CD: One Direction - FOUR
Na hun derde plek bij de Engelse X-factor in 2010, hebben de jongens van One Direction niet stilgezeten. In vier jaar tijd deden ze drie headlining tours met in totaal 231 shows, verschenen er drie concertfilms, waarvan twee in de bioscoop en waren ze te gast bij ongeveer elke televisie- en awardshow die je kunt bedenken. Maar even uitrusten was er niet bij voor Niall, Liam, Harry, Zayn en Louis, want tijdens hun laatste tour moest er druk geschreven en gezongen worden. Met als resultaat 1D’s vierde album FOUR.
FOUR is onderdeel van een stijgende lijn die hoort bij One Direction. Dat komt ten eerste door de naam. FOUR is niet bepaald een originele naam voor een vierde album, maar in vergelijking met Up All Night, Take Me Home en Midnight Memories – die waarschijnlijk zijn bedacht door een pr-man die de lieve bandleden een ietwat badass imago moest geven – is FOUR toch een vooruitgang.
Daarnaast hebben de jongens, net als op Midnight Memories, aan veel nummers meegeschreven. En of het nou aan het meeschrijven van de bandleden ligt of aan de andere songwriters: de nummers zijn tekstueel stukken beter. Niet dat elke zin van elk nummer ineens filosofisch diep is (Kisses like cream, her walk is so mean and every jaw drops when she’s in those jeans, alright), maar er klinkt meer volwassenheid door in de nummers van FOUR dan in die van voorgaande albums. 
Niet alleen tekstueel is de band vooruitgegaan, maar ook de sound van de band is positief veranderd. De jongens van 1D werden bekend met het zoetsappige, maar verschrikkelijk catchy What Makes You Beautiful, maar die dagen liggen achter hen. Midnight Memories had al een lichte rock sound en die is doorgezet in FOUR. Zoals het Amerikaanse Billboard het mooi verwoordt: ‘One Direction holds the title of World’s Greatest Classic-Rock Band That Doesn’t Really Play Instruments and Wasn’t Alive in the 1980s.’
Naast de rock sound, is inderdaad een duidelijke eighties sound hoorbaar op FOUR. Zo heeft Stockholm Syndrome, dat deels is geschreven door Harry Styles, iets weg van Tears for Fears’ Everybody Wants To Rule The World en is de piano intro van Steal My Girl bijna identiek aan de intro van Journey’s Faithfully. Aan de ene kant leuk, want het ligt lekker in het gehoor, maar ergens ook wel jammer, omdat het grenst aan plagiaat. Ready To Run klinkt ook herkenbaar, maar dan op een andere manier. Hoewel Ready To Run iets meer up-tempo is, doet het gitaarspel en de opbouw van het nummer (rustig in de verzen, iets harder in het refrein) denken aan 1D’s eigen Story Of My Life, dat vorig jaar een grote hit was.
Gelukkig roepen niet alle nummers zo duidelijk herkenning op. Where Do Broken Hearts Go is door de gitaren, drums, catchy melodie en harmonieën een van de beste nummers op het album. Een typisch One Direction-nummer, dat goed aansluit bij de ‘nieuwe’ sound van de band. Ook Clouds is met de catchy beat en het pakkende refrein met het lekkere gitaarrifje aan het eind een hoogtepunt van FOUR. De ballads op het album zijn ook mooi, vooral Night Changes en het door Ed Sheeran geschreven 18 – hoewel het laatste qua stijl misschien iets minder bij de andere nummers past, omdat het naar pop neigt.
Het is overigens duidelijk dat de nummers op FOUR zijn geschreven tijdens de stadiontour van de band. Nummers als Where Do Broken Hearts Go, Steal My Girl, Act My Age (dat een ontzettend leuke Ierse folk-sound heeft) en Girl Almighty hebben catchy refreinen, een fijne beat en een goede gitaarsound die het zonder twijfel fantastisch doen bij een concert. Of natuurlijk gewoon in je slaapkamer, terwijl je wild ronddanst en meeblèrt in een haarborstel.
One Direction is nog steeds One Direction: met FOUR slaan ze geen geheel nieuwe weg in. Wel heeft de band zich verder ontwikkeld. De nummers op het album passen over het algemeen goed bij elkaar en bevatten catchy melodieën en gitaarrifjes en fijne beats die je voetjes vanzelf laten meetikken. Combineer dat met de romantische, doch niet overdreven slijmerige teksten en je hebt een idee hoe FOUR klinkt. Namelijk: goed.
