Plat Haags: uw dienaar

In de rubriek Plat Haags nemen ArchEnemy, TheGrandWazoo en Driek Oplopers op zondagmiddag het Nederlandse politieke landschap onder de loep. Driek vanuit zijn gezellige studeerkamer met een liter koffie, ArchEnemy vanuit zijn ziekbed met een berg medicijnen en TheGrandWazoo vanuit het gemoedelijke Limburg.

Rare maanden. Die heb je onder invloed van Prednison-derivaten. Naast de bekende stemmingswisselingen moest ik volgens de bijsluiter ook beducht zijn voor euforie. Chronisch gegiechel komt soms inderdaad echt niet goed uit, om maar te zwijgen van de slappe lach tijdens de maaltijden en ander intiem verkeer: hinderend frustrerend.

Wat dan wel weer leuk is: dat geleende goede humeur is aanstekelijk; m'n ontmoetingen zijn stukken plezieriger. Dat ik ooit nog eens populair zou worden dankzij Beclometason-klysma's! Zelfs Crohn heeft zijn eigen, verrassende voordelen. Ik heb een gulle, ronde kop van de Entocort, en de Bedrobinol...

..houdt een beetje het midden tussen goede Thaise wiet en Afghaanse hasj. Heel vriendelijk ontspannen high terwijl je darmwand gerepareerd wordt. Plezierige wachttijd tijdens je behandeling, lijkt een beetje op Midazolam. Niet altijd even geschikt om kraanmachines mee te bedienen, dat moet je uit je hoofd zetten.

Het is ook niet geschikt voor polemische spotschriftjes. Daarnaast heb ik het sowieso vrij gelukkig gehad de laatste tijd, ik zit met een praktisch probleem. Ik kon even boos worden na de executiecartoon op joop.nl, en heb hard mijn best gedaan dat oude gevoel vast te houden door sportief van leer te trekken op de Frontpage, maar uiteindelijk haalde dat vriendelijke humeur steeds het genot van het derecidiverend slopen van een duffe mening onderuit. Het is me tegen gaan staan.

Met mijn argumentatieportfolio kan ik richting linkse dogmadenkers praktisch ongehinderd de adolescente raasdemocraat uithangen. Maar met feiten schieten op scharreldogma's, het voelt onderhand te makkelijk. Ik meen steeds oprecht te staan in mijn motivatie en irritatie, maar het leek wel alsof dat knuffelklysma naar boven was komen drijven; het begon daar goed te knagen. 'Oprechte boosheid', dat klinkt immers verdacht tegenstrijdig.

Hoe kan woede nou een emotie zijn als het juist gericht is op het blokkeren van emoties. Hoe kun je integer woedend zijn. Is razernij dan virtuoze, artistieke woede? Het echte probleem wordt iedereen snel duidelijk die meer dan acht vergaderingen heeft bijgewoond: de collega met de grootste bek wint. Praktisch altijd.

Woede werkt. Het wordt uiteindelijk beloond met schuchtere, volgzame instemming.

Het heeft misschien één voordeel: iemand die woedend is verliest het contact met het emotionele referentiekader. Dan sta je alleen nog maar open voor argumentaties. Als men zich binnen een debat niet verlaagt tot onwaarheden wint uiteindelijk het beste argument, dat is in ieder geval meegenomen. Het grote voordeel van democratie.

Maar als je feiten ondergeschikt aan (politieke) wensen maakt is er gewoon niet met je te praten. Dan kies je ervoor je gelijk middels onbuigzame forcering te komen halen. En dan zul je altijd moeten blijven terugkomen met een duidelijke herinnering.

Links heeft dat middels 'politieke correctheid' geprobeerd. De dwingende goede bedoelingen. En daaraan valt goed te zien dat het een tijdje lijkt te werken, maar uiteindelijk kom je er niet mee weg als je je eigen achterban sociaal uitsluit omdat ze het niet eens kunnen zijn met de dagelijks ingrijpende gevolgen van sommige partij-idealen. En die komen als de grens bereikt is op hun beurt langs voor genoegdoening.

Polderen is in deze doorsudderende polarisatie bijkans onmogelijk geworden, de krachtmeting begint letterlijke vormen aan te nemen. De kogel kan nu gewoon van alle kanten komen.

..en toen zat ik ineens midden in de nuance!

Dat de rechterkogels steeds maar uitblijven kan natuurlijk ook komen omdat het gewoon zo moeilijk kiezen is met al die brilsmurfen. Of omdat er voor de gemiddelde vrijheidsstrijder geen eer te halen valt, je kunt de ene linkse bestuurder immers makkelijk inruilen voor een andere.

Stel, je verzamelt wat vaderlandsliefde en legt pakkembeet Agnes Jongerius om. Nou is dat sportief gezien al een dubieuze uitdaging, laat staan schutterstechnisch. En dan? Dan leren we hoe breed ovenschotels tegenwoordig gemaakt kunnen worden en staat de volgende, nog dommere Obesibep zich stampvoetend klaar te jenken voor wanneer ze d'r zin niet krijgt tijdens een werkgeversoverleg. Een plompe, bekalknagelde zweetvoetnoot in de geschiedenis ben je, meer niet.

Zo makkelijk als het ooit was 'rechts' af te zeiken, zo broos-zanikend is 'links' nu geworden. Je graait een handvol woorden uit de nijdige letterbak en je zet ze geroutineerd voor schut. Als dat zo simpel is, dan hebben de argumenten het al lang gewonnen. En is er een achterhoedegevecht gaande tegen de blinde vlekken, dat misschien uiteindelijk wel op straat uitgevochten zal worden. Hoe dan ook, de sterkste opvatting lijkt niet meer te verslaan, hoogstens nog tijdelijk te onderdrukken. De sleetse ideologie die een dapper achterhoedegevecht levert tegen de vergetelheid.

Wat ik maar niet kon begrijpen was de bereidheid van mensen om het de gemiddelde grote bek kritiekloos naar de zin te maken. Al was het alleen maar omdat ik ook zo'n grote muil, maar echt niet altijd gelijk heb. Uitstekend om zo nu en dan de echt irritante mensen mee te laten verschrompelen, dat dan weer wel. Maar voor je het weet ben je niet meer te genieten.

Het heeft misschien één voordeel: iemand die woedend is verliest het contact met het emotionele referentiekader.

Met dat kader hou je van je vrouw, je vrienden, je huisdieren, je werk...

Als mens besta je uit een groot palet aan ervaren emoties, en met name de vroegere emoties laten zich afschrikken door nijdigheden. En als je zoals ik je brood smeert met het vertalen van emoties naar klank, beter hou je dan je eigen referentiekader in/op orde.

Heel vreemd. Je wordt met die grote smoel beloond voor gedrag dat zich eigenlijk tegen je keert. Maar dat lijkt de mensen die je belonen niet te deren; zolang zij zich maar veilig wanen onder jouw autoriteit: de onderdanen.

We zitten middenin een tijd waarin burgers het bestuur in handen kunnen krijgen, en het gros van de mensen verlangt terug naar een Stadhouder, Vorst of Graaf... Die met huurlingen en een harde hand elke bestuurszorg weghaalt bij de mensen die al genoeg aan het dagelijkse leven omhanden hebben.

En dat is een recht: hoe kun je ze dat kwalijk nemen. Misschien is het een gebrek aan verantwoordelijkheid, misschien is het suffe verwennerij, maar je kunt niemand verbieden te geloven en te vertrouwen. Je kunt hoogstens aangeven dat volksvertegenwoordigers niet bekend staan als consequent en doelgericht, maar uiteindelijk zoeken we allemaal een voetbalclub om bij te horen. En geloven we dat het goed gaat komen, daar voelen we ons fijn bij, dat geeft ruimte aan geluk.

Ik zoende laatst met mijn vriendin in de supermarkt. Heel voorzichtig, want dat doet natuurlijk niemand in een Hollandse Albert Heijn. In Frankrijk kijken ze daar veel minder van op, dus we hebben besloten dan maar uitgebreid verder te zoenen in een Parijse supermarkt.

Dat zijn toch de betere vraagstukken -en antwoorden- in een mensenleven.