CD: Dead Prez - RBG
“I Have A Dream, Too” is een aanklacht tegen het soms buitensporige politiegeweld. Vaak vallen er onschuldige slachtoffers, maar als je goed naar de tekst luistert, hoor je ook kritiek op de overvallers en moordenaars. Wederom valllen de sterke produktie en flow op. “D.O.W.N.” is tekstueel wat zwakker. Om sterker te worden moet je je organiseren en je moet offers durven maken. Ook de beats zijn van mindere kwaliteit dan de eerste nummers .
“Hell Yeah (Pimp The System)” lijkt een simpel nummer waarin geweld verheerlijkt wordt. Er worden een aantal manieren uitgelegd om eenvoudig aan geld te komen en een kortzichtig persoon kan denken dat dit letterlijk bedoeld is en dat iedereen wordt aangemoedigd om dit soort praktijken na te gaan doen, maar tussen de regels door hoor je dat het tegendeel beweerd wordt. Het is een gewaagd nummer dat verrassend tot eerste single van het album gekozen is. Ik betwijfel ten zeerste of de boodschap opgepikt gaat worden. Qua beats is het eigenlijk het minste nummer van de cd; vlak en weinig uitdagend.
“W-4” is een rustig nummer dat het verhaal vertelt van iemand die zijn hele leven werkt en nog steeds niks heeft en uiteindelijk een uitkering moet aanvragen. Dit nummer is een regelrechte aanklacht tegen het beleid van de regering.
I done worked over hot ass stoves
I done picked up trash off roads
Winter time in the streets and the cold
Many times had to sleep in my clothes on the flo'
What you know bout bein' po' seein' most of yo kinfolk be on dope?
Ain't nobody in the hood got no hope in this fucked up system and that's why we don't vote
Still payin niggaz 4.25 - How the fuck we supposed to survive?
I'm close to the edge, government takin most of my bread
in taxes might as well have this close to my head
Make a nigga wanna wild out
“Radio Freq” is een heerlijke aanklacht tegen de radiostations. Waar de overige problemen ver-van-mijn-bed shows lijken is dit nummer universeel. Op de radio is alleen maar rotzooi te horen en vele genres worden bewust genegeerd. De regel Platinum don’t mean that it be Hot zegt meer dan genoeg. “Fucked Up” is een verhaal over ex-alcoholisten. Het is wederom een triest en hard verhaal. Het nummer doet denken aan wat ouder materiaal van Goodie Mob, rustig en funky, maar met een duidelijke boodschap. “50 In The Clip” is een wat minder nummer. De beats zijn aardig, maar het nummer boeit niet echt.
“Way Of Life” is voor mij één van de hoogtepunten op de cd. Sommigen zullen “Smooth Da Hustla’s Broken Language” wel kennen, dit is eenzelfde soort nummer. Rauwe beats met een goede gitaarloop en een monotoon spervuur van woorden, waarna wordt besloten met een gitaarsolo. Denk hierbij niet aan een combinatie van rock en hiphop, maar een bluesgitaar waar een rustige solo uit voort komt. “Don’t Forget Where U Going” is eigenlijk de outro en heeft dezelfde beat als de intro, maar Dead Prez laat hun cd’s nooit “normaal” eindigen.
Eerst krijgen we een remix van “Hell Yeah (Pimp The System)”, waarop Jay-Z meedoet. De eerste twee verses zijn hetzelfde gebleven, maar ik wil iedereen toch even wijzen op de briljante flow van Jay-Z. Normaal gesproken vind ik hem een matige rapper, maar op dit nummer is hij briljant. Agressief en strak over de beat terwijl hij wat emotie in zijn stem laat horen. Daarna komt er een tijdje niets. Net zoals op hun vorige album staan er korte pauze stukjes op zodat het lijkt alsof het album afgelopen is, maar er staan nog twee verborgen bonustracks op. Beiden zijn zeker de moeite waard, de eerste lijkt wederom een oude stijl Outkast nummer te zijn, de tweede bonustrack is een rockremix “Hell Yeah (Pimp The System)” en deze versie maakt het nummer wat agressiever, wat niet verkeerd uitpakt.
