Sociale formaliteiten en stations
MonkeyFischSquirrl stuurde via de submit de volgende column in:
Het is vijf uur geweest en ik haast mij net als iedere werkdag richting Amsterdam Centraal om mijn verbinding te halen naar Hoorn Centraal. (centraal is een groot begrip, maar goed, ik heb deze naam ook niet verzonnen.) Iedere dag is het op Amsterdam Centraal tijdens de spits een moderne oorlogsvoering tussen allemaal mensen die ieder een andere kant op moeten. Tussen alle drukte, worm ik mij door de menigte naar perron 7a. Iedereen lijkt wel chagrijnig en niet rekening houdend met het feit dat iedereen hetzelfde doel heeft, namelijk: zo snel mogelijk naar huis te gaan. Vol verwachting ren ik het perron op en in de hoop dat mijn trein er nog staat. Gelukkig ik zie hem nog staan, maar dan kom ik in een koude douche terecht. Wat een drukte!! Hoe kan het zijn dat iedereen mij dwars wil zitten om ook met deze trein te gaan denk ik nog. Hoe dichter ik bij de trein aankom hoe depressiever ik wordt. Dat wordt staan denk ik. Hoe haalt die NS het in zijn hoofd om maar 4 treinstellen in te zetten op een verbinding waar toch meer reizigers gebruik van maken.
Tot mijn blijdschap zie ik dat de meeste mensen kuddegedrag vertonen op het perron. Ze komen het perron op met de roltrap en zien een rij van mensen staan en zonder verder na te denken sluiten zij gewoon achteraan aan. Ik vind dit een grappig fenomeen aangezien het feit, dat als je iets verder loopt gewoon kan zitten en nog kan kiezen ook, terwijl de mensen die in de eerste coupe instappen zelfs moeten staan. En dan maar zeuren dat er geen plek is…
Ahh lekker, ik heb mijn zitplaats en mijn krantje en raak al snel verzonken in een artikel over achtergelaten huisdieren. Wat een nare dingen gebeuren er toch weer zit ik te denken, totdat ik plots ergerlijk verstoord wordt door een stem achter mij die “Hey Emiel hoest?”zegt (Ik schrijf dit zo, omdat dit tot mijn ergernis ook zo tegen mij gezegd werd.) Ik draai mij half om en daar staat ineens een oud-klasgenoot van de MAVO voor mijn neus. “Shit,” denk ik, “hoe kom ik hier onderuit?”, maar helaas het is al te laat en ze ploft naast me neer.
We zijn nu nog niet eens vertrokken en de standaard praatjes beginnen al. Hoe gaat het? Wat doe je nu? Ga je nog om met die en die? Deze vragen moet je dan ook weer terugvragen, anders is het onbeleefd natuurlijk. De trein stopt inmiddels bij Amsterdam Sloterdijk en een massa mensen stapt in. Nu zit alles vol en ik zit nog steeds vast aan deze oud-klasgenoot. Iedereen in de coupe heeft ook door dat het een algemeen gesprek is tussen oude kennissen die uit formaliteit met elkaar het gesprek gaande houden en beginnen binnensmonds te giechelen.
Het vervelende aan dit soort situaties is, dat als je bijvoorbeeld op het perron op komt lopen en je ziet deze vage kennis al op het perron staan, je deze nog kan ontwijken door achterlangs te lopen of heel ergens anders te gaan staan. Nu komt het probleem: wat doe je als je er al staat en je wordt aangetikt door deze persoon. Je kan niet in een keer zeggen ja ik loop nu door, want dat slaat nergens op want je staat al stil en heb geen reden om nu in een keer door te lopen. Dit ook omdat je ook nog op de zelfde trein staat te wachten. Ik heb dit probleem ook aan mijn vrienden en familie voorgelegd en zij zijn het allemaal met mij eens, mensen tegenkomen op het station die je kent uit een ver verleden en daar een algemeen gesprek mee te voeren is niet leuk, en eigenlijk heel vervelend. Eigenlijk zou ik het een keer anders willen aanpakken. Dat zou ongeveer zo gaan, waarschijnlijk:
”Hey Emiel hoe is het met je?”
“Ja goed hoor, met jou?”
“Ja lekker hoor, z’n gangetje je kent het wel, maar eh wat doe je nu vandaag de dag?”
“Sorry mag ik je heel even onderbreken? Ik weet, we kennen elkaar uit een zwart verleden en gingen toen ook wel redelijk met elkaar om, maar ik heb je nu 5 jaar niet gezien of gesproken en hebben allebei daar ook niet de behoefte aan gehad, dus zullen we deze sociale formaliteit gewoon overslaan en in het gevolg gewoon een welgemeend knikje doen i.p.v. een uur lang een algemeen gesprek te voeren waar we allebei niet op zitten te wachten?”
Maar goed dit durf ik dus niet. Maar toen ik mij dit bedacht, kwam er gelijk een andere gedachten in mijn hoofd. Als iedereen waar ik dit aan gevraagd heb hier hetzelfde over denkt, waarom doen we het dan nog (bijna) allemaal? Of zitten er echt mensen op het perron te zoeken naar mensen die zij kennen om daar een niet interessant gesprek mee te voeren, dit omdat ze hierdoor een verhoogd zelfbeeld krijgen door een signaal af te geven dat je een grote vriendenkring hebt? Misschien moet ik me meer verdiepen in deze sociale kronkels en er een boek over schrijven want ik zie niet in wat dit voor nut heeft!!!
