F.E.A.R. 2: Project Origin
Ongetwijfeld het sterkste punt van deze game is de sfeer. Net als het eerste deel zit je vanaf het begin op het puntje van je stoel. Je waant je soms echt in een Japanse horrorfilm. De visioenen, het level-design en de details: allemaal staan ze in het teken van de sfeer. Je hebt constant dat \\\"ik ga me ieder moment de pleuris schrikken\\\" gevoel.
Vroeg of laat gebeurt dit dan ook en meestal wanneer je het niet verwacht. Je kunt soms wel vijf minuten ronddwalen in de met bloed besmeurde gangen, zonder dat er iets gebeurt. Ineens zie je dan om de hoek iemand wegvluchten of verscheurd worden. Soms wordt je wel bij zo’n moment betrokken, maar soms ook niet. Deze afwisseling zorgt ervoor dat je moeilijk kunt voorspellen wat er gaat gebeuren, wat bijdraagt aan de spanning.
Nog een noemenswaardig punt is het gebruik van licht. Het lichtgebruik in F.E.A.R.2. is echt van ongekend niveau. Een haperende tl-balk, een draaiende ventilator die schaduwen werpt of een zwembad met wat schittering; het is allemaal even onheilspellend. Je blijft soms liever in het donker lopen dan dat je gaat kijken waar dat licht toch vandaag komt. Zo loop je op een gegeven moment langs een raam waar je iemand op een operatietafel ziet liggen. Nergens licht, alleen een röntgenlamp die af en toe flitst, de operatietafel die maar op en neer blijft gaan en de röntgenfoto’s die op wat beeldschermen verschijnen. Nou reken maar dat je daar liever niet naar binnen wilt.
<\/center>
Dit soort sterke beeldelementen kom je vaker tegen en zijn erg knap gemaakt. De visuele kant van dit spel is sowieso dik in orde. Het spel is met veel gevoel voor detail in elkaar gezet. Is er bijvoorbeeld brand in een kantoorruimte, dan lopen de gangen vol met rook en zie je minder. Loop je langs een stoompijp, krijg je condens op je bril. Erg tof om te zien is ook hoe een granaat ontploft in slow-motion. Na het ontploffen zie je echt een schokgolf verschijnen die alles meesleurt. Het zijn misschien kleine dingen, maar het draagt allemaal bij aan de sfeer. Ook de game-physics zijn van een heel behoorlijk niveau. Bijna alles kan kapot en overal waar je schiet verschijnen kogelgaten. Je vijanden zullen ook anders reageren op een kogel in het been dan eentje tussen de ogen. Het vreemde is wel dat ondanks al deze details en sfeer, het spel er soms toch nog wat statisch en kaal uitziet. Een euvel dat het vorige deel ook al had en blijkbaar niet is opgelost.
Hetzelfde geldt ook voor het geluid. Hoewel dit prima verzorgd is, heb je soms toch het gevoel dat er iets mist. Natuurlijk is stilte belangrijk in een spel als dit, maar tijdens momenten van actie klinkt het soms wat magertjes. De muziek zwelt wel aan, maar draagt niet echt bij aan de intensiteit van het moment. Dit is wel het geval in de stillere secties van het spel, waar je vaak niet meer hoort dan je eigen voetstappen en flarden van naderend onheil.
<\/center>
Het spelen van de singleplayer is sterk afhankelijk van de snelheid waarmee je door de levels gaat. Ben je een schijtluis die liever overal doorheen sprint, dan ben je na 7 uurtjes wel klaar. De kracht van dit spel komt echter pas goed tot zijn recht als je de tijd neemt om alle donkere kamertjes te onderzoeken; in dit geval ben je wel een uur of tien bezig. Naast de singleplayer bevat F.E.A.R 2 ook nog een multiplayer. Wat hieraan opvalt, is dat deze een hoog tempo heeft, wat eigenlijk niet echt strookt met de singleplayer. Veel snelle actie, veel doodgaan, veel respawnen. Dit zal zeker niet iedereen aanspreken, maar is het wel je ding dan kan je in ieder geval genieten van een multiplayer die erg soepel loopt en er degelijk uitziet.
