Wario: Master of Disguise

Tom (Pitom)
De game behelst een klein beetje platformactie in combinatie met de nodige verkleedpartijen en mini-games. Met de ene hand bestuur je Wario, terwijl je de andere gebruikt om op het touchscreen je vermommingen te tekenen. Teken een helm en zie hoe Wario in een astronaut verandert, krabbel iets wat op een blok lijkt en hij wordt schilder. Ook aanvallende acties die de verklede Wario uit moet voeren worden middels het touchscreen opgedragen. Als astronaut kun je bijvoorbeeld met je laserpistool schieten door met de stylus op de gewenste richting te tikken. Je maakt eigenlijk zoveel gebruik van het touchscreen dat de game je commando’s nogal eens fout interpreteert. Vanuit de astronautvorm wil je bijvoorbeeld het schilderspak aantrekken. Wanneer je het schilderskenmerk dan op het schermpje wilt tekenen, kan het gebeuren dat die dikke snorremans als een bezetene om zich heen begint te schieten. Bij een eindbaasgevecht, waar elk level mee afsluit, drijft je dit als speler tot waanzin en teken je het liefst nog een doodskist om Wario heen.

Mede doordat dit systeem niet zo lekker werkt is deze game niet zo heel leuk om te spelen. Het verkleden vormt namelijk het sleutelelement in de game waardoor je eindeloos gepaste outfits blijft tekenen om zo een stukje verder te komen. Tenzij je iemand bent die geen moeite heeft met alsmaar herhalende handelingen zal de verveling binnen de kortste tijd toeslaan.



<\/center>

Wellicht is het ook daarom dat de mini-games een wezenlijk onderdeel van de gameplay vormen. Elke keer dat je een schatkist openmaakt dien je een mini-game met succes te voltooien alvorens je de inhoud tot jouw bezit mag rekenen. Er zijn niet erg veel mini-games; iemand die gevrijwaard is gebleven van verwondingen door vuurwerk zou er aan elke vinger eentje toe kunnen kennen. Ze variëren van behendigheidsspelletjes, waarin je bijvoorbeeld met je stylus ongedierte moet verpulveren, tot de wat meer puzzelachtige games. Allemaal zijn ze voor een keertje best wel leuk en sommigen ook wel een tweede keer, maar gezien het grote aantal schatkisten in het spel zul je deze mini-games vaker moeten spelen dan je lief is. De wat minder materialistisch ingestelde gamer zal de schatten dan liever laten voor wat ze zijn als voor de zoveelste keer van je wordt gevraagd binnen een bepaalde tijd achttien stippen met elkaar te verbinden.



<\/center>

Aan de manier waarop de game zich presenteert valt duidelijk te zien dat hij niet uit Nintendo’s eigen keuken komt. Het design van de levels mist het fantasievolle karakter dat we kennen uit eerdere delen binnen de Mario/Wario serie, en ook de muziek is wat inwisselbaar. Dit betekent overigens niet dat er iets mis is met deze elementen, ze zijn alleszins degelijk te noemen. Ze getuigen alleen niet van een volwaardig nieuw deel binnen de familie van Wario-platformgames, eerder van het stiefbroertje dat niet in het gezin lijkt te passen.