Game Review: Devil May Cry 2
Ken je het gevoel dat je altijd hebt als je net hebt gegeten bij McDonalds? Het eten is verre van fantastisch, maar je weet wel precies wat je krijgt en het is altijd exact hetzelfde. Dat zelfde gevoel van goedkoop en bedrog valt over je wanneer je Devil May Cry 2 speelt. De eerste minuten heb je het niet door omdat je overdonderd bent door de grafische hoogstandjes en geweldige soundtrack. Maar voor je het weet heb je het spel uitgespeeld en kruip je uit de ballenbak. Je voelt je vies en goedkoop. Was dat het nou waard? 
Het was toch zo stoer en mooi? Absoluut. En dat zal je als speler de eerste 30 minuten ook zeker volledig opslurpen en je bent zo onder de indruk dat je helemaal niet na wilt denken dat het eigenlijk wel erg makkelijk is. Kinderlijk eenvoudig is eerder het woord. De term buttonbashing is hier een understatement helaas (aangezien je knoppen ook gewoon ingedrukt kunt houden!) en alleen wanneer je mooie combinaties wilt vormen zul je enige moeite moeten doen. Voor de vijanden maakt het niets uit, want mikken gaat vanzelf en dood gaan ze toch wel. Capcom heeft duidelijk ingezien dat het spel te eenvoudig was en daarom laten ze de camera je iedere vijf stappen weer volledig desoriënteren. Het is ze aardig gelukt een doodsimpel spel, waarbij vijanden je het in ieder geval niet moeilijk zullen maken, compleet onbestuurbaar te maken door het willekeurig verplaatsen van de camera. Knap hoor.
Niet kopen dan?
Ach, als fan van de eerste DMC ben ik bevooroordeeld. Het eerste spel vond ik geweldig (hoewel dat eigenlijk ook al veel van bovenstaande eigenschappen over neemt) en ik verwachtte dan ook een geweldige opvolger. Stiekem hoopte ik dat de 'fouten' van het eerste spel er uit waren gehaald en dat het spel dan ook iets langer zou duren. Ik ben er wel van overtuigd dat mensen die het eerste spel nooit hebben gespeeld dit spel geweldig zullen vinden. Het speelt namelijk gewoon wel lekker en het ziet er gelikt uit. Verwacht alleen geen spel waar je weken zoet mee zult zijn.
