (Western Front 1914)' vertelde het verhaal van een jonge soldaat die tijdens de Eerste Wereldoorlog in een veldslag terechtkomt en daar de gruwelen van een oorlog van dichtbij meemaakt. 'Butcher's Tale (Western Front 1914)' was het enige nummer van The Zombies dat werd gezongen door bassist Chris White. Vooral door het gebruik van een harmonium kreeg het liedje een spookachtige sfeer. The Zombies waren dan ook best wel verbaast dat de platenmaatschappij ervoor koos om dit exoerimentele nummer op single uit te brengen. Net als 'Care of Cell 44' was ook deze single geen groot succes op het moment van verschijnen. Waarschijnlijk dacht het Amerikaanse publiek dat het liedje een metafoor voor de oorlog in Vietnam was en dat lag daar nogal gevoelig. Van 'Butcher's Tale (Western Front 1914)' bestaan ook de nodige coverversies. Zo werd het nummer opgenomen door Chrysanthemums, They Might Be Giants, John Wilkes Booze en The Immediate. Voor de tekst van 'Friends of Mine' liet Chris White zich beinvloeden door verliefde stelletjes uit zijn kennissenkring.
Japanse her-uitgave van de lp.
They are friends of mine (Joyce and Terry)
They are friends of mine (Paul and Molly)
And they've got something (Liz and Brian)
It's so hard to find (Joy and David)
They are friends of mine (Kim and Maggie)
They are friends of mine (June and Daffy)
And they've got something (Jean and Jim)
You don't often find (And Jim and Christine)
In een interview met het blad Mojo in februari 2008 zegt White hierover: "We zaten bijelkaar en spraken over een aantal van onze vrienden en tijdens een oefensessie probeerden we ze allemaal in een liedje te verwerken. Helaas zijn de meeste koppeltjes al lang weer bij elkaar weg en sommigen zijn al overleden. Jim en Jean zijn nog wel gelukkig samen en Jim en Christine ook." Na de obade aan de vriendenkring van White was het alweer tijd voor het laatste liedje op de lp. Nadat er al twee singles waren geflopt had Columbia Records niet zoveel interesse maar producer Al Kooper - die net Blood, Sweat & Tears had verlaten - wist hen toch over te halen om 'Time of the Season' op single uit te brengen. De single zou in vele landen in de hoogste regionen van de hitlijsten eindigen.
Na het floppen van de singles en het uitblijven van verzoeken voor optredens besloten The Zombies er in december 1967 mee op te houden. Blunstone ging verder met een succesvolle solo-carriere, terwijl Argent en White zich gingen richten op de band Argent.
