New StarConventie
Dwight Schultz
Dwight is uiteraard het meest bekend van The A-team, maar heeft ook niet-onverdienstelijke gastrollen gehad in Star Trek TNG en Voyager. Waarschijnlijk had de pers voor mij hem hier al genoeg over gevraagd, dus besloot ik het over een andere boeg te gooien. Mijn openingsvraag was dan eigenlijk ook heel simpel; 'Hoe was het leven je nu vergaan als het allemaal niet zo gelukt was met dat acteur zijn.' Dwight kijkt even lichtelijk verrast op, denkt heel even na en begint zijn relaas. Vroeger, toen hij klein was, zo rond een jaar of dertien, was hij helemaal gek van audiosystemen. Hij vertelt dat hij niet weg te slaan was uit de lokale audiostore en constant in de weer was met het bouwen van zijn eigen speakersystemen. Later, in de beginperiode van zijn acteurscarrière heeft hij menig gesettled regisseur of acteur voorzien van advies aangaande home-audio-systemen. Adviezen die hem vaak een leuke commissie opbrachten voor enorme besparingen.
Nummer twee op het lijstje van wat hij had kunnen zijn loopt in pas met zijn huidige bezigheid, praatradio maken. In Amerika heeft Dwight namelijk een duo-radioshow genaamd 'Dark Matters' (meer info).
Dwight vertelt dat hij als zevenjarig jongetje van zijn ouders een kleine radio kreeg, waarmee hij vanuit zijn kamer in Baltimore 's nachts luisterde naar talkshows in New York. De show van Long John Nebbla was zijn favoriet. En voor de onvoorbereiden, vanaf nu gaat het gesprek de duistere kanten van de politiek en UFO's op. Met een inleiding dat de vrouw van Long John, Candy Jones, de eerste mind-controlled persoon van de CIA was in de Tweede WereldOorlog, staat Dwight niets meer in de weg om de inhoud van zijn show 'Dark Matters' uit te leggen.
Dark Matters is een show die probeert cover-ups van de overheid aan het licht te brengen. De naam is ingenieus gekozen. Dwight geeft aan dat maar 10% van de materie van het helaal bekend is. Toch weten we, door extrapolatie van bijvoorbeeld draaigegevens dat er nog 90% materie is die we tot nu toe nauwelijks kennen; 'Dark Matter'. Zo is het ook met de overheid. Door gewone rationele deductie is het heel makkelijk om te zien hoe de overheid bepaalde dingen tegenhoudt of verbergt.
Zijn eerste voorbeeld is dat van de gevonden UFO in de jaren vijftig, een bericht dat nota bene door de overheid zelf naar buiten is gebracht. Een dag later trekken ze het bericht weer terug, en zeggen ze dat het een weerballon was. Dat kan dus niet. De overheid maakt niet zulke fouten, helemaal niet in dit soort dingen. Erger is nog, dat alle verantwoordelijken promotie hebben gekregen, in plaats van een schop onder hun hol.' Dwight vergelijkt de overheid en bureaucratie met de dierenwereld. Elk onderdeel heeft zo zijn eigen gedrag, Financiën is bijvoorbeeld een giraffe, Militair is bijvoorbeeld een olifant. Beide dieren hebben bepaalde gedragskenmerken, en als je het bestudeert zie je in bepaalde gevallen dat ze tegennatuurlijk gedrag vertonen. En dan weet je dat ze liegen. Die promotie bijvoorbeeld, is tegennatuurlijk gedrag.
Door research die ik al gedaan had, wist ik dat Dwight een voorliefde had voor buitenaards leven en politieke cover-ups aangaande wetenschap. Zijn rol in Star Trek is hem dan ook zeer lief geweest.
Volgens hem heeft de overheid en ook de wetenschap een goede reden om bepaalde dingen te verbergen. Bijvoorbeeld op het gebied van buitenaards leven (dat dat bestaat staat voor hem onomstotelijk vast met als redenering: zie de grootte van het heelal etc.) 'Wat denk je dat er gebeurT als uitkomt dat er heel veel intelligent leven is in het heelal, of dat onze wetenschap helemaal niet op het goede pad is. In dat geval zal men de controle over de mensheid verliezen. Voor beide organen is dat funest.'
Helaas zijn mijn twintig minuten nu al om, en mag ik richting Face. Dwight schudt me vriendelijk de hand en hoopt me vanavond aan de bar het één en ander verder te verduidelijken. Discussiëren is het mooiste wat er is. Ik heb het voorrecht om bepaalde mensen van allerlei stromingen te kennen en het is een genot om gewoon een biertje te drinken en elkaars theorieën uit te wisselen. En dan moet je discussiëren niet verwarren met praten, dat wat de mensen van tegenwoordig onder discussiëren verstaan. Ik knik heftig, maar helaas, de jetlag slaat toe bij Dwight en hij gaat vroeg slapen. De conventie leeft hem de volgende dag dus dat voorrecht is mij niet meer gegund.
Dirk Benedict
Vol verwachting klopte mijn hart om met Dirk Benedict te praten. Niet om zijn rollen in Battlestar Galactica of The A-team. Nee, in het vooronderzoek dat ik had gedaan bleek ineens dat Dirk Benedict nog veel meer gezichten heeft. Wisten jullie dat meneer Face zijn eigen boeken heeft geschreven, en zelfs al een film heeft geschreven en geregisseerd?
Met name zijn boeken interesseerden mij. Hierin toont hij zich bijna een spiritueel goeroe, die zijn lezers een autobiografisch verhaal voorschotelt over de dood van zijn vader, zijn worsteling met kanker en zijn levenskeuzes. Het heeft een hoog 'de massa heeft het verkeerd' gehalte en schijnt in Amerika bestsellend de woede van de medische wetenschap op zich te hebben gehaald. Zijn kanker heeft hij zelf weten te genezen met een macro-biotisch dieet én een verandering van instelling. In zijn boek geeft hij dit aan als genezer van vele kwalen en dat is uiteraard tegen het zere been van de medische wetenschap geweest.
Op zijn website staat een tweetal hoofstukken van zijn komende boek en daar lees ik de volgende passage over zijn schrijverschap:
I follow my instinct, my primordial urge. I do what the Boss tells me. When the Voice beckons, like all good secretaries, I take dictation.
Mijn eerste vraag lijkt me duidelijk. Ik vraag hem of dit ook op zijn acteercarrière slaat. (Tot mijn verbazing rookt meneer Benedict overigens een sigaar die tweemaal zo groot is als het whiskeyglas dat hij in zijn andere hand heeft). Het kan misschien moeheid zijn geweest, maar ik krijg een klaagzang over me heen dat hij misschien maar nooit had moeten acteren, dat het allemaal oppervlakkig gedoe is en dat het een domme keuze was. Ik kijk wat bevreemd op en geef aan dat hij zelf zegt (in zijn boeken) dat de harde dingen van het leven de mens juist laat leren. Ja, ja, je hebt gelijk, zucht hij. Zolang ik in ieder geval maar niet sterf zonder mijn talenten te hebben aangewend, waarmee hij doelt op zijn te schrijven boeken.
Ik heb net mijn interview met Dwight achter de rug, en geef aan dat ze eigenlijk beide op verschillende manieren proberen mensen anders te laten denken. Inderdaad, zegt Dirk, daarom zijn we ook zulke goede vrienden geworden en gebleven. Maar niet enkel wij, ook Mr. T en George waren hele slimme, nadenkende mensen. Ik lach mee om de ironie, frappant inderdaad, dat de voltallige crew van de meest oppervlakkige show ooit, in het leven precies tegenovergestelde mensen zijn.
Maar het interview gaat verre van lekker. Dirk is er niet bij en ik word een beetje naar van zijn aanwezigheid. Ik vraag hem of hij het dan eigenlijk niet vervelend vindt dat met name in Europa de meeste mensen hem kennen als Face, ultieme vrouwenversierder. Inkoppertje uiteraard, maar hij geeft aan dat hij het wel probeert te veranderen. Zijn film Cahoots (2000) is daar een voorbeeld van. Naar zijn eigen zeggen een film met duistere humor en zeer politiek incorrect. Een film waarin niemand zegt wat hij bedoelt, zoals het in het leven ook zo vaak gaat. Hij vergelijkt zichzelf in die zin met David Lynch en Quentin Tarentino.
Voor Dirk zijn zijn kinderen alles. Zijn vrouw verliet hem toen deze vier en zes waren. Reden: ze wilde dat hij zijn acteercarrière actief ging voortzetten. Zelf wilde hij dat niet, om duidelijke redenen. Als hij over zijn kinderen praat glinsteren zijn ogen voor het eerst weer. Hij wil ze een echte jeugd geven, niet te beschermend maar ook niet zo destructief als men tegenwoordig een opvoeding krijgt, waar kinderen op zeer jonge leeftijd worden blootgesteld aan porno, geweld en andere destructieve onderwerpen. Voor hem persoonlijk betekent dit dat hij zo veel mogelijk bij zijn kinderen wil zijn om ze te begeleiden. Om nog eens te benadrukken hoe lief hij zijn kinderen heeft, vertelt hij over de tijd dat hij zijn film maakte. Zijn kinderen moesten in ieder geval eens per maand een week overkomen en zelfs dat viel hem zeer moeilijk. Voor zijn kinderen heeft hij zelfs zijn geliefde vliegtuig verkocht. Iets waarvan hij had gezegd dat ze hem aan de grond moesten houden voordat hij dat zou doen. It was like losing my arm.
Ik vraag hem nogmaals wat zijn boeken voor hem betekenen. Toen ik kind was, droomde ik voor de etalages dat mijn boek daar stond. Toen in '89 mijn eerste boek na veel moeite er eindelijk stond, moest ik wel even slikken, maar mijn droom kwam uit. Net als een ieder zijn dromen zullen uitkomen. Men kan alles bereiken wat men droomt, als men er maar met de juiste geest aan werkt.
Voor hemzelf ligt de droom van de toekomst nog steeds in schrijven. Ik wil een boek schrijven dat zo gevaarlijk is dat ze me er om willen vermoorden. Een waardig streven van een man die vier jaar lang op de grens van het vuurpeleton heeft gestaan.
