Lost Sphear

I am Setsuna kenmerkte zich door de invloeden van oudere JRPG's zoals Chrono Trigger, Final Fantast en Xenogears. Het vervulde een stukje nostalgie waar menig gamer naar snakte. Lost Sphear probeert hetzelfde, maar voelt minder ambitieus aan dan I am Setsuna.

In Lost Sphear speel je als Kanata en zijn jeugdvrienden Lumina en Locke. Kanata is een stabiel persoon, Locke is wat jonger en is erg energiek (en irritant), terwijl Lumina temperamentvol is. De personages in de game zijn redelijk tweedimensioneel, veel meer karaktertrekjes zul je niet in ze ontdekken. Het trio groeit samen op en wordt getraind om monsters te verslaan en hun dorp veilig te houden. Dit lukt prima, tot de halve wereld ineens is ondergedompeld in het wit. 'Lost,' noemt de game het. Kanata komt er al gauw achter dat hij de krachten bezit om deze gebeurtenissen terug te draaien. Door herinneringen te verzamelen door het verslaan van monsters of door specifieke dialogen te ontdekken, kan hij de wereld terugvinden.

Het verhaal en de personages zijn dus redelijk rechttoe-rechtaan, wat prima past bij de opzet van de game. Geen overdreven ingewikkeld verhaal of personages, combat die vrij natuurlijk aanvoelt (zeker voor veteranen van het genre) en systemen die eenvoudig te begrijpen zijn. Het zorgt voor een erg ontspannen ervaring met zeker zijn charmes. Het bouwt immers voort op het meer dan redelijke I am Setsuna, maar misschien wel teveel. Waar I am Setsuna zich nog wist te onderscheiden door de soundtrack en sombere toon van het verhaal, weet Lost Sphear geen duidelijke identiteit aan te nemen. Het is allemaal een beetje te veilig zonder echte vernieuwingen en zelfs een beetje herkauwen van content.

Vele vijanden zijn reskins uit I am Setsuna, op zich geen zonde maar het valt wel heel erg op, en qua elementen zijn de combat en de wereld niet echt verbeterd. Positionering van je personages hebben nu invloed in de combat. Zo kan Locke met zijn wapen in drie richtingen schieten en kan iemand anders met zijn wapen weer meerdere vijanden in één lijn raken. Magic kan in een groot gebied om de user heen schade toerichten, dus slimme positionering is zeker essentieel. Verder werkt het systeem vrijwel gelijk aan I am Setsuna en Chrono Trigger. Elk personage heeft een meter die bepaalt waneer een personage een actie kan uitvoeren. Acties kun je sterker maken met Momentum en later in het spel vind je Vulcosuits, die je personages een robotpanters aandoet en weer andere opties geeft.

De wereld is ook redelijk ongeïnspireerd. Er is gelukkig meer te vinden dan alleen maar sneeuw, maar echte variatie ontbreekt nog steeds. NPC's hebben slechts beperkte dialogen en side quests bestaan, helaas, nog steeds niet. Het zorgt dat je eigenlijk constant van A naar B rent, aangezien alles ertussen geen impact heeft op de beleving en progressie van de game. Dit brengt ook een ander probleem met zich mee, namelijk de pacing van de game. Deze is soms erg lastig te pruimen. Soms ben je twee uur lang enkel dialogen aan het lezen, gevolgd door een kwartiertje combat om weer drie kwartier dialoog door te lezen. Vervolgens ren je een dungeon door voor een uurtje en ga je weer van A naar B. Het wordt soms een beetje eentonig en de opbouw had zeker beter gekund.

Dit alles maakt Lost Sphear zeker geen slechte game, maar wel een veilige en ongeïnspireerde sequel. Tenminste, waar I am Setsuna de inspiratie haalde uit de grote JRPG's van de jaren 90, haalt Lost Sphear al zijn inspiratie uit I am Setsuna en dat merk je. De insteek van het verhaal is tof, de soundtrack is redelijk en de combat werkt. Aan de andere kant heb je dezelfde vijanden als I am Setsuna, hebben NPC's amper nut in de game en is pacing een groot probleem. Ideeën als Vulcosuits worden amper uitgewerkt en personages zijn tweedimensioneel. Een kans om voort te borduren op I am Setsuna is gemist en dat is jammer. Toch vond ik mijn tijd in Lost Sphear het waard en is het een leuke game om eens door te spelen, mocht je toevallig zin hebben in een eenvoudige JRPG.