CD: David Gray - Draw The Line

Joost Melis (Pink_Floyd)
Sommige singersong-writer stemmen zetten direct de juiste toon neer. Sivert Høyem gedijt het best in een donkere eenzame en gure nacht, Otis Redding doet wonderen op zondagochtend, Elliott Smith geeft beelden weer van een mistige schemering en David Gray zijn stem weet ook de melancholie van de donkere uren mee te pikken. Schemering, avond en eventueel nacht zijn ook voor hem geschikt. Zijn timbre, diepte en bas in zijn stem weten (pijnlijke) emoties sterker over te brengen. Dat was op zijn doorbraak White Ladder al zo en is nu, op Draw The Line, nog steeds zo. Ook na vier jaar 'afwezigheid'.


Gray lijkt zelfs even een ctrl c-v actie uit te voeren met zijn leadsingle en openingstrack 'Fugitive'. Een nieuwe 'Babylon' is geboren? Een Elton John-achtige compositie zweeft over zwierige pianoklanken heen, ditmaal wel met voller geluid van een band als backdrop. Zelfs de stem van Gray raakt hier Elton John, maar behoudt nog net zijn eigen karakter. Het zwierige buigt vervolgens om naar een melange van melancholie en soul in de titeltrack van het album. Ook die kant kenden we al van Gray.

Gray gaat ditmaal dan ook niet voor het verrassingseffect. Geen snerende rockriffs en geen overdreven kitscherige en zoetsappige popdeuntjes. Gray blijft doen wat hij al die jaren geleden al deed. Mooie, zachtzinnige popliedjes schrijven met een klein alternatief en grauw randje. Het trage 'Nemesis' heeft bijvoorbeeld wat weg van een muziekdoosriedeltje, maar door de toevoeging van blazers en zijn treurige intonatie verliest het zichzelf niet in een karikatuur. De echtheid en gemeendheid blijft overeind, wat voor zo'n plaat erg belangrijk is. In 'Jackdaw' persifleert Gray zich even als de Britse Bruce Springsteen, samen met een lopend pianoriedeltje en staccato-uithalen die meer op zuchten lijken dan pure zang.


Op twee tracks krijgt Gray vrouwelijke hulp, Jolie Holland verleent haar gouden strotje op het breekbare 'Kathleen'. Een prachtige pianoloopje luidt een sfeervol nummer in, dat duidelijk wordt versterkt door deze samenwerking. Een subtiele symbiose tussen twee stemmen. Het duet samen met Annie Lennox creëert eerder een afstand tussen de vocalen. De scherpe stem van Lennox en de donkere vocalen van Gray levert een tegenstelling op die de sfeer van het nummer net laat initieel even wankelen, maar als de strijkers aanzwellen lijkt het evenwicht gevonden te zijn.

Al met al is Gray geen spat veranderd. Fans van zijn eerdere werk kunnen blindelings deze nieuwe plaat aanschaffen. Liefhebbers van popachtige en toegankelijke herfstplaten kunnen in de rij aan sluiten. Anderen doen er goed aan eerst even een luistersessie te ondergaan, want er zijn er vast die Gray toch te zoetsappig vinden en niet alternatief genoeg.



Label: IHT Records Releasedatum: September 2009
Waardering:

Kijk voor meer muziek in CD's.