Boek: Lois Frankel - Opzij! Opzij! Opzij!
A.C.Y.A.De reden dat ik in de IT nooit echt opschoot, was omdat ik -zoals mijn manager dat noemde- me niet genoeg profileerde. Ik zag dat zelf niet zo voor me, als netwerkbeheerder is geen nieuws toch goed nieuws zou je zeggen. Als ik zonder hulp van anderen alle problemen van die nacht had opgelost, leek het een beetje overdreven om dat feit trots aan al mijn meerderen te gaan melden. Als ze daar interesse in hadden, konden ze dat wel in mijn logboek lezen, nam ik aan. Maar langzamerhand zag ik dat anderen wèl zo te werk gingen. Terwijl ik me rotwerkte, kletsten zij gezellig met de baas over hun golf-handicap en gemoedelijk wat over het werk (dat IK ondertussen aan het doen was, snap je wel) en verdomd het werkte, want bij de eerstevolgende promotie was het nooit Phileine, maar altijd het golf-maatje dat de opslag kreeg. Aan mijn kwaliteiten lag het niet, werd me steeds verzekerd, alleen dat profileren hè. (Ze vonden mijn logs wel altijd erg leuk om te lezen zeiden ze, dus heb ik toen maar ontslag genomen en ben tekstschrijver geworden. Zo gaan die dingen dus.)
Het schijnt een typisch vrouwenprobleem te zijn, dat gebrek aan profileren. Wij zijn nu eenmaal historisch gezien gewend om te zwoegen en te sloven en ons op te offeren zonder dat iemand het ziet of we er ooit enig krediet voor krijgen. En wij hechten teveel aan onze sociale omgeving, aardig gevonden worden, rekening houden met anderen. Mannen zien een carrière over het algemeen meer als een spel; dat je best hard maar vooral tactisch moet spelen.
So far so good. Mijn spel is het niet, maar het is nuttig om de regels te kennen. Wat vaker een cc-tje naar de baas als je een collega wijst op een fout of als je antwoordt op een aan jou gemaakt complimentje. Laten weten hoe je over de dingen denkt. Zeker 25% van je tijd besteden niet aan werken, maar aan netwerken en aan laten zien wie je bent. Het probleem dat ik met Lois Frankel heb is in de eerst plaats dat ze zo ontzettend Amerikaans doet. Het volk van de eindeloze herhalingen. Ad nauseam vertelt ze dat het om een spel gaat en dat je het zo moet blijven zien en dat je vooral zelfvertrouwen moet tonen, zelfs als je dat niet bezit. Fout 3: Hard werken, Fout 4: Andermans werk doen, Fout 5: Geen pauze nemen. Ja, zo kan ik ook wel 101 tips verzinnen, da's gewoon drie keer hetzelfde op een andere manier gezegd. Maar ja, da's een specialiteit van Amerikanen.
Het andere irritatiepunt is dat Lois de lezer als een kleuter aanspreekt. Eerst het probleem beschrijven, daarna een casus over iemand die dat probleem heeft en tot slot wat je dan kunt doen om het te verbeteren. Ja Lois, als je me eerst hebt verteld dat het verkeerd is om jezelf te verontschuldigen en vervolgens het treurige verhaal beschrijft van iemand die zich te vaak verontschuldigt, dan begrijp ik heus wel dat de oplossing is om ...... vingers?...... je minder te verontschuldigen!! Duh. Dat hoeft me dan dus niet nog zes keer in andere bewoordingen worden uitgelegd.
Ik blader nog even willekeurig door de tips. Fout 60: je verontschuldigen. Fout 82: je uiterlijk in het openbaar verzorgen. Fout 70: hoog praten. Fout 50: bescheiden zijn. Hoe goed het misschien ook is voor je carrière, een fijner mens word je er niet van. Ben je bereid je persoonlijkheid volledig te veranderen en je collega's te zien als tegenspelers in plaats van mensen met wie je een groot deel van je tijd doorbrengt? Lees dan vooral Opzij! Opzij! Opzij! van Lois Frankel. Nogmaals, mijn stijl is het niet. Maar daarom verdien ik nog steeds zo weinig, ja bedankt voor het helpen herinneren. Ikzelf hou het bij de ene tip die een collega me ooit gaf: ACYA. Oftewel: Alway Cover Your Ass. Meer hoef je eigenlijk niet te weten.
Uitgever: Uitgeverij Arena ISBN: 906974470811 Pagina's: 304
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!