Ze probeert zacht te zingen
Ze zit in een oude stoel voor het raam. Haar dochter ligt te slapen op haar schoot. De verwarming staat hoog. Op de achtergrond klinkt zacht de radio. Ze drukt haar kind stevig tegen zich aan. Haar blik is gericht op buiten. Sneeuw dwarrelt naar beneden. Ze ziet niets. De deurbel gaat. Eén keer. Twee keer. Ze hoort niets. Ze aait haar meisje zacht over het hoofd. Ze probeert zacht te zingen, maar ze is niet in staat om geluid te produceren.
Ze is misselijk. Ze heeft het koud.
Haar dochter ligt tegen haar aan. Haar mooie dochtertje. Op haar neus en een stukje van haar bolle wangetjes heeft ze kleine sproetjes. Ze heeft een beetje een wipneusje. Tussen haar tanden zitten kleine kiertjes. Ze slaapt. Ze ademt heel rustig. Ze heeft blond-rossige haren. Er ligt een plukje op haar gezicht. Iedere keer als ze uitademt, zweeft het even. Dan valt het weer langzaam terug op haar gezicht.
Op de radio klinkt het journaal.
...in Amsterdam heeft een invalkracht zich jarenlang vergrepen aan zeer jonge kinderen. De 27-jarige man is vorige week aangehouden. Hij zou meer dan vijftig slachtoffers hebben gemaakt. De kinderen zijn zowel jongens als meisjes en variëren in leeftijd van 0 tot 4 jaar. Ze zijn misbruikt in de kinderdagverblijven en op de adressen waar de man zich had aangeboden als oppas. Dat heeft de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan zondagavond laat bekendgemaakt.
Om te voorkomen dat veel ouders zich onnodig zorgen maken, heeft de politie besloten een foto van de verdachte te publiceren. In een verklaring zegt de hoofdofficier van justitie dat ze zich er bewust van zijn dat ze met het publiceren van die foto een zwaar middel inzetten, maar ze dat het gezien de ernst van de zaak geoorloofd achtten.
Tientallen ouders zijn zondagochtend door Amsterdamse rechercheurs bezocht en ingelicht over de zaak. Later op de dag kwamen zij bijeen in het Amsterdamse hotel The Grand, waar ze werden voorgelicht. Van der Laan zei onder de indruk te zijn van de waardigheid waarmee de ouders zich lieten informeren...
Ze wil het niet horen. Niet nog een keer. Ze kan het niet aan, maar ze heeft niet de kracht om op te staan en de radio uit te zetten.
De deur zwaait open. Een man komt binnen. Hij loopt gehaast, bijna rennend, naar de vrouw met haar dochter. Zijn vrouw. Zijn dochter. Hij knielt naast de stoel. Hij slaat een arm om zijn vrouw. Hij trekt haar tegen zich aan. Hij beweegt zijn hand naar zijn dochter. Behoedzaam legt hij zijn hand op haar rug. Op het moment dat hij de warmte van haar ruggetje voelt, kan hij alleen nog maar huilen. Ongecontroleerd en zonder einde.
Buiten bedekt de sneeuw langzaam de wereld. Er ontstaan vele prachtige onschuldige plaatjes. Binnen zit het gezin, nog altijd verstrengeld. De vrouw kijkt nog altijd naar buiten, zonder te zien. De man heeft zijn ogen gesloten; hij huilt geluidloos. Zacht wrijft hij over de rug van zijn dochter.
Ze zijn niet kwaad. Nog niet.
Ze zijn te verscheurd door verdriet om al kwaad te kunnen zijn.
