Call of Juarez

Christophe (SpankmasterC)
De Amerikaanse goudkoorts gaat de nieuwe Tweede Wereldoorlog worden. Tenminste, voor games. Waar eerst jarenlang geen enkele noemenswaardige westerngame is uitgekomen (op Alone in the Dark 3 en Outlaws na), komt het genre nu langzaamaan tot bloei. Zo hebben we Desperados gehad, Red Dead Revolver, GUN en nu dus Call of Juarez. En waarom ook niet? De omgevingen zijn prachtig, er zijn genoeg verhalen te vertellen, en elk gevecht was bruut en op kleine afstand beslechtigd.

Call of Juarez is een poort van de PC-versie van vorig jaar, al lijkt het spel zich prima thuis te voelen op de Xbox 360. In de game speel je afwisselend met Billie en Reverend Ray. Billie is een halfbloedje die zijn geboortedorp Hope maar weer eens op gaat zoeken, binnen een minuut bij een hoer inbreekt voor seks een pistool en daarna het hele dorp achter zich aankrijgt. Als Billie dan naar het huis van zijn moeder en stiefvader vlucht ziet hij dat ze net vermoord zijn. Reverend Ray is de dominee van het goddeloze Hope, en als hij hoort dat zijn broer (de stiefvader van Billie) is vermoord en Billie op de plek des onheils aantreft krijgt onze dominee maar één missie: het zwaard van God worden en Billie en alle andere ongelovigen straffen.


De game speelt als een gewone shooter, met enkele toevoegingen. Zo zijn er af en toe (alleen met Ray eigenlijk) duels: hierbij sta je natuurlijk recht tegenover je tegenstander, met je wapen geholsterd. Als een teller op 0 staat kan je met de rechterstick je wapen trekken en moet je (ook met de rechterstick) mikken op je tegenstander en hem omleggen. Het jammere aan deze duels is dat er in totaal ongeveer vijf van in het spel zitten, en dat is toch wel een gemiste kans. Daarnaast heeft Ray ook een concentratie mode, waarmee je in slow-motion met twee apart te besturen pistolen Gods wraak op je vijanden neer kan laten dalen. Deze concentratie mode is goed uitgewerkt, en zorgde er dan ook voor dat ik elke ruimte met geholsterde wapens betrad, in de hoop weer in slow-motion gerechtigheid te kunnen uitdelen.

Maar het beste gameplay element is toch wel de bijbel van Ray. Het is namelijk mogelijk om in de rechterhand het heilige boek vast te houden, en met een knijp in de rechtertrigger gooit Ray er een bijbelquote uit. Ondertussen heb je in je linkerhand natuurlijk een gun vast, waarmee je direct de gevallen zielen kunt verlossen. Niet alleen is dit leuk om te doen, sommige tegenstanders raken verbaasd van de quote en vergeten dan voor een kostbare seconde dat ze bezig waren jou onder vuur te nemen. Dit, mede ook met de concentratie mode, zorgt ervoor dat Ray toch wel leuker speelt dan Billie, al is er ook niks op tegen om met pijlen in iemands hersens te schieten. Billie richt zich naast de pijl en boog ook wat meer op stealth, en hoewel prima uitgewerkt is het vaak alsnog makkelijker om iedereen uit te roeien.


Naast het schieten onderscheidt deze game zich ook door de interactie met de omgeving. Er zal vaak genoeg als Indiana Jones aan een zweep over een afgrond geslingerd moeten worden, dozen gestapeld, bomen omgetrapt en vuurtjes gesticht worden. Het wijst zich allemaal grotendeels zelf, zodat frustraties over het algemeen tot een minimum beperkt blijven. Het enige is dat het slingeren aan de zweep soms niet helemaal goed gaat, omdat het soms lastig inschatten is waar je lichaam precies is.