De muziek uit... DuckTales
Nu de remake van DuckTales in de digitale schappen ligt, is het een mooi moment om eens terug te blikken op de originele klassieker. Wat zeg je, klassieker? Vraag iemand om een paar NES-klassiekers op te noemen en DuckTales zal waarschijnlijk niet deel uitmaken van die opsomming. Bedroevend onterecht, gezien het aantal harten dat de Ducks wisten te veroveren met dit spel. Met de angst dat oom Dagobert heel FOK! opkoopt om mij als eerste te ontslaan, zal ik in deze column korte metten maken met het onrecht dat dit spel jaren lang is aangedaan.
Nu zal ik maar beginnen met te bekennen dat ik DuckTales nooit op de NES gespeeld heb. Ik ben geen kind uit de jaren tachtig, ik heb nooit een NES of iets in die richting in huis gehad. Vandaar dat ik vrij onverschillig de DuckTales Remastered-aankondiging van Capcom op afgelopen PAX in maart terugkeek. Hoewel ik moest glimlachen toen de menigte de DuckTales-themesong inzette drukte ik de aankondiging neuriënd weg en ging wat anders doen. De maanden daarna wist het nog steeds mijn aandacht niet te trekken, terwijl de harten van hen die de originele versie al wel hadden gespeeld steeds harder begonnen te bonsen. Het werd juli en mijn oog viel op het zoveelste nieuwsbericht over de DuckTales-remake. Zucht. Vooruit dan maar. Ik slingerde mijn computer aan (de originele cartridge aanschaffen leek me wat overdreven) en begon met spelen.
Het doel van het spel is om als Dagobert Duck, waar ik in 8-bit net zo vrolijk van werd als van wanneer ik hem in het weekblad zie, schatten te zoeken. De oude krent heeft een machine die hem naar vijf verschillende levels kan transporteren. In tegenstelling tot vele andere platformers mag je zelf bepalen in welke volgorde je de levels speelt. Hierbij moet wel gezegd worden dat bepaalde levels pas daadwerkelijk toegankelijk zijn als je een sleutel in een vorig level hebt gevonden, maar alsnog, het idee is leuk en werkt. Ik ben begonnen met het eerste level, The Amazon, met het voornemen om de levels braaf in de juiste volgorde te spelen. Helaas werd al snel pijnlijk duidelijk hoe slecht ik in platformers ben en skipte ik uit frustratie alles tot aan het laatste level, The Moon. Gewoon omdat het kon. En toen kwamen de schuldgevoelens. Hoe kon ik deze game zo lang genegeerd hebben terwijl het zulke oorstrelende muziek bevatte. Schichtig controleerde ik of de kust veilig was (die kutwespen uit het eerste level treffen alle blaam) en genoot ik de volle 600 secondes van de achtergrondmuziek.
The Moon, zoals het nummer heet, schoot me duizenden kilometers de lucht in. Ik kon vliegen, langs de melkweg en uiteraard de maan. Een brei van ontelbare fonkelende sterren en hemellichamen verlichtte de scene. Zwevend, genietend, en hartstikke dood toen die 600 secondes voorbij waren. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en teleurgesteld merkte ik op dat de tijd voor het level verstreken was. Youtube stelde gelukkig niet teleur: The Moon bleek massaal door creativelingen te zijn nagemaakt. Bij de ene versie spelen violen de hoofdrol, bij een andere versie wordt het stuk volledig acapella ten gehoren gebracht en tot slot kwomt dat allemaal samen in een prachtig georkestreerde remake. Ik was niet de enige fan van The Moon. Dat buitenaardse, bijna droevige sfeertje deed niet alleen mijn hart sneller kloppen.
Ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik DuckTales van onder naar boven uitgespeeld heb. Toch ben ik blij dat ik naar dat laatste level geskipt ben. Ik had The Moon voor geen goud willen missen, en zou er nog duizend woorden over willen schrijven. DuckTales kent echter geen verhaallijn of diepere betekenis, dus wordt dat een lastige opgave. Maar ach, er is ook eigenlijk geen verhaallijn die dit nummer mooier zal maken dan het nu is. Het is nagenoeg perfectie in 8-bit. Ik snap dat men hier razend enthousiast van werd, meer dan twintig jaar geleden. En tot op de dag van vandaag wordt het nummer geroemd en geprezen. Laat The Moon een vast plekje in de geschiedenis van videogamemuziek krijgen. DuckTales Remastered, verkrijgbaar voor PC, Wii U, Playstation 3 en Xbox 360, doet alvast een flinke stap in die richting.
