Adiós El Pistolero
Zondag eindigt de Vuelta. Ieder jaar eindigt een Vuelta, maar dit is een heel bijzondere. Het is namelijk het laatste kunstje van Alberto Contador, bijgenaamd El Pistolero. Hij wordt zo genoemd vanwege zijn zegegebaar, en dat gebaar heeft hij heel vaak mogen maken.
Ik ben een wielerfanaat, maar normaal maak ik niet veel woorden vuil aan renners die afscheid nemen. Dit is voor het eerst en het is niet eens een Nederlander, maar een Spanjaard. Waarom? Omdat hij het verdient.
Het was het jaar 2009. Lance Armstrong vond de Tour de laatste jaren niet veel voorstellen en dacht nog wel eens voor de achtste keer te kunnen winnen. Zijn ploegleider Johan Bruyneel had, waarschijnlijk samen met Lance, een plannetje bedacht hoe ze dat zouden kunnen bewerkstelligen. Ze contracteerden Alberto Contador als ploegmaatje van Armstrong. Lance dacht misschien dat Alberto wel voor hem zou knechten en dan zou hij geen last hebben van deze fantastische klimmer.
Eigenlijk was het eenzelfde situatie als bij Wiggins en Froome in 2012 en misschien ook wel als bij Poels en Froome vorig jaar, alleen was Alberto niet zo onderdanig en ging lekker voor zijn eigen kansen.
Ik zie het nog voor me: het was tijdens de beklimming van de Arcalis. De jonge Fransman Brice Feillu ging voor de etappewinst. Het peloton lag iets meer dan twee minuten achter de Fransman en de favorieten waren nog bij elkaar. Plotseling ging er een schok door het kleine pelotonnetje. Contador demarreerde terwijl zijn eigen ploegmaten op kop reden en dus viel hij Armstrong aan. Die kon nu niet reageren. Armstrong was na afloop ‘not amused’, maar moest het wel pikken. Ineens reed hij voor Alberto in plaats van andersom.
Natuurlijk had Armstrong vooraf al laten doorschemeren dat de reclame voor de strijd tegen kanker voor hem belangrijker was dan winnen. Hij had gezegd dat hij er niet zeker van was dat hij de Tour voor de achtste keer zou kunnen winnen en dat Contador, die al drie grote rondes op zak had, momenteel de sterkste was, maar de mensen die Armstrong langer in het peloton rond hadden zien rijden, wisten wel dat hij een strenge discipline eiste van zijn ploeg en dat hij vond dat hij de enige was waar men voor moest rijden. Het plan was natuurlijk om een keer te demarreren zodat Contador dan niet kon reageren. Alberto was alleen eerder met demarreren dan hij. Gefopt.
Dat foppen was al die jaren dat hij in het peloton reed het handelsmerk van Contador. Hij viel aan als je het niet verwachtte, en aanvallen deed hij vaak. De koers werd met hem erbij altijd spectaculairder dan zonder hem. Zelfs dit laatste jaar van zijn carrière.
Ook dit jaar reed Contador de Tour en eigenlijk wist hij wel dat hij hem niet meer zou kunnen winnen, maar het woord ‘verliezen’ komt gewoon niet voor in zijn vocabulaire. Dit jaar vertoonde hij weer een kunstje in de Tour door samen met Quintana al vroeg ten aanval te trekken. Het resulteerde uiteindelijk niet in een overwinning van de etappe en hij was eigenlijk al kansloos in het Algemeen Klassement, maar zoals hij zelf zei: ‘Het was weer eens iets anders dan alleen maar aanvallen in de laatste kilometers.’ Daar heeft hij groot gelijk in. Zo is de koers tegenwoordig. Sky is de baas en eventuele concurrenten van Froome zien zichzelf meer als kanshebbers voor de tweede en derde plaats dan dat ze hem al eerder dan de laatste kilometers aanvallen voor de eerste plaats. Op zich is dat ook niet gek, want Sky heeft gewoon de sterkste renners en dus kunnen de ‘knechten’ Froome altijd weer terugbrengen na een aanval.
Contador is echter anders dan veel andere renners. Hij is een aanvaller. Hij doet altijd iets onverwachts en dat maakt de koers gelukkig spectaculairder. Er zijn natuurlijk wel meer aanvallers. Thomas de Gendt bijvoorbeeld, of Tim Wellens. Maar dat zijn toch renners die alleen voor een etappezege kunnen gaan. Dat zijn geen favorieten voor de eindwinst. Contador is dat nog steeds wel, ook al weet iedereen dat hij het de laatste jaren steeds moeilijker krijgt. Hij is echter net als die andere grote Spanjaard uit het verleden: Rodrigo Díaz de Vivar, oftewel El Cid. Die verjaagde volgens de legende de vijand nog terwijl hij dodelijk gewond, maar vastgebonden op zijn paard zodat hij er niet af kon vallen, op ze afreed.
Alberto Contador geeft ook nooit op en valt ook nog aan als hij gewond is. In deze Vuelta, zijn laatste, laat hij ook weer zien wat aanvallen is. Het loont niet altijd, maar er gebeurt tenminste wat. Het zal zonder hem een stuk saaier worden, ben ik bang.
Adiós El Pistolero
