Game of the Year 2015 - Nummer 8

Wat ik persoonlijk altijd erg belangrijk vind in goede games is hoe groot de herspeelbaarheid van het hele spel is. Is het een spel dat ik graag opstart wanneer ik thuiskom na een lange dag en graag speel als ik niet een review aan het schrijven ben? In dat opzicht voldoet Legacy of the Void aan die criteria. Van alle nieuwe releases die ik gespeeld heb het afgelopen jaar, is Legacy of the Void het spel wat ik het meest heb gespeeld nadat ik de review erover had geschreven.

Legacy of the Void is de finale van de Starcraft II-trilogie en focust zich op de Protoss en hun leider Artanis. In de campaign lijkt het voornaamste doel het terugwinnen van Aiur op de zerg te worden (eindelijk, na 17 jaar), maar naarmate de campaign vordert wordt duidelijk dat er een groter gevaar is: Amon, een Xel'Naga die al het leven in het universum wil vernietigen. Van alle Starcraft II-campaigns die ik gespeeld heb is Legacy of the Void waarschijnlijk mijn favoriet, omdat de plottwists en verrassingen je om de oren vlogen. Planeten worden opgeblazen, helden sterven en vijanden worden onverwachte bondgenoten in Legacy of the Void. Het wow-effect is ontzettend hoog in de campaign van Legacy of the Void, wat ook nog eens uitstekend begeleid wordt door de bekende Blizzard-cinematics en de epische soundtrack van Glenn Stafford.

Na de singleplayer te hebben gespeeld, was het voor mij tijd voor de multiplayer. Al tijdens Heart of the Swarm had ik de beslissing gemaakt om te switchen van Protoss naar Zerg, en dat bleek een slimme zet te zijn geweest. De snelle strategieën vieren namelijk hoogtij in de meta en Zerg staat bekend om de agressieve openingen. Vrijwel alle nieuwe units die toegevoegd zijn aan de multiplayer zijn gericht op het irriteren van je tegenstander in de vroege fases van de game, en alle nieuwe units hebben een actieve ability (het zogenaamde micro-managen). De focus op micro en het aanmoedigen tot agressiviteit was een slimme zet, want de meta van Heart of the Swarm kwam nogal passief over en draaide voornamelijk om het managen van je basis in plaats van je units. Daarnaast kan iemand door goed gebruik van micro nu het spel alsnog in zijn voordeel laten kantelen. Hierdoor lijkt Legacy of the Void het voorbeeld te gaan volgen van wat we ook zien in Hearthstone en Heroes of the Storm: zelfs als de situatie uitzichtloos lijkt kun je alsnog een overwinning uit het vuur slepen.

Voor de mensen die niet bekend zijn met de Starcraft-multiplayer, is er nu ook co-op en archon mode. Co-op mode kan het best beschreven worden als iets wat tussen de campaign en de multiplayer in ligt: de snelheid ligt stukken lager dan in een normaal multiplayerpotje en de abilities die je kan gebruiken lijken veel op die je bent tegengekomen tijdens de campaign van Wings of Liberty, Heart of the Swarm en Legacy of the Void, maar co-op is een uitstekende manier om bekend te raken met het concept van sneltoetsen en build orders. Co-op mode is een ontzettend vermakelijke modus, en als ik Starcraft opstartte was dat vaak om co-op te spelen met een goede vriend.

Voor degenen die vinden dat co-op wat te makkelijk klinkt, is er archon mode. In deze modus speel je met twee mensen hetzelfde ras, waarbij de een zich bijvoorbeeld kan focussen op micro en de andere op macro. Dit is een modus waar ik heel erg veel aan gehad heb tijdens het leren van Zerg. Ik riep de hulp in van iemand die Zerg al jaren speelde en hij legde me uit welke units een goede counter waren tegen mijn tegenstander, wat de build orders zijn, welke strategie ik het beste kan gebruiken enzovoort. En zodra er iets mis ging, was hij er om mij op te vangen door mijn fouten te corrigeren. Voor de mensen die net beginnen met de multiplayer van Starcraft II: als je kan kiezen tussen het leren met behulp van de tutorial en leren via een vriend in archon mode, ga dan zeker voor archon mode. Als je eenmaal de vaardigheden in de vingers hebt, is archon mode ook een leuke variant op 2v2, waarbij je samen de mogelijkheden van je ras tot het uiterste kan pushen doordat je elk op een ander aspect kan focussen.

Hoewel het 'slechts' een uitbreiding is voor een franchise die al sterk in de schoenen staat, slaagt Legacy of the Void erin de hele Starcraft-serie op zijn kop te zetten. Het verhaal breidt een mooi einde aan een geslaagde triologie zonder het uit te rekken en de aanpassingen in de multiplayer lijken misschien klein, maar hebben toch zo'n dramatische inpact gehad dat veel mensen nu nog aan het uitvogelen zijn wat de beste build orders en strategieën zijn. Vandaag de dag proberen veel games de formule waarmee ze succesvol zijn geworden opnieuw uit te vinden, maar vaak werkt dat juist averechts. Legacy of the Void is niet in die val getrapt en de toevoegingen zijn slechts bescheiden, en bewijst hiermee dat zelfs de kleinste aanpassingen een wereld van verschil kunnen maken.