Ex-vriendin

Een poos terug las ik in de rubriek 'bizar' van een nieuwssite waar ik de naam van kwijt ben, dat een Japanse otaku het voor elkaar had gekregen om te trouwen met ene Nene Anegasaki. Op zich niet raar, ware het niet dat mejuffrouw Anegasaki een personage is uit de dating-game Love+ van Konami. Te triest voor woorden?

Ik ga even heel eerlijk met jullie zijn: ik heb ook relaties met vrouwelijke gamecharacters. En het erge is, waarbij in het bericht sprake is van een wellicht rare maar overduidelijk blije nerd, zijn mijn verwikkelingen met virtuele meiden stuk voor stuk zwaar disfunctioneel en rijp voor relatietherapie.

Zo heb ik erg veel lol gehad met Dante’s Inferno. Wat ik met name leuk eraan vond was dat tijdens je reis door de hel je om de zoveel tijd een verdoemde en meelijwekkende ziel ontmoette die jij of absolutie kon geven, of nog doder dan dood kon maken. Als eerste kruiste bijvoorbeeld Pontius Pilatus mijn pad. Ik gaf hem vergiffenis en zag tot mijn verbazing een minigame langsflitsen. Zodoende werd mensen vergeven voor hun zonden nog leuk ook. Als positieve padvinder stuurde ik daarna iedereen die ik tegenkwam naar de hemel, tot ik op een gegeven moment Semiramis tegenkwam.

Semiramis zegt misschien maar weinigen iets. Ze schijnt een Assyrische koningin geweest te zijn, maar ik zal deze naam altijd op de eerste plaats verbinden met een ex-vriendin die dit als nickname gebruikte. Daar we een latrelatie hadden en veel van onze communicatie via internet liep, associeer ik haar meer met haar nick dan met haar eigen naam. Welnu, Semiramis maakte het uit met mij, en eerlijk gezegd zit dat hartzeer nog steeds in mijn systeem. En voorwaar, middels Dante’s Inferno had ik nu de mogelijkheid te beslissen over het lot van Semiramis. Vergeven, verdoemen, what would Jesus do… Wat Jezus in ieder geval niet zou doen is haar een maagstoot verkopen en vervolgens een zeis door haar kop heen hengsten, maar vreemd genoeg voelde ik me prima bij die keuze.

Voor mijn partners ben ik altijd een lieve knuffelbeer (met tanden). Ik verhef mijn stem in ruzies nooit meer dan nodig, ben een gentleman in bed gegeven dat ik tijdens de daad niet in slaap val en als ik vreemd ga zeg ik het altijd netjes van tevoren. Ik ben kortom een aimabel mens, en zeker niet agressief. Met bijna al mijn exen kan ik goed overweg, Semiramis inbegrepen. Contact heb ik met haar helaas niet meer, maar als ik haar tegen zou komen zou ik met haar op vriendschappelijke basis kunnen praten. Waarom ga ik dan toch in Dante’s Inferno als in een Pavlovreactie haar te lijf met een zeis? Ik kan het namelijk niet laten. Semiramis is altijd keihard de sjaak als ik de game weer herspeel.

Maar het kan erger. Ik heb veel plezier gehad met Soul Calibur 3 en dan met name met de character create mode. Ik ben namelijk heel makkelijk na te maken. Neem een mannelijk figuur met een kalend hoofd, een rode baard en een bril en je hebt mij. Neem een vrouwelijk figuur met gezicht nummer 4, halflang zwart haar en voor realisme een normale spijkerbroek en t-shirt en je hebt een andere ex, die net zo sterk gelijkend is als de character die mij moet voorstellen. Als ik me gefrustreerd of eenzaam voel, zo’n vijf à zes keer per week, ga ik in Free Training mijn ex afrossen waarbij ikzelf voor extra pervers genoegen de movelist van Voldo gebruik.

Dit is allemaal misschien niet iets om trots op te zijn, maar ik vind het wel goed van mezelf dat ik mijn woede, frustratie en verdriet weet te kanaliseren middels games. Ik doe hier in principe niemand kwaad mee. Het is maar een spelletje. Desalniettemin wil ik toch deze laatste alinea gebruiken voor een persoonlijke boodschap: Semiramis, mocht je dit lezen, het spijt me dat ik stelselmatig een zeis door je hoofd rag (bel me!).