Media-Mangel: Midsomer Murders
Iedere zaterdagochtend bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor de door de KRO uitgezonden serie Midsomer Murders.
De KRO is een van mijn favoriete omroepen. Niet omdat ze het katholicisme een warm hart toedragen, overigens. Maar als liefhebber van Engelse detectives kom ik bij de KRO uitstekend aan mijn trekken. Althans, meestal. Midsomer Murders vind ik wat minder. Een sfeertekening.
In een lullig dorpje, ergens op het Britse platteland, waart een sfeer van truttigheid rond waar je u tegen zegt. De ouwelijk geklede echtgenote, compleet met bobline, van de detective in kwestie strijkt braaf zijn overhemden, en roert in stoofpotten die door haar man overigens maar matig worden gewaardeerd. En -ik moet zeggen, werkelijk een meesterlijke vondst van de scenarioschrijvers- ze vervult om raadselachtige redenen een spilfunctie bij alles in het dorp en de naburige gehuchten wat maar stoffig en saai genoemd kan worden. De jaarlijkse geraniumwedstrijd. Het verkleed zwaardsteken voor pensioengerechtigde historici. Het Gregoriaanse zangkoor in de kerk. De feestelijke inwijding van de perenoogst. Het Historisch Boekbinders Genootschap. Noem maar op. En als door een wonder speelt dit soort stoffige hoogtepunten in het sociale leven van het dorp iedere aflevering een rol van betekenis in de op te lossen meervoudige moord.
De politiechef om wie de serie draait, is trouwens ook niet echt een swingend type. Met een soort kaakkramp commandeert hij zijn secondant in de rondte. En altijd wanneer hij eventjes een beleefdheidsbezoekje komt brengen aan de jaarlijkse punnikwedstrijd of het middeleeuwse-liederenfestival, valt er een lijk uit een boom. Meestal is er een jaloerse buurvrouw van een ongenaakbare hertog die een kwalijke deal heeft met de zus van de burgemeester van het naburige dorp in het spel. Of de sloofse privé-verpleegster, compleet met verkeerde bril en piekhaar, van de chagrijnige jonkheer die tijdens een wedstrijdje polo ongelukkig ten val is gekomen, met blijvende kreupelheid tot gevolg. Halverwege de aflevering wordt er altijd nog een lijk gevonden, doorgaans in de paardenstal van de gehate megalomane entrepreneur, die met kwalijke deals de dorpsbelangen frustreert, tot grote woede van een stel theeleutende haatdragende bejaarde dames. Alles bij elkaar komt het oplossen van de misdrijven de televisiekijker te staan op een kleine twee uur van ondraaglijke saaiheid. De ontknoping is veelal zo onbeschrijflijk vergezocht, dat zelfs ik als geoefend detective-kijker verbijsterd aan mijn stoel genageld zit. De dorpspriester blijkt in het verleden een homoseksuele relatie te hebben gehad met de zoon van de hertog, die wordt gechanteerd door de hardhorende neef van de koster, waarna de aartsbisschop door een vergeten briefje in een oud wijwatervat achter het schandelijke geheim komt, waarop een jaloerse aanbidster van de homoseksuele geestelijke het noodzakelijk vindt om alle betrokkenen te onthoofden. Zoiets. Je moet het maar verzinnen.
Voor mij is Midsomer Murders een soort Keeping Up Appearances meets Der Alte. Maar dan extra langzaam. Niet te doen. Kom op, KRO. Er is bij onze westerburen heus wel wat beters te koop dan dit tot de draad versleten geneuzel. Neuh, komende woensdag doe ik wat anders dan naar de KRO kijken.
