Dat klopt niet... (?)

De HEMA in Zwolle heeft een sticker op het raam geplakt: ‘beste werkgever 2008.’
Het eerste wat je vervolgens ziet als je de winkel binnen loopt is een doodongelukkig ogende HEMA-medewerker in een hip tenue. Dat laatste gaat alleen op mochten we nog in 1950 leven.
Als je het mij vraagt kloppen deze zaken niet met elkaar.

Op mijn werk hebben enkele collega's geen muzieksmaak. (Daar zal ik verder niet over uit wijden.) Als gevolg daarvan loeit in onze eetzaal geregeld 100% NL. Deze zender draait goddank niet alleen maar Nederlandstalige muziek. Maar alles schijnt wel van Nederlandse bodem afkomstig te zijn. Maar wat schetste woensdag mijn verbazing? Tijdens mijn lunch werd eerst Phil Collins gedraaid. Later James Morrison. Veeg mij maar aan, dat klopt niet.

Van de week kon ik me met geen stok motiveren om te gaan koken. De oplossing was niet moeilijk: afhaalchinees. Daar stonden twee meisjes om mijn bestelling op te nemen. Traditiegetrouw in nauwsluitende Chinese jurkjes. Maar waar je zachte kleine Chinese meisjes zou verwachten werd ik geholpen door grote, iet wat gezette, oerhollandse meisjes. Dat klopt niet. En dat mag niet.

Nu we het toch over eten hebben. Ik doe mijn boodschappen bij de Jumbo. Dat is een goede supermarkt die ook nog eens om de hoek is. Iedere dag ga ik er mijn eten halen. Ik doe nooit weekboodschappen. En iedere dag, ik kom er op zeer verschillende tijden, zijn er drie meisjes. Die meisjes werken daar volgens mij zes dagen in de week. Van ’s middags tot ’s avonds. Het zijn van afstand mooie meisjes, leuke meisjes. Van dichtbij hebben ze doffe afgestompte ogen. Meisjes van net zeventien. Dat klopt niet hoor.

Misschien moet ik me er allemaal niet druk over maken. Zijn het futiliteiten die er allemaal niet toe doen. Maar het valt me op en het houdt me bezig.

Vandaag kwam ik in de stad Joost tegen. Joost was een buurjongetje van vroeger, de helft van een tweeling. De laatste keer dat ik Joost zag was hij een aandoenlijk knaapje van negen jaar oud. Vandaag kwam ik hem tegen en hij was een volwassen man. Met baardgroei en al. Dat klopt niet met mijn jeugdherinneringen. In mijn beleving zou hij altijd negen moeten zijn.

Nadat ik Joost was tegengekomen ging ik cappuccino drinken in mijn favoriete brasserie. Om mij heen zaten een aantal stelletjes. Ik dronk drie koppen en at een broodje. Het stelletje links van me wisselde de héle tijd geen enkel woord. Volgens mij klopt er dan iets niet in je relatie.

Op het moment van schrijven, het moment dat ik alles nog eens overdenk koppel ik aan alles een mening. Overal heb ik een idee over. Bij alles doe ik alsof ik weet hoe het wel moet. Als ik denk dat de column af is, als ik hem bijna op FOK! geplaatst heb bedenk ik me dat er één ding misschien echt niet klopt. Mijn eigen observatievermogen.

Dat HEMA-medewerkers malle pakjes dragen en niet vrolijk ogen zegt niets over het bedrijf. Dat er Hollandse meisjes bij de Chinees staan is totaal irrelevant. Dat Joost in mijn beleving negen moet blijven is ronduit krankzinnig. Dat de mensen in de brasserie niet praten kan er ook best door komen dat een jongen met een krullenkuif de hele tijd naar ze zat te kijken. Hoe kan ik een mening hebben over meisjes bij de Jumbo terwijl ik helemaal niets van de meisjes en hun achtergrond ken? En wie zou er geen doffe ogen krijgen van uren lang producten over een scanner halen?

Misschien is het allemaal maar kul wat ik vind. Kloppen de werkelijkheid en mijn beleving niet met elkaar. Wat in ieder geval niet klopt is een mening hebben en deze uitgebreid ventileren zonder verder ook maar iets over een bepaalde situatie te weten.
Ik tover mijn meningen nog wel eens om tot feiten. Dat klopt niet.