Een zak hooi op tv
Begin vorige week las ik in de krant over een stuk dat later op de avond door de NCRV zou worden uitgezonden. Het zou over stiefkinderen gaan. Ik vertelde erover aan een collega die juist een echtscheiding heeft doorgemaakt. Hij beloofde te zullen kijken. De volgende morgen wilde hij mijn reactie erop horen, maar ik was helaas vergeten te kijken. Hij had wel gekeken en had een zeer uitgesproken mening over de personen in het verhaal. Meteen op zijn laptop, buiten aan de rokerstafel op Uitzendinggemist gekeken en ik was het helemaal met hem eens.Het ging om twee volwassenen, gescheiden, zij met twee kinderen en hij met een dochtertje van tien jaar. Ze kenden elkaar nu ruim twee jaar en wegens de grote afstand tussen hun woningen was hij bij haar in huis gekomen. Dochter door de week bij haar mam, in de weekeinden bij hem. In het verhaal hoorden we dat de dochter een kamer boven zou krijgen. Er moest wat geschilderd worden en ingericht. Dochter wilde graag helpen met schilderen, wat door de vrouw werd afgewezen. Pa zei niks, zat erbij. Toen ik dat zag had ik meteen mijn buik vol, mijn collega trouwens ook. Onvoorstelbaar raak, hij valt zijn dochter niet bij, zo van: ja leuk, doen we, we leggen kranten op de vloer en dan mag jij een muurtje latexen, ik help je wel als het moeilijk blijkt te zijn. Nee, zijn vriendin ziet het niet zitten, torpedeert het plannetje in 1 seconde. In de volgende seconde is hij voor zijn dochter afgebrand en zijn vriendin weet voor altijd dat ze een zak hooi in huis heeft gehaald. Dat heeft iedere vrouw onmiddellijk in de smiezen. Einde oefening. Nu of iets later, maar definitief niettemin. Het meisje is heel lief en plooit zich zonder morren, uiterlijk tenminste, maar de toon is gezet. Is al veel eerder gezet, dat kan niet anders. De puberjaren komen eraan, en dan heb je een kind dat geen huis heeft. Te gast is in de weekends. De problemen komen er aan, maar ach, dan is er altijd wel een helpende instantie die een stickertje plakt op het probleem, en met een bestickerd kind ben je als ouder toch gedekt? Klopt, dan kun JIJ er niks aan doen. Dan is het allemaal niet meer jouw schuld en kun je erover gaan praten in een gespreksgroep met andere ouders met soortgelijke problemen. Allemaal slachtoffer. ROT OP!!!!
Het hele verhaal ademde zo’n passief slachtofferschap dat ik er als pleegouder kotsberoerd van werd. Twee volwassen mensen die om volstrekt onduidelijke redenen bij elkaar in huis wonen. Die blijkens het verhaal heel sterk de neiging hebben om langs elkaar heen te praten, altijd via een ander. Je zou bijna denken dat de enige reden dat ze bij elkaar zijn een fysieke is. Obligate periodieke exercities in de ondernavelse gebiedsdelen zullen we maar zeggen. Nou, dat duurt niet lang. En dan is het op naar het volgende drama. Want dat is en blijft het. Met name voor de kinderen. De ouders hebben blijkbaar niet de geestelijke inhoud om iets beters na te streven. De kans is levensgroot aanwezig dat dit kind zwaar beschadigd in een pleeggezin terechtkomt. Kunnen de pleegouders proberen er nog iets van te maken.
De afgelopen maanden heb ik een paar heel pittige gesprekken hierover gehad met mijn collega. Met maar 1 strekking: je kinderen komen eerst, dan heel lang niks en dan pas je nieuwe relatie. Hij was eerst verbaasd over mijn felheid, want bij een gemoedelijke Gramps verwacht je dat niet. Hij pikte het echter heel goed op. Komt regelmatig met dingetjes die hij in vertrouwen effe met mij deelt en maakt er het beste van. Ik vertelde hem dat mijn vrouw de menarche van onze dochters altijd vierde door ze mee te nemen naar de juwelier voor een mooi ringetje van 100 of 150 gulden. Afgelopen week maakte zijn dochter van 13 dit ook mee en hij deed precies wat wij dan deden. Dat kwam prima binnen bij dochterlief. Puntje gescoord, al vond zijn ex dat zoiets nergens voor nodig was. Kijk, dat bedoel ik. Zorg vooral goed voor jezelf alleen, meid en je kinderen zitten binnen de kortste keren definitief bij paps. Want die voelen haarfijn aan hoe hun bammetje wordt gesmeerd.
Wat me nog het meest verbaast is het kennelijke gemak waarmee mensen zich op TV te kakken laten zetten. Je staat als pa en stiefma voor heel het land voor schut en je wordt er echt niet rijker van. NCRV, publieke omroep, je snapt het wel. Als je zo wanhopig graag met je kop op de buis wilt, kom dan met iets dat zin heeft. De man heeft in ieder geval het geluk gehad dat het geen discussieprogramma was met Gramps in het publiek. Ik zou hem helemaal gefileerd hebben. De loser.
