Afrijden
Vraagje vooraf, het verhaal komt zo. Ik reed vanmiddag naar huis en zag onderweg iets dat mij wat raadselachtig voorkwam. Wellicht kunnen jullie het oplossen. Op het fietspad liepen een heel aantal jongelui, ik schat twintigers, steeds in paren. Twee mannen of twee vrouwen. Verderop kwam ik er nog meer tegen. Ze hadden een rolkoffer bij zich of ze sjouwden een groot backpack. Het vreemde was dat ze per paar door een dun koordje van ongeveer een meter lang aan de polsen verbonden waren. Ik zag geen enkel blijk van de mogelijkheid dat het steeds een blinde met zijn begeleider was, maar een andere mogelijkheid komt niet bij me op. Wie helpt?
Vorige week vrijdag was het zover, ik mocht afrijden. Het eerste meevallertje was het weer: echt brommerweer. Geen regen, klein zonnetje, weinig wind. Eerst nog een lesje, dan een bakkie bij het CBR in Leusden en dan afrijden. Tijdens de les kreeg ik niet veel commentaar, dus dat beloofde wat goeds, vooropgesteld dat ik het niveau wist vast te houden en niet verzenuwd raakte, om Marten Toonder maar eens aan te halen. Bij het begin moet je in het bijzijn van de examinator een handtekening zetten onder een medische verklaring. Kosten van zo'n papiertje 25 euri, kassa. Het examen kost 225. Nog een les erbij en je bent zowat 300 euro verder voor één ochtendje. Nog veel meer kassa.
Ik moest samen met nog iemand afrijden, een senior van Indonesische komaf. Bij de kennismaking vertelde hij dat Indo een scheldwoord is, dus geen afkorting zoals vele Hollanders denken. Sorry, wist ik ook niet.
De start was wat minder want de ketting van mijn motor hing zo slap dat ik er geen examen op mocht doen. De andere CB mocht wel, maar die had een schijfrem achter terwijl mijn motor een trommelrem heeft, nogal een verschil. Bovendien was de voorrem van de andere motor heel wat bijteriger dan de mijne. Ik mocht een paar rondjes over het terrein proef rijden om aan de remmen te wennen, maar toen moesten we toch echt van start. Het ging wel lekker, want je hoeft geen rekening te houden met de examinator in de auto achter je. Je rijdt voor jezelf, hij moet maar zien dat hij een beetje bij blijft. Als het al te bar wordt qua onderlinge afstand krijg je de instructie om even aan de kant te wachten, maar dat is geen fout. Met een motor ben je nou eenmaal rapper.
We reden de volle 35 minuten en dat is vaak een goed teken. Mijn collega-afrijder gaf ergens geen voorrang en dan is het gauw afgelopen. Jammer, keertje terug komen. Ik ging met een redelijk vertrouwen achter de examinator aan naar boven. Aan zijn tafeltje neergestreken vertelde hij me echter dat ik gezakt was. Verbaasd vroeg ik wat er dan verkeerd was gegaan, ik kon me eigenlijk niks voor de geest halen. Het bleken twee zaken te zijn die zijn goedkeuring niet vermochten weg te dragen. De eerste was invoegen uit een klaverblad op de snelweg. Toen ik naast de blokkenlijn op mijn strook reed keek ik over mijn linkerschouder of ik kon invoegen, en daarbij hield ik niet het midden van de rijbaan aan maar kroop langzaam naar de blokkenlijn toe. En dat mag niet. Nou, zal wel, ik had er niks van gemerkt. De andere fout heeft nog altijd mijn volslagen onbegrip. Ik stond op de linkerbaan voor het verkeerslicht te wachten voor een bocht naar links. Naast me stond een klein autootje met een oudere mevrouw erin. Toen het licht op groen sprong reed ik rap weg. Na de bocht zette ik mijn richtingaanwijzer naar rechts en ging op de rechterbaan rijden. Op dat moment was de afstand tussen mij en het autootje al een meter of vijftig. En toch was het niet goed, ik had verderop pas naar de rechterbaan mogen gaan. O?? Nou, als u het zegt zal ik in den vervolge langer links blijven rijden, maar onder deze omstandigheden zie ik er het nut bepaald niet van in.
Verder had hij geen enkele aanmerking. Ik reed alert, keek goed, maakte voldoende tempo, hield de juiste plek op de rijbaan, nee, verder was alles zoals hij mocht verwachten. Maar toch, overdoen jochie, het moet nog beter. Nou ja, over een paar weekjes mag ik weer. Ik heb in ieder geval de troost dat ik er heel dicht tegenaan zat en dat ik de boel niet door de zenuwen heb verziekt. Onderwijl doe ik een paar lesjes en dan zien we wel weer. Overigens is dit resultaat heel consistent, de andere twee delen heb ik per slot ook twee keer gedaan.
O ja, toen ik vanmiddag ging lessen maakte ik iets aardigs mee, maar het kraste ook een beetje. Ik zal het uitleggen. Ik heb lang getwijfeld over mijn motorkeuze. Onze zonen en schoondochter hebben allemaal zijn gilding uit Japan, en dat is het voor mij helemaal niet. Ze gaan hun gang maar, als ze gas geven hoor je dat twee dorpen verder, geweldig geluid maar niks voor mij. Nee, ik ben meer van de naked bike, kallempies an, onderweg veel zien en honderd is hard zat. Dat mag opa, zoek rustig verder, ook voor jou is er een fiets. Ik heb een hele tijd verlekkerd naar allerhande choppers gekeken. Nee, geen Harley, want die zijn onbetaalbaar. Tot iedereen die het weten kon mij waarschuwde om vooral géén chopper aan te schaffen, simpelweg omdat ik met mijn 1 meter 90 te lang ben voor een chopper. Je gaat met een kromme rug rijden en dan is de pret er gauw af. En een BMW is ook heel pittig aan de prijs, dus die wordt het ook al niet.
In de rijschool staan een stel motoren te koop. De prijzen zijn heel redelijk. Voor en na de rijles drinken we altijd een bakkie en kletsen wat, heel gezellig en gemoedelijk en daarbij komt het chapiter fiets geregeld om de hoek kijken. Nogal logisch, je bent allemaal motormuis, dus het onderwerp voor zeker de helft van de conversatie ligt zo'n beetje vast. Ik schrijf nogal eens over mijn motorperikelen, voor andere media ook, dus ik weet niet precies wat ik er op FOK! over heb verteld, maar er staat een gruwelijk mooie CB750 in de zaak. 18 Jaar oud, en duizend kilometer per jaar gereden. Alles origineel, maar met een kleur die ze bij Honda hadden moeten verzinnen. Dan waren er zeker nog veel meer verkocht. Kortom, een juweel van een fiets, voor niet al te veel te koop. Die wil ik. De vorige eigenaar is ziek geworden en kan niet meer rijden. Dat is een schrikbeeld voor een biker, je fiets weg moeten doen omdat je niet meer kunt rijden. Dat gun je niemand.
Gisteren kwam ik oom een uur of drie de motorrijschool binnen. Toen ik in de deuropening stond hoorde ik de rijschoolhouder uitroepen: "Verrek, daar heb je hem juist!" Hij had blijkbaar over mij staan praten, met een ouder echtpaar dat ik nog niet eerder had gezien. Ik schudde ze de hand en vernam daarbij dat de man de vorige eigenaar van de mooie Honda was. Ik zei tegen hem dat dit bezoek dus wel pijn zou doen. Dat beaamde hij. Het bleek dat zijn vrouw ook een motor had, een Super Magna. Een fotootje ervan zat in zijn portemonnee, het werd vol trots getoond. Ik vertelde dat ik juist een week eerder was gezakt, dus nog een keer moest afrijden en daarna nog een bank beroven, maar dat zijn motor ongeveer net zo vaak op mijn netvlies staat als ik wakker ben. De rijschoolhouder vertelde dat ik columns schrijf en dat ik al eens over deze motor had geschreven. Dat vond de man wel leuk, waarop ik vroeg of hij nog motorbladen las. Weinig meer, zei hij. Ik vertelde dat ik wat contacten had met een bepaald groot motorblad en dat ze daar graag bijzondere motoren in een artikel behandelden, met een rijtest en een fotoshoot. Als hij dat leuk vond wilde ik dat wel proberen te regelen. Dat zou hij zeer waarderen, zei hij, waarop hij schielijk vertrok met zijn vrouw.
De rijschoolhouder zei later dat de man het niet meer hield, het was allemaal een beetje te heftig, zijn mooie fiets weer zien en weten dat binnenkort iemand anders ervan gaat genieten. Maar ik ga mijn best doen voor de man. Het hele verhaal boven water zien te krijgen, te weten komen of hij in het artikel genoemd wil worden of anoniem wil blijven, het moet allemaal wel kloppen, en gaan leven. En bovenal moet het een hommage worden aan een biker die niet meer kan. En die wetenschap deed een beetje pijn, ook bij mij.
Het kraste een beetje.
Mooie motor of niet.
Al met al dus een weekje met twee gezichten. Als het weer niet erg meewerkt en de bank doet een beetje dwars, EN ik pas over enige tijd mijn allang niet meer roze papiertje haal, dan rijd ik pas komend voorjaar. Maar goed, ik ben nog jong, redelijk sterk en gezond. En met heel veel vrije tijd, als tenminste de familie geen beslag erop legt. Tijd genoeg voor veel rijplezier. Hopen we. De plannen zijn er al. Inclusief Schotland B&B. Dat laatste is trouwens op het conto van Alphamusic te schrijven, die met haar verhalen de liefde voor dat land weer boven haalde. Waarvoor dank. Mijn reisgenoot tijdens de Schotland-trip van toen is ook motormuis. Dus dat belooft wat.
