Dark Souls-dagboek deel #3
Dark Souls is een gigantische game. Om het goed recht te doen houdt Kensuke in de aanloop naar de review een dagboek bij. De ervaringen zijn gebaseerd op de PlayStation 3-versie en het bevat lichte spoilers.
Lief dagboek,
Een van de redenen dat ik van games hou, is dat progressie duidelijk zichtbaar, zelfs tastbaar is. Dit in tegenstelling tot het echte leven waarin je zowaar ook achteruit kunt gaan. Zie Frank, een paar weken geleden nog dolgelukkig, nu een wrak. Zie mij, die na een reeks overwinningen in Dark Souls nu weer volledig vastzit omdat alle nieuwe bazen mij met schild en al in één klap afmaken.
Nu de game officieel uit is hebben masochisten inmiddels de koelbloedigheid van Dark Souls mogen ervaren. Fora worden overspoeld door vaak dezelfde vragen: Hoe versla ik de Gargoyles? Waar krijg ik het zwaard van de draak? Waarom doe ik geesten geen pijn? Wat is Humanity en wat doet het? Hoe werken de covenants? Ik neem het ze niet kwalijk, de game legt immers niets uit.
Die tanden zijn scherper dan de bijl
Dat is in het geval van Dark Souls een bewuste keuze van de makers, het fonkelt namelijk de nieuwsgierigheid van spelers. Ze gaan dan zelf wat dingen uitproberen die ze misschien anders niet zouden doen. Gamers die dit spel spelen zoeken elkaar op, delen vragen, antwoorden en verhalen. Iedereen heeft wel leuke anekdotes aan Demon's Souls overgehouden, voor de sequel zal dat niet veel anders zijn.
Gelukkig is progressie in Dark Souls nooit heel ver weg, je moet er hard voor werken, maar het is nimmer uitzichtloos. Je leert van elke dood, bijvoorbeeld de locaties van de vijanden, hun patronen, of gewoon de weg. Het is als vrijen in een nieuwe relatie: je moet eerst de geheimen van je liefje leren om succesvolle moves toe te kunnen passen. Hoe toepasselijk dat je je vriendin waarschijnlijk heel lang zult negeren ten faveure van deze game.
Jij bent de dude links
De Souls-games zijn niettemin net als het echte leven keihard. In Demon's kreeg je met Pure Dark World Tendency te maken als je te vaak doodging, wat betekende dat er plotseling veel moeilijkere vijanden op de map geplaatst werden.
Dat hele systeem is niet in Dark Souls verwerkt, in plaats daarvan kun je wel bijvoorbeeld door bepaalde vijanden vervloekt worden. Je HP-bar verliest dan de helft van zijn lengte. Bovendien kan het je meerdere keren overkomen, tot je maar een fractie van je HP overhoudt. Het is net als je lust voor je vriendin: het wordt kleiner en kleiner hoe langer je deze game speelt.
Tien sec. voor hij in zijn rug gestoken werd
Ik vrees dat ik ga doordraven met de vergelijkingen, maar Dark Souls is hoe ik denk dat SM is voor de mensen die daar van houden. De grens tussen pijn en genot ligt heel dicht bij elkaar; tussen vloeken en juichen. Dit is een game die je omvangrijk beloont als je wint en je hard straft als je verliest. Eén vergelijking is echter niet van toepassin: dat met andere spellen. De Souls-games zijn uniek en een verrijking voor je gameleven, maar helaas niet voor je seksleven.
