Boek: Vluchtspel - Lineke Breukel

Op het eerste gezicht lijkt Vluchtspel, het thrillerdebuut van Nederlandse schrijfster Lineke Breukel, veelbelovend. Lees de achterkant en je bent ervan overtuigd dat je de Nederlandse Hunger Games in je handen hebt. Maar helaas is niet alles wat het lijkt …

Vluchtspel
Nicole is een Haagse studente psychologie die door haar oude schoolvriend Ruud wordt uitgenodigd om mee te doen met een survivaltocht in de Ardennen. De jonge vrouw gaat hier graag op in. Ze wil losbreken uit haar eenzame leven en hoopt stiekem op een relatie met Ruud. De tocht blijkt echter een excuus te zijn voor een illegale jachtpartij waarbij zij als ultieme prooi wordt gezien. Nicole wordt tijdens het Vluchtspel gedwongen om te rennen voor haar leven en verandert door de gebeurtenissen van een onzeker persoon in een zelfredzame vrouw die moet vechten voor haar leven.

The Hunger Games

De flaptekst van Vluchtspel klinkt een beetje als de Nederlandse Hunger Games. Het meisje met de kruisboog op de kaft ondersteunt die gedachte – hallo Katniss 2.0! Helaas is niets minder waar. Vluchtspel komt bij lange na niet in de buurt van het niveau van The Hunger Games en het feit dat er nog twee delen van worden uitgebracht, is gewoonweg deprimerend.

In den beginne

Het verhaal an sich kan ermee door; hier en daar is het zelfs bijna spannend. Maar echt goed is het niet. Ten eerste door het übersaaie begin van het verhaal. Aangezien je als lezer door de flaptekst al weet wat er komt, zijn de eerste 77 bladzijden een kleine marteling. Breukel probeert de verhaallijn tot het begin van het spel nog een beetje spannend te maken door flashbacks te gebruiken, maar ook dat mag niet baten.

Hoofdpersoon Nicole werkt ook niet echt mee, aangezien ze aan het begin van het boek overkomt als een onnozel gansje dat al haar principes aan de kant zet om achter haar crush aan te waggelen. Dat ze zo overkomt is best jammer, want je leest ook dat ze haar ouders is kwijtgeraakt en weinig sociaal contact heeft, waaruit blijkt dat het personage complexer is dan de eerste paar hoofdstukken je doen laten denken. Gelukkig is daar het Vluchtspel, waardoor Nicole eindelijk haar innerlijke gansje de nek omdraait en een beetje pit krijgt.

Perspectief

Dat je Nicole zo goed leert kennen, is eigenlijk wonderbaarlijk in een boek met zoveel wisselingen in perspectief. Hoewel Nicole de hoofdpersoon is, komen ook Ruud, Angie, Mark, Kurt, Archie, Jacques, Nick en Rein aan bod. Waarschijnlijk heeft Breukel hiervoor gekozen om het motief van deze jagers duidelijk te maken, maar het heeft geresulteerd in een overkill aan perspectieven. Dit is niet alleen jammer omdat je de personages door de vele perspectiefwisselingen niet goed leert kennen, maar ook omdat het de spanningsopbouw beïnvloedt. Je leest dat Nicole iets hoort en wegkruipt in een hoekje en vervolgens dat Mark heel dicht bij de prooi is. Nou, drie keer raden wie of wat Nicole hoort.

Maar het saaie begin, de matige spanningsopbouw en de perspectiefwisselingen zijn niet de voornaamste redenen waarom dit boek zo laag scoort. Die score is namelijk geheel te danken aan de schrijfstijl van Lineke Breukel en de bar slechte eindredactie van Uitgeverij Village.

Wat?!

Laten we beginnen bij de schrijfstijl van Breukel. Wat vooral opvalt is dat ze erg passief schrijft, waardoor het boek niet lekker wegleest. Al komt dat ook door haar voorliefde voor lange zinnen, die ze voornamelijk gebruikt om (soms best mooie) sfeerbeelden te creëren. Neem de zin: "De nadrukkelijke stilte lijkt Nicole’s trommelvliezen naar binnen te drukken en de kakafonie van kleine geluidjes en hun echo’s die af en toe ontstaat, voelt daarom telkens weer als een opluchting aan, leven brengend in dit duistere binnenste van moeder Aarde waar de tijd al miljoenen jaren stil staat." Mond vol hè. Breukel schrijft de bezitsvormen van namen trouwens graag op de Engelse wijze – zelfs Mark wordt ‘Mark’s’. Iets waar een eindredacteur vast iets van had gezegd.

Maar ja, die was er niet. Tenminste, dat denk ik. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat ook maar iemand van Uitgeverij Village dit verhaal heeft gelezen, want in dat geval werd Vluchtspel niet verkocht. Althans, niet deze versie. Er zijn zo veel voorbeelden van slordigheden in dit boek dat ik ze maar even netjes onder elkaar zet.

- Er staan rare zinnen in als: ‘Wat is ze toch bezig om heerlijk verliefd te worden’ en ‘De koude van haar natte kleren maakt hem aan het huiveren’.
- Er staan ruim tien dt-fouten in.
- Er wordt nogal vaak gebruikgemaakt van verkeerde leestekens, zoals in de zin: "Waar moet ze heen!"
- Daarnaast worden uitroeptekens soms plotseling buiten de aanhalingstekens geplaatst, wat een beetje vreemd is.
- Er staan wat bijzondere woorden en uitdrukkingen in het boek. Zo moet Ruud stoppen om zijn lantaarn ‘aan te schakelen’, vriest het ’’s-nachts’ in de woestijn, beleeft Nicole haar nachtmerrie steeds ‘overnieuw’ en is Archie wel heel erg oplettend, aangezien hij ‘scherp op zijn hoede’ is.
- De naam Rein schijnt nogal moeilijk te zijn, want er staat meerdere keren ‘Rien’ in het boek, terwijl het toch echt over dezelfde persoon gaat.
- Breukel gebruikt vrijwel nooit komma’s voor voegwoorden als ‘maar’, ‘terwijl’ en ‘omdat’, waardoor je als lezer soms zinnen drie keer opnieuw moet lezen.
- De spelling van woorden verschilt nog wel eens. Zo staat er in een zin ‘led lantaarn’ en in de zin erna ‘led-lantaarn’.
- Foute verwijzingen veroorzaken hier en daar grappige scenario’s: "De arm moet zeker net zo dik zijn als Kurts behoorlijk gespierde dijbeen en deze kijkt vol ontzag naar de gestalte die voor hem uitloopt."

Kortom: er schort heel wat aan dit boek. Vluchtspel is een verhaal dat je tegenkomt op een blog of op Tumblr, waarvan je denkt: leuk verhaal, maar de uitwerking kan beter. Een goed boek is het namelijk absoluut niet – al was het een stuk beter leesbaar geweest als een eindredacteur de vele fouten eruit gehaald had. Een tweede druk is misschien een goed idee, want als je €19,99 hebt uitgegeven aan deze versie, dan hoop je waarschijnlijk dat de Broederschap van de Uil echt bestaat. En dat ze jagen op boeken.