Lifestyle Review: KG-2 Ontnuchteringspil
Pillen in de tas en hup naar België. Lekker bier en goed sterk, maar hej, mij kon niks overkomen, ik heb de KGB pillen.
"Doe mij maar bier" zei ze stralend, "doe maar een adbijbiertje, de sterkste die je hebt".
Jawel, 12 procent hadden ze wel, drink, en ooooooow wat een lekker biertje. Pil op tijd ingenomen, nog meer bier, babbelen en nog meer babbelen. Volgens mij heb ik zelfs in het plat Vlaams dialect gebabbeld, gelukkig kon ik de locale krant niet lezen, die denk ik melding heeft gemaakt van een mysterieze doofheid van de locale bevolking.
Whoeps, pil verdwenen in de krochten in de tas. Geen probleem. Tas aan Johan gegeven, asbak van tafel gezwiept, Johan de schuld gegeven en hem de pillen laten aanvoeren.
Wel, resultaat:
ik poepeloere zat,
wc in het restaurant ondergekotst, wat me dus nooit (!!) overkomen is, volgende dag nog meer kotsen, koppijn en het gevoel dat ik nooiiiiiiiit meer drink.
Geen succes, ik drink de volgende keer wel weer 2 liter water.
Aanvulling op het verhaal van Yvonne door Iteejer:
Kennelijk is ze e.e.a. vergeten. Ik zal haar verhaal graag even aanvullen
Ze begon inderdaad steeds harder te praten. Lallen is een iets betere omschrijving. 'Waar izz me pil??' kon men regelmatig horen. Op de vragende blikken antwoordde ze door zo'n ding tussen haar vingers te nemen, daar ongecoordineerd me rond te zwaaien en te gillen 'Dit izze kgb-pil!!' Ze heeft een argeloze cafe-bezoeker haar email-adres opgedrongen, de man antwoordde met 'maar ik heb geen computer, zunne!'. Yvonne wist daar wel iets op: 'oh zzeur niet doe der maar een pozztzegel op dan'.
Steeds als andere bezoekers iets zeiden wat haar interesseerde, kreeg ik de opdracht te luisteren wat ze zeiden. 'Luizzter, ik kannetnietverzztaan, ze praten zo raar hier, luizzter en zeg me waar ze het over hebben'.
Na het laatste wc-bezoek zag ze eruit als een afgedankte plee-borstel. Ze droeg me toen ook op om af te rekenen, af en toe galmde ze nog het woordje 'NU!' en dat was verbaal gezien ongeveer het laatste wat er die avond van haar vernomen is.
Ik moest de betrokken cafebezoeker nog naar huis brengen, want onder Yv's voortreffelijke leiding had de arme Belg zijn laatste trein gemist. Na het instappen is ze al vrij snel in een soort coma gezakt, en toen we na 2,5 uur weer thuis kwamen zei ze 'oh, zijn we er al..'.
