Copy protection

J (SocialDisorder)
Hollywood en de muziekindustrie bundelden hun krachten en lieten met een klein legertje advocaten alle sites in de VS die auteursrechtelijk beschermd materiaal aanboden stilleggen. Hierbij liepen de twee reuzen al direct een tegenvaller op; de fysieke locatie van de server is bepalend of een site wel of niet onder jurisdictie van de VS valt. En aangezien de meeste sites in exotische oorden als de Filipijnen, Taiwan en India gehost werden, kon men er vrij weinig tegen uitrichten. Ook bood de wet weinig mogelijkheden om de oprichter van de site aan te pakken, want feitelijk was de eigenaar van de server verantwoordelijk voor wat er op zijn server aangeboden werd.

Hier werd snel verandering in gebracht. De Senaat van de VS bepaalde dat degene die voor ruimte op een site betaalt, verantwoordelijk is voor de inhoud van die site. Eindelijk dachten de advocaten een wapen te hebben waarmee ze de inkomstenderving van internetpiraterij konden aanpakken. Het tegendeel bleek waar. Overal in de VS doken Foster-ouders op, die een arm kindje in een derde-wereld-land steunden. Gek genoeg was de maandelijkse bijdrage exact hetzelfde bedrag als de maandelijkse kosten van een website.

Bovendien was men in Europa en Azië niet zo bezig met piraterij-bestrijding. Hier kon de zwarte handel via internet en hand-tot-hand welig tieren. In Europa werd er nog wel enigzins tegen gevochten, maar onder meer in Rusland, HongKong en China kan men nog steeds CD\\\'s en DVD\\\'s met illegale inhoud kopen op markten, in winkels en op straat. Onder het toeziend oog van de politie.

Het aanbieden van illegale software, muziek en films bleek onmogelijk te verbieden, zolang er geen internet-wet komt waar ieder land zich aan dient te houden. Daarom ging men over op het verder beveiligen van het eigen product. Autodesk had een tijd lang een goede beveiliging; een hardware-lock. Een apparaatje dat je in je printerpoort stak, en de software (o.a. 3D Studio MAX) controleerde op de aanwezigheid van dat apparaat, en de daarin aanwezige sleutel. Het was echter een kwestie van tijd voordat ook die controle kunstmatig omzeild werd.

Bovendien waren er ook een aantal advocaten opgestaan die de juridische kant eens vanuit de consument belichtten. En zij kwamen op de proppen met een aantal wetten waarin vermeld werd dat consumenten 24 uur lang gebruik mochten maken van een demonstratie-versie van welke vorm van software dan ook. Terwijl er een touwtrek-wedstrijd ontstond in de rechtszaal of digitaal opgeslagen films en muziek ook onder software vielen, konden vele download-providers dapper verder gaan. Om aan de veilige kant van de wet te blijven plaatsten zij een mededeling dat je alles binnen 24 uur van je harde schijf diende te verwijderen. Wat iedereen ook braaf opvolgde uiteraard.

Toen een rechter eenmaal besloten had dat muziek en films, op welke manier verspreid dan ook, niet onder software vallen, en dus het gewone auteursrecht geldt, vielen de MP3-sites als houten hutjes in een orkaan. Niet omdat het illegaal was, of omdat men bang was voor de juridische consequenties (1 jaar gevangenisstraf, en een boete van vier maal de winkelwaarde van het misbruikte materiaal). Men had iets nieuws ontdekt. Iets beters. Iets snellers. En het advocatenleger kon weer richting rechtbank, ditmaal om Peer-to-Peer-downloading aan te pakken.

Net als met de downloadsites kwam de uitspraak van de rechtbank nadat men overgestapt was op een andere methode genaamd BitTorrent. Terwijl men op dit moment druk doende is om BitTorrent verboden te krijgen, lijkt het erop dat er wederom iets beters gevonden is om illegaal materiaal binnen te halen.
En zo zal elk juridisch gevecht wel te laat beginnen, en te laat gewonnen worden.