CD: No Sinner - Old Habits Die Hard

Op het debuut Boo Hoo Hoo (2014) liet het Canadese No Sinner al horen dat goede blues rock nog springlevend is. Afgelopen week verscheen de opvolger Old Habits Die Hard. De whisk(e)y en sigaren kunnen dus weer uit de kast voor een portie bittere melancholie.

No Sinner is een blues-rock trio met als spil zangeres Colleen Rennison. Zij is tevens bekend als actrice, voornamelijk van tv-series als Highlander, Stargate, en The Sentinel. Behalve Rennison, bestaat de band uit Eric Campbell op gitaar en Ian Browne op drums. Die laatste twee zorgen voor een sterke ritmesectie die de bas letterlijk doet vergeten (hoewel er live meestal wel een bassist bij is). Muzikaal is het dan ook dik in orde, inclusief de sterke vocalen van Rennison die variëren van een fragiele tot een rokerige strot. Zou je haar stem moeten typeren, dat is het een kruising tussen Janis Joplin, Joan Jett, Ellen Foley en Melissa Etheridge.

Eigenlijk mag je wel wat verwachten van een band die bij hetzelfde label zit als onder meer Beth Hart, Walter Trout en Robert Cray. Echter, op deze nieuwe cd komt No Sinner wel verrassend uit de hoek. Daar waar het debuut een beetje lief en netjes was, wordt op Old Habits Die Hard flink gas gegeven. De cd trapt af met het wat duister en slepende ‘All Woman’, gevolgd door de ruige blues rock van ‘Leadfoot’ waarop een snerpende mondharmonica te horen is. Track 3 (‘Tryin’) is dan wel iets rustiger, maar nog steeds lekker mid-tempo. Het is wat meer old school blues uit de rokerige cafés met een lekkere slide gitaar. Het is een beetje Janis Joplin, maar heeft ook wel iets weg van Melissa Etheridge. Op het vierde nummer van de cd gaat het gas er weer op met ‘Saturday Night’. Het is meer onvervalste rock ’n roll dan blues, met dezelfde beat als ‘Rocks’ van Primal Scream. Misschien is het wel een knipoog naar een nummer van Elton John met hetzelfde dagdeel en iets met vechten in de titel.

Halverwege de cd is ‘Hollow’ het eerste rustpuntje. Noem het een semi-ballad. Tegen het eind is er nog zo’n rustmoment met het nog meer ingetogen ‘Lines On The Highway’. Je zou zomaar kunnen veronderstellen dat dat een song van The Common Linnets is. En om dicht bij huis te blijven, de tracks ‘Friend Of Mine’ en ‘One More Time’ zijn rauwe blues rocksongs, zoals we die kennen van Anouk. Niks mis mee. Op de tweede helft van de cd hoor je verder nog twee songs; ‘When the bell rings’ en de afsluiter ‘Mandy Lyn’, die weer net zo duister en slepend zijn als de opener. De afsluiter neigt zelfs naar noise, zeker wanneer Rennison er een paar bizarre screams uitgooit. Het enige afwijkende nummer van de cd is track 8, ‘Fading Away’. Het is wat poppy funk dat zeer doet denken aan de onlangs overleden held op dat gebied, Prince. Het is helemaal niet slecht, maar wel opmerkelijk gezien de rest van het materiaal.

Van de titel Old Habits Die Hard is het laatste woordje net als een tip van de sluier, want de band heeft er sinds het debuut duidelijk een schepje bovenop gedaan. En, in zekere zin, hebben ze zichzelf overtroffen. Niets anders dan sterke blues songs met een dikke laag rock. Wie daarvan houdt moet deze cd zeker eens checken. En voor wie er geen genoeg van kan krijgen, is er natuurlijk ook nog een speciale versie met drie extra tracks in omloop.