Vergeten herinneringen
Er staat me vaag iets bij van een column over mijn vergeetachtigheid. Het moet ruim een half jaar geleden zijn dat ik het schreef, schat ik. De strekking was dat ik nooit onthield wat ik moest herinneren, en niet kon vergeten wat ik zou willen vergeten. Gesaboteerd door de grijze massa in mijn eigen hoofd.
Ik gaf destijds het jaargetijde de schuld, volgens mij. De 'winterdip' was erg populair onder mijn collega’s, dus dat zou ik ook wel hebben, dacht ik. Niks om bang voor te zijn, geen afgestorven hersencellen, gewoon een winterdip.
Inmiddels is het september. Ik staar uit het raam, en zie een strakblauwe hemel. De zonnestralen krijgen een vrije doorgang naar mijn tuin. Het is net half tien geweest. Gisteren nam ik me voor om mijn vrije dag nuttig te besteden, maar het schiet me even niet te binnen wat er op het programma stond. In mijn hoofd daalt een lichte miezer-regen neer uit het egaal grijze wolkendek. Buiten is het zomer, binnen is het herfst.
Het afgelopen half jaar is me duidelijk geworden dat de depressie in mijn geheugen niet meer weg trekt. De hoop dat het tijdelijk zou zijn is ijdel gebleken, vervlogen als sneeuw voor de zon. In de tussentijd ben ik zoveel dingen vergeten, dat ik me niet kan herinneren wat allemaal. Wat ik wel weet is dat mijn portemonnee er de dupe van is. Zo liep ik vorige week, op de eerste dag van de vakantie, doodgemoedereerd de zee in, om er pas een half uur later achter te komen dat m'n telefoon deelgenoot was van de zwempartij. Inkomend gesprek, kortsluiting, nieuwe telefoon. Schade: 130 euro. Ik had er een nieuwe camera voor kunnen kopen.
Hoewel dát nou weer net niet nodig was. Die had ik namelijk vlak voor vertrek al aangeschaft, omdat ik mijn oude vertrouwde camera werkelijk nergens meer kon vinden. Ik had hem ergens laten liggen, zeker weten. Of hij was gejat, dat kon ook. Deze week besloot ik de heg in de voortuin bij te knippen. Waar was die heggenschaar ook alweer? Na een kwartier zoeken vond ik hem, verscholen onder een muffe bananendoos op de werkbank in de garage. Gelukkig voor hem was hij niet helemaal alleen. Mijn oude fotocamera hield hem gezelschap. Opnieuw 150 euro op het conto van de zeef in mijn hoofd. Maar goed, niks meer aan te doen. Het is nu eenmaal gebeurd, dus niet meer aan denken. Nou is dát voor mij niet zo moeilijk, gelukkig. Ieder nadeel heeft z'n voordeel, zal ik maar zeggen. Heb ik dat niet eens eerder gehoord?
Ach, 280 euro. Het is maar geld, en daar schijn je niet gelukkig van te worden. Dat heb ik althans gehoord van mensen die veel geld hebben. Maar op dag twee van de vakantie kwam ik er achter dat het soms best handig kan zijn. Ik had overal gezocht, hij was echt nergens. Uit m'n zak gerold waarschijnlijk. Eruit gevallen, zou ook kunnen. Hoe het ook zij, ik was mijn portemonnee kwijt. En dat was niet zo mooi, want ik was uiteraard vergeten mijn rijbewijs en pasjes er uit te halen. Verslagen stopte ik mijn simkaart in de telefoon van mijn vriendin, en blokkeerde mijn eigen pinpas en die van onze gezamenlijke rekening.
Een half uurtje later besloten we om toch maar naar het strand te gaan in plaats van een auto te huren.
"Vergeet je je zonnebril niet, net als gisteren?" vroeg m’n vriendin.
"Nee, natuurlijk niet!" zei ik. 'Goed dat ze het zegt!' dacht ik.
Hij moest zich ergens in m'n tas bevinden. Wat was dat nou voor rits? Dat 'geheime' vakje had ik nog niet eerder ontwaard.
Na een paar seconden bleek opnieuw de feilbaarheid van mijn geheugen. Want daar in het 'onontdekte' vakje lag mijn portemonnee. Met al mijn pasjes er keurig in.
"Ik heb je zonnebril al hoor," riep m'n vriendin "je had hem buiten laten liggen!"
Inmiddels bereiken de zonnestralen mijn ogen. Ik draai het zonnescherm naar beneden en zet in het voorbijgaan de televisie aan.
"Welkom bij de geheugentrainer!" hoor ik.
Als door een kat gebeten plof ik op de sofa, en zie de spierwitte presentator een kale man met een ronde buik aankondigen. 'Bier maakt meer kapot dan je lief is', denk ik, terwijl de man vertelt dat hij in het dagelijks leven van z'n AOW geniet. Omroep Max ten voeten uit. Het programma schijnt zeer goed te zijn als geheugentraining, dus ik ga er maar eens goed voor zitten.
Bij de eerste ronde gaat het erom woorden te onthouden. Lambik krijgt acht woorden te zien, en heeft 30 seconden de tijd om deze te onthouden. Ik prent de woorden ook zo goed mogelijk in m'n hoofd. Vervolgens worden de woorden in een andere volgorde gezet, maar er ontbreekt er eentje. En juist dat woord moet je zien te benoemen, en dus te onthouden. Stelletje vlerken bij Max!
Uit alle macht probeer ik de verdwenen woorden uit m'n geheugen te vissen, maar die opgave blijkt alles behalve eenvoudig. Lambik gaat het ondertussen een stuk beter af; één voor één diept hij de omissies uit zijn hoofd op. Miljaar!
Daarna volgt het eveneens reusachtig spectaculaire 'wat zie ik?' Er wordt een oud fragment uit het polygoon journaal getoond over wilde zwijnen op de veluwe, waarover na afloop een aantal vragen zal worden gesteld door Jan, zoals de generatiegenoot van Dick Passchier en Ted de Braak blijkt te heten. Ik focus me heel goed op het beeldmateriaal uit ca. 1911. Ik weet bijna zeker dat niets me is ontgaan. Maar op de vragen die Jan vervolgens afvuurt moet ik, in tegenstelling tot die vermetele Lambik, het antwoord schuldig blijven. Maar ja, hij heeft het waarschijnlijk bewust meegemaakt, terwijl ik nog wat generaties moest wachten.
Ook de overige rondes zijn niet geschikt om mijn zelfvertrouwen op te vijzelen. Telkens moet ik mijn meerdere erkennen in de steeds vrolijkere Bourgondiër. Nou ja, behalve bij de rekensommen dan, maar die hebben weer minder met geheugen te maken. Bedrukt loop ik naar de keuken om mijn knorrende maag tegemoet te komen. Maar wat is dat nou voor geur? Opeens besef ik dat ik de voorverwarmfase had overgeslagen en de mini-croissantjes dus al zo’n 20 minuten op hun verlossing wachtten. Het blijkt te laat. Terwijl ik het verkoolde bladerdeeg uit de ovenschaal schraap, gaat mijn telefoon.
Nog een beetje onwennig neem ik mijn nieuwe aanwinst op.
"Gefeliciteerd!" hoor ik aan de andere kant van de lijn.
"Waarmee?" antwoord ik.
"Wat bedoel je? Met je verjaardag natuurlijk!"
Oja, dat is waar ook, mijn verjaardag. Natuurlijk, hoe kon in het vergeten!
Nog maar 36 jaar, en dan kan ook ik genieten van de AOW.
Dat wordt hoog tijd volgens mij!
Om toch met een vrolijke noot af te sluiten, wil ik jullie de mop die Jan aan het einde van de uitzending vertelde niet onthouden (bedenk zelf het uitgestreken gelaat van de slechtste moppenverteller van het oostelijk halfrond erbij).
Max staat in z'n nieuwe Porsche voor het stoplicht. Naast hem staat een man ook in een nieuwe sportwagen.
Zegt Max: "In mijn auto zit ook een nieuwe stereoinstallatie!"
Waarop de man zegt: "Moest je me daarvoor uit bad roepen?"
Opeens begint het te dagen, ik heb de mop onthouden!
Die geheugentrainer is zo gek nog niet...(in tegenstelling tot de mop)
Ik weet het weer, de 'vergeten' column was van 18 februari: http://frontpage.fok.nl/column/7139/1
