One for the Money
In One for the Money is Stephanie Plum een net gescheiden vrouw die bovenop haar hoge schulden ook nog eens haar baan als lingerieverkoopster in een warenhuis verliest, ze heeft dus hoognodig een baantje nodig. Via een neef kan ze als premiejager aan het werk en haar eerste "prooi" is een dubbele hoofdprijs, er staat een hoge prijs op zijn hoofd en ook persoonlijk heeft ze een appeltje met hem te schillen.
One for the Money is een vrouwenfilm, een film voor vrouwen en door vrouwen, op zich is daar niets mis mee, maar deze film rammelt toch behoorlijk. Om te beginnen is het genre onduidelijk, een komedie die hooguit een glimlachje tevoorschijn tovert, een politiefilm die niet echt een politiefilm is, te rommelig en te chaotisch is om echt spannend te worden en romantisch wordt de film ook op geen enkel moment. Er zijn genoeg regisseuses die schitterende films maken, Julie Ann Robinson (Pann Am, Weeds) is er niet een van, misschien is het beter als zij zich bezig blijft houden met waar ze wel goed in is: het maken van onderhoudende televisieserie's.
Wat is er zo slecht aan One for the Money? Om te beginnen de eendimensionale karakters, er zit geen of nauwelijks ontwikkeling in en vooral de mannelijke rollen vervallen tot stereotypes: de geheimzinnige redder in nood, de bad guy, de ex waar stiekem toch nog gevoelens voor zijn. Er zijn genoeg "mannenfilms" waarin vrouwen op zo'n zelfde stereotype wijze worden geportretteerd, maar het zou deze film teveel credits geven te denken deze als spiegel wil dienen. Het is volkomen onwaarschijnlijk om de onhandige Stephanie ineens een Redneck te zien vloeren terwijl we constant zien dat zij totaal niet de "badass chick" is die ze voor haar beroep eigenlijk zou moeten zijn. Een vrouwenfilm zonder een tranentrekker te zijn, maar of je hier nou een groot publiek blij mee maakt?
