Onimusha: Warlords

Onimusha: Warlords komt uit een tijdsperiode waarin Capcom door het succes van Resident Evil veel games maakte met onder andere vaste camera kijkhoeken, tank-controls en horror-elementen. Onimusha is de samoerai-versie hiervan. Hoe weerhoudt deze PS2-klassieker zich in 2019?

We hebben het hier over een remaster, dus het is handig om daarmee te beginnen. Capcom heeft in ieder geval niet groots geïnvesteerd. Onimusha oogt nog steeds onmiskenbaar als een PS2-game. Er is heel weinig aan de graphics gedaan. De game is eigenlijk alleen geschikt gemaakt voor HD TV's en verder niets. Deze versie wordt gelukkig voor een budgetprijs verkocht, dus wat dat betreft waren de verwachtingen gelukkig niet hoog.

Het openingsfilmpje van Onimusha toont de slag bij Okehazama, een beroemd gevecht tijdens het Sengoku periode in Japan. Het lijkt daarmee de toon te zetten voor een typisch samoerai avontuur, maar al snel komt de twist: er zijn demonen verschenen die alle partijen overrompelen en die heel Japan proberen over te nemen.

De demonen ontvoeren een prinses die als menselijk offer gebruikt gaat worden en het is aan beroemde samoerai Samanouske Akechi om haar te redden. Hij is alleen in eerste instantie vrij weerloos tegen de kracht van de demonen. Dit probleem wordt verholpen als hij van yokai een magische handschoen krijgt waarmee hij effectievere wapens kan gebruiken en ook nog de zielen van verslagen demonen kan opzuigen.

Wat volgt is een karakteristieke Capcom-game van het begin van het decennium. Vermoedelijk vinden veel mensen het feit dat elke kamer en omgeving in de game een eigen vast camerastandpunt heeft dat je als speler niet kunt roteren een verouderd concept. Dat is het ook, maar het werkt vrij goed voor deze game en het is onderdeel van de charme van het spelen van een oude klassieker. Het feit dat je soms uit een dode hoek wordt aangevallen neem ik dan voor lief.

De tank-controls hoef je ook niet te vrezen, als je gewoon het pookje gebruikt in plaats van de d-pad heb je de nieuwe optie om Samanouske volledig vrij rond te bewegen. Dat deze functie niet van nature in de game zit geprogrammeerd blijkt uit het feit dat Samanouske nog steeds vrij houterig beweegt. De controls zijn over het algemeen prima. Alleen richten met je boog werkt bij deze game heel onhandig.

Deze game is minder eng dan Resident Evil of Dino Crisis, maar er hangt wel een licht bedrukt sfeertje. Door de demonen liggen er bijvoorbeeld overal dode soldaten en andere lijken, niet bepaald een gezellig beeld in sowieso sombere omgevingen. De muziek zorgt er ook voor dat je je niet helemaal comfortabel voelt. Een horror-game kun je het niet echt noemen, maar dat sfeertje kon ik wel waarderen.

Onimusha is verder een vrij rechttoe-rechtaan hack & slash-game. Je vecht tegen allerlei demonen door simpelweg op ze in te hakken met je wapen. Verwacht hierbij geen ingewikkelde combo's of wat dan ook. Je kunt met je wapen alleen slaan, blokkeren en een speciale vaardigheid gebruiken die meter kost, maar dat is het dan ook wel. Capcom zou het later beter doen met de Devil May Cry-games.

Heel bijzonder is deze game dus niet echt meer, maar toch heb ik van begin tot eind lol gehad. Nostalgie voor de game zelf is het niet, want ik had Onimusha niet eerder gespeeld. Het is misschien wel nostalgie voor de soort games die in die tijdsperiode uitkwamen: de ongecompliceerde gameplay; de over-de-top geluidseffecten; de vaste camera; het goedkoop aanvoelend verhaal en personages. Het zijn allemaal elementen die vandaag over het algemeen beter gedaan worden, maar die binnen de context van deze game samenkomen tot een prima game die nostalgisch aanvoelt.

Gespeeld op PS4, ook beschikbaar voor Xbox One en Switch.